Прејди на содржината

Дејвид Вудард

Уреди врски
Од Википедија — слободната енциклопедија
Дејвид Вудард
Вудард во 2020 г.
Занимањеписател, наставник
НационалностАмериканец
канадски
Жанрпостмодернизмот
Сопруг/аСоња Вектомов
Потпис
мрежно место
davidwoodard.com

Дејвид Џејмс Вудард (англиски: David James Woodard, /ˈwʊdɑːrd/ⓘ; р. 6 април 1964 во Санта Барбара, Калифорнија) — американски писател и диригент. Во 1990-тите тој го измисли терминот „преквием“ (prequiem), кованица од зборовите превентива и реквием, за да ја опише својата Будистичка пракса на компонирање на посветена музика, која се изведува за време на, или кратко пред смртта на оној кому е посветена.[1][2]

Спомен-службите во Лос Анџелес на кои Вудард бил диригент или музички директор вклучуваат граѓанска церемонија во 2001, одржана на жичницата Ангелски лет, во чест на жртвата на несреќа, Леон Прапорт и неговата повредена сопруга Лола.[3][4]:125 Тој има диригирано реквиеми и за дивиот свет, вклучувајќи реквием за кафеав калифорниски пеликан на гребенот на плажата каде што загинала птицата.[5][6]:152–153

Вудард е познат по неговата реплика на Dreamachine (Машината на сништа), малку психоактивна лампа, која се изложувала низ музеи ширум светот. Во Германија и Непал е познат по неговите придонеси на литературното списание Der Freund (Пријателот), вклучувајќи писанија на тема карма меѓу видовите, свесност на растенија и парагвајската населба Нова Германија.[7]

Образование

[уреди | уреди извор]

Вудард се образовал во Новото училиште за социјални истражувања (The New School for Social Research) и на Универзитетот во Калифорнија, Санта Барбара.[8]

Нова Германија

[уреди | уреди извор]

Во 2003 година, Вудард бил избран советник во Јунипер Хилс (Округот на Лос Анџелес), Калифорнија. Во оваа улога предложил збратимување со Нова Германија, Парагвај. За да го унапреди својот план, Вудард патувал во тогашната вегетаријанска / феминистичка утопија и се запознал со водачите на општината. После првичната посета, одлучил да не го следи својот план за збратимување на општините, но нашол општество кое ќе му послужи како предмет за идните писанија. Она што посебно го заинтересирало е прото-трансхуманистичките идеи на шпекулативниот планер Рихард Вагнер и Елизабет Форстер-Ниче, коија заедно со нејзиниот сопруг, Бернард Форстер, ја основале и живееле во колонијата од 1886 до 1889.[8]

Вудард и Бароус со Машина на сништа, околу 1997 г.[9]:142–146

Од 2004 до 2006 година, Вудард предводел бројни експедиции во Нова Германија, освојувајќи поддршка од тогашниот потпретседател на САД, Дик Чејни.[10] Во 2011 година, Вудард му дал дозвола на швајцарскиот романописец Кристијан Крахт да ја објави нивната обемна лична коресподенција, која воглавно ја засегала Нова Германија,[11]:113–138 во два тома, под Универзитетот на Хановер, издадено од Wehrhahn (Верхан) издавачката куќа.[12]:180–189 За размената на писма, Frankfurter Allgemeine Zeitung (Франкфуртскиот германски весник) вели „[Авторите] ги бришат границите помеѓу животот и уметноста.“[13] Der Spiegel (Огледалото) вели дека првиот, Five Years (Пет Години), том 1,[14] е „духовно подготвителна работа“ за Империум, следната новела на Крахт.[15]

Според Ендру МекКан, Вудард започнал „патување до она што останало од местото каде што потомците на првите доселеници живеад под драстично намалени околности“ и бил поттикнат да „го унапреди културниот профил на општеството и да создаде минијатурна Бајрот оперска куќа на местото што некогаш било семејното живеалиште на Елизабет Форстер-Ниче“.[16] Во последните неколку кодини Нова Германија се претвори во подобро одредиште, со мотели и импровизиран историски музеј.

Машина на сништа

[уреди | уреди извор]

Од 1989 до 2007 Вудард градел реплики на Машината на сништа,[17][18] стробоскопски изум на Брион Гисин и Јан Сомервил која вклучува цилиндар со дупчиња, направен од бакар или хартија, кој ротира околу електрична лампа—кога се набљудува со затворени очи, машината може да поттикне ментални аберации споредливи со интоксикација со дрога или сонување.[19][Заб. 1]

Откако придонел со Машина на сништа за визуелната ретроспектива на Вилиам С. Бароус од 1996 во Музејот на уметности на Лос Анџелес,[20][21] Вудард се спријателил со авторот и му подарил „Боемски модел“ (од хартија) од Машината на сништа за неговиот 83ти и последен роденден.[22][23]:23 Првоспоменатата машина била дадена на аукција на приватен колекционер во 2002 а второспоменатата машина останала на продолжена позајмица на имотот на Бароус во Спенсер музејот на уметност.[24]

Наводи и Забелешки

[уреди | уреди извор]

Белешки

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ Во 1990 Вудард измислил фикциска психоактивна машина, Фералиминален лихантропизер, чии ефекти се намерно спротивни на оние од Машината на сништа.

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ Carpenter, S., „In Concert at a Killer's Death“, Лос Анџелес тајмс, 9 мај 2001.
  2. ↑ Rapping, A., Портрет на Вудард (Сиетл: Getty Images, 2001 година).
  3. ↑ Reich, K., „Family to Sue City, Firms Over Angels Flight Death“, Лос Анџелес тајмс, 16 март 2001.
  4. ↑ Dawson, J., Los Angeles' Angels Flight (Mount Pleasant, SC: Arcadia Publishing, година), стр. 125.
  5. ↑ Manzer, T., „Pelican's Goodbye is a Sad Song“, Прес-Телеграм, 2 октомври 1998.
  6. ↑ Allen, B., Pelican (Лондон: Reaktion Books, 2019), стр. 152–153.
  7. ↑ Carozzi, I., „La storia di Nueva Germania“, Il Post, 13 октомври 2011.
  8. ↑ 8,0 8,1 Riniker, C., „Autorschaftsinszenierung und Diskursstörungen in Five Years“, во J. Bolton, и други, уредници, German Monitor 79 (Лајден: Brill, 2016 година).
  9. ↑ Chandarlapaty, R., „Woodard and Renewed Intellectual Possibilities“, во Seeing the Beat Generation (Џеферсон, НЦ: McFarland & Company, 2019), стр. 142–146.
  10. ↑ Epstein, J., „Rebuilding a Home in the Jungle“, Сан Франциско Хроника, 13 март 2005.
  11. ↑ Schröter, J., „Interpretive Problems with Author, Self-Fashioning and Narrator“, во Birke, Köppe, уредници, Author and Narrator (Берлин: De Gruyter, 2015 година), стр. 113–138.
  12. ↑ Вудард, Д., „In Media Res“, 032c, Лето 2011, стр. 180–189.
  13. ↑ Link, M., „Wie der Gin zum Tonic“, Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 ноември 2011.
  14. ↑ Крахт, К., & Вудард, Five Years (Хановер: Wehrhahn Verlag, 2011 година).
  15. ↑ Diez, G., „Die Methode Kracht“, Der Spiegel, 13 февруари 2012.
  16. ↑ McCann, A. L., „Allegory and the German (Half) Century“ Архивирано на 9 октомври 2016 г., Сиднеј Преглед на книги, 28 август 2015.
  17. ↑ Allen, M., „Décor by Timothy Leary“, Њујорк Тајмс, 20 јануари 2005.
  18. ↑ Stirt, J. A., „Brion Gysin's Dreamachine—still legal, but not for long“, bookofjoe, 28 јануари 2005.
  19. ↑ Вудард, програмски белешки, Програма, Берлин, Ноември 2006 г.
  20. ↑ Knight, C., „The Art of Randomness“, Лос Анџелес тајмс, 1 август 1996.
  21. ↑ Bolles, D., „Dream Weaver“, LA Weekly, 26 јули—1 август 1996 г.
  22. ↑ Амбасада на САД во Прага, „Literární večer s diskusí“, Октомври 2014.
  23. ↑ Вудард, „Burroughs und der Steinbock“, Schweizer Monat, Март 2014, стр. 23.
  24. ↑ Спенсер музејот на уметност, Dreamachine, Универзитет во Канзас.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Викицитат има збирка цитати поврзани со:
Нормативна контрола
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Дејвид_Вудард&oldid=5278537“