Камениот гостин (драма)

Од Википедија — слободната енциклопедија
Камениот гостин. Дон Жуан и Доња Ана , од Иљја Репин, 1885 година.

Камениот гостин (руски: «Каменный гость») ― поетска драма од страна на Александар Пушкин врз основа на шпанската легенда на Дон Жуан, напишан на руски како Дон Гуан од Пушкин.

Историја[уреди | уреди извор]

Пушкин ја напишал „Камениот гостин“ во 1830 година, како дел од збирката од четири кратки драми познати како „Мали трагедии“. Претставата е заснована на познатата легенда за Дон Жуан, но иако повеќето традиционални адаптации ја претставуваат како фарсична и комична, „малата трагедија“ на Пушкин е навистина романтична трагедија. Освен двобојот, има малку акции, и иако напишани во облик на претстава, изучителите се согласуваат дека тоа никогаш не било наменето за сцената.

Пушкин ја напишал драмата откако ја виде премиерата на верзијата на руски јазик на операта на Моцарт од 1787 година, „Дон Џовани“. Тој позајмил одредени елементи од либретото на да Понте, но ја направил приказната своја, насочувајќи се повеќе на трагичните романтични елементи отколку на фарсичните.

Синопсис[уреди | уреди извор]

Дон Жуан, илегално вратен од егзил за убиство на командант де Салва, ја заведува вдовицата на споменатиот, Доња Ана, кога го посетува гробот на нејзиниот покоен сопруг. Доња Ана се согласува да му дозволи да ја посети дома. Дон Жуан арогантно ја поканува гробната статуа на командантот да стои стража. Кога Жуан и Ана се заедно, ги слушаат камените чекори на Командантот. Статуата му подава рака на Дон Жуан, тој смело ја зема, и двајцата се спуштаат под сцената.

Влијание[уреди | уреди извор]

Александар Даргомижски ја прилагодил претставата во опера, „Камениот гостин“ во 1872 година. Во 2012 година, англискиот композитор Филип Годфри ја прилагодил претставата во оперета, исто така наречена „Камениот гостин“.

Фразите „Командантските чекори“ или „чекори на командантот“ станале крилести зборови во руската култура во однос на пристапот на злобна судбина. Александар Блок напиша песна во 1912 година со наслов „Чекори на командантот“ (Шаги Командора). Венедик Ерофеев го завел своето последно завршено дело „Валпургиска ноќ“ како „Чекорите на командантот“.

Наводи[уреди | уреди извор]

  • Alexander Pushkin: A Critical Study од А.Д.П. Бригс, Rowman & Littlefield Publishers, 1982 година.