База „Сан Мартин“
| База „Сан Мартин“ Base San Martín | |
|---|---|
| Антарктичка база | |
 Базата во 2008 година | |
| Гесло: шпански: Hombres de voluntad, luchan y vencen desde 1951 | |
| Земја |  Аргентина |
| Покраина | Огнена Земја |
| Департман | Аргентински Антарктик |
| Регион | Маргаритов Залив Антакртички Полуостров Антакртик |
| Местоположба | Бери (остров) |
| Наречено по | Хосе де Сан Мартин |
| Управа | |
| • Вид | Дирекција |
| • Орган | Национална дирекција на Антарктикот |
| • Оператор | Аргентински антарктички институт |
| Површина | 1 E+7_m² |
| Надм. вис. | 5 м |
| Население [1] |
|
| Часовен појас | ART (UTC-3) |
| Вид | Цела година |
| Период | Годишен |
| Статус | Оперативен |
| Објекти |
|
База Сан Мартин (шпански: Base San Martín) е постојана, целогодишна аргентинска база на Антарктикот и научно- истражувачка станица именувана по генералот Хосе де Сан Мартин, либертадор од Аргентина, Чиле и Перу. Се наоѓа на Бери (остров), Маргаритов Залив, Антарктички Полуостров.
Во времето на нејзиното основање во 1951 година, таа била првата човечка населба јужно од Јужниот Поларник.[2] Од 2014[update] е најзападната постојана база на Аргентина.[2]
Од 2014 година, Сан Мартин е една од 13-те истражувачки бази на Антарктикот со кои управува Аргентина[3].
Историја[уреди | уреди извор]
Зголемената активност на Антарктикот што ја развила Аргентина од 1940 година, заедно со долгогодишниот национален интерес за остварување делотворен суверенитет над една од најоддалечените области на Антарктикот ја создала потребата за научна станица сместена јужно од Антарктичкиот круг.[2]
Со цел да го пренесе персоналот и материјалите до Маргаритовиот Залив, каде што требало да се изгради новата населба, Аргентинската Морнарица ја ангажирала Санта Микаела. Со команда на прекуокеанскиот капетан Сантјаго Фарел, тоа претставувал товарен брод на аргентинската бродска компанија Pérez Companc SA [2] Санта Микаела го напуштила пристаништето Буенос Аирес на 12 февруари 1951 година, а на 8 март се закотвила во Маргаритовиот Залив. Последниот дел од патувањето бил придружуван од шлеперот на аргентинската морнарица ARA <i id="mwMg">Sanavirón</i>.[2]
Во текот на дванаесет работни дена, екипажот ја изградил главната двокатна куќа со двојни дрвени ѕидови, куќа за итни случаи, пет метални складишта, куќиште за глутниците на кучиња, генератор за струја и четирите кули со 25 метарската висока ромбична антена.[2]
Сан Мартин бил основан на 21 март 1951 година, во присуство на екипажите на Санта Микаела и АРА Санавирон и базниот персонал предводен од тогашниот полковник Ернан Пухато.[2]
Оттогаш, метеоролошката станица во базата обезбедува детални временски записи и развива прогнози неопходни за пловидба низ морските води во непосредна близина на Антарктичкиот Полуостров.[2]
Во март 1952 година, АРА Баја Агире се закотвила во заливот, носејќи екипаж за помош преку хеликоптер Сикорски С-51, прв од ваков вид изведен од Аргентинските вооружени сили на Антарктикот.[2]
На 30 јуни 1952 година, пожар, засилен од снежната бура, ја проголтала главната куќа и две продавници за храна, електраната и радио станицата. Со рационализирана храна и гориво, активностите продолжиле нормално, продолжувајќи со распоредот за истражување како што било првично планирано.[2] За време на сезоната 1952-1953 година, густиот мраз го блокирал патот на бродовите за помош, што ја влошило ситуацијата за дваесетте жители на базата. На 26 март 1953 година, аргентинските воздухопловни сили исфрлиле храна и други предмети.[2]
Персоналот во базата Сан Мартин спровел неколку истражувачки експедиции до северните и јужните граници на заливот. Тие, исто така, го преминале планинскиот венец на Антарктичкиот Полуостров, стигнувајќи до влезот Мобилоил на Веделовото Море.[2]
Во 1960 година базата била затворена. Таа била повторно активирана на 21 март 1976 година.[2]
На 14 јуни 1962 година, експедицијата предводена од тогашниот прв поручник Густаво Адолфо Гиро Тапер ја напуштил Есперанца барајќи премин што ќе го поврзе селото со Сан Мартин. Користејќи снежни мачки и кучиња со санки, тие го истражувале заливот Дузе, каналот на Принц Густав, Лонгинговиот ’Рт , Фока Нунатакс, Амегиновиот Полуостров, Џејсоновиот остров, Робинсоновиот Рт и заливот Карета, каде што морале да ги напуштат снежните мачки и да продолжат со санки за да ја преминат кордилерата.[2] Откако стигнале до Сан Мартин, тие отпатувале назад во Есперанца, каде што пристигнале на 25 август. За време на патувањето, групата надминала бројни пречки и издржила температури под −43 °C (−45 °F) и катабатски ветрови од 220 километри на час.[2] Овој подвиг се смета и сега како најважен досега направен во областа.[2]
Историски локалитет[уреди | уреди извор]
Некои неискористени инсталации на основата, крст, јарбол од знаме и монолит подигнати во 1951 година, се означени како историско место или споменик, по предлогот на Аргентина на Консултативната средба на Антарктичкиот договор.[4]
Опис[уреди | уреди извор]
Маргаритовиот Залив се отвора на западниот брег на полуостровот Антарктик. Широк и длабок, заливот е затворен помеѓу островите Белграно и Александар I, и брегот Фалиерес, што го отежнува неговиот пристап во поголемиот дел од годината поради густите води покриени со мраз.[2]
Во оваа зона, која е ретко посетена поради тешкотиите и опасностите за пловидба, има неколку групи острови, островчиња, карпи и гребени кои исцртуваат мрежа од канали и фјордови, обично замрзнати. Некои од најважните острови се Пуркуи Пас, Херадура, Кабалете и Милеран, сите покрај архипелагот Дебенхам, каде што бил изграден Сан Мартин.[2]
Од 2014 Сан Мартин е составен од 14 згради со вкупна површина од 18 хектари (180.000 м2; 1.900.000 квадратни стапки). Основата има неколку зависности и објекти, и тоа: главна куќа; авионска писта; хелиодром; амбуланта; капела; главни и помошни електрани; возен парк и паркови, лабораториски, машински и столарски работилници и неколку наоѓалишта. Целогодишната воздушна патека се наоѓа на блискиот ледник Успалата; во текот на зимата длабоко замрзнатото море се користи и за слетување на лесни авиони. Во амбулантата од 20 квадратни метри (220 квадратни стапки) и основниот оперативен апартман присуствуваат лекар и медицинска сестра; располага со еден кревет, рендген и одонтолошки установи.
Сан Мартин е одговорен за одржување на неколку засолништа изградени од Аргентина во областа: 17 де Агосто, Ел Плумерило, Пасо де лос Андес, Чакабуко, Јапеју, Маипо и Ногал де Салдан .[2]
- Базата Сан Мартин во март 2011 година
-
Ледникот МекКлари -
-
-
Научни активности[уреди | уреди извор]
Лабораторијата ЛАСАН (LAboratorio SAN Martín), управувана од Аргентинскиот антарктички институт , врши активни научни истражувања во областите на геомагнетизам, риометрија, метеорологија, јоносферско истражување преку временски балони на голема надморска височина, биологија на фитопланктон, сателитска геодезија, глациологија итн [2]
Тековниот билатерален договор меѓу Аргентина и Германија поттикнал соработка за набљудување на движењето на ледниците.[2]
Засолниште[уреди | уреди извор]
Засолниште Она (68°06′02″S 67°01′30″W / 68.1005° ЈГШ; 67.024972° ЗГД ) е аргентинско засолниште на Антарктикот инсталирано и управувано од управата на покраината Огнена Земја. Прибежиштето е отворено во 1995 година и се наоѓа на 4,5 километри од базата Сан Мартин на ледниците на брегот Фалиер.
Изградбата на засолништето било дел од научниот проект, наречен Перито Морено, спроведен според договорот потпишан помеѓу Аргентинскиот антарктички институт и Универзитетот во Фрајбург во Германија. Истражувачите спроведуваат студии за поместувањето на ледниците и динамиката на снежните слоеви. Засолништето е со капацитет за четири лица, храна за 30 дена, гориво, плин и комплет за прва помош.[5]
Клима[уреди | уреди извор]
| Климатски податоци за База „Сан Мартин“, (1981–2010, крајности 1976-денес) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Месец | Јан | Фев | Мар | Апр | Мај | Јун | Јул | Авг | Сеп | Окт | Ное | Дек | Годишно |
| Највисока забележана °C (°F) | 13.7 (56.7) |
14.3 (57.7) |
12.5 (54.5) |
9.8 (49.6) |
9.8 (49.6) |
7.9 (46.2) |
9.7 (49.5) |
14.0 (57.2) |
8.0 (46.4) |
9.4 (48.9) |
11.1 (52) |
11.5 (52.7) |
14.3 (57.7) |
| Прос. висока °C (°F) | 4.5 (40.1) |
3.3 (37.9) |
1.3 (34.3) |
−0.9 (30.4) |
−2.3 (27.9) |
−5.8 (21.6) |
−7.3 (18.9) |
−6.9 (19.6) |
−4.6 (23.7) |
−2.1 (28.2) |
1.2 (34.2) |
3.4 (38.1) |
−1.4 (29.5) |
| Сред. дневна °C (°F) | 2.0 (35.6) |
0.9 (33.6) |
−1.2 (29.8) |
−3.3 (26.1) |
−5.3 (22.5) |
−9.3 (15.3) |
−11.6 (11.1) |
−11.5 (11.3) |
−8.9 (16) |
−5.9 (21.4) |
−2.0 (28.4) |
0.8 (33.4) |
−4.6 (23.7) |
| Прос. ниска °C (°F) | −0.3 (31.5) |
−1.3 (29.7) |
−3.6 (25.5) |
−5.8 (21.6) |
−8.4 (16.9) |
−13.5 (7.7) |
−16.3 (2.7) |
−16.8 (1.8) |
−13.9 (7) |
−10.2 (13.6) |
−5.5 (22.1) |
−1.8 (28.8) |
−8.1 (17.4) |
| Најниска забележана °C (°F) | −10.7 (12.7) |
−12.0 (10.4) |
−21.0 (−5.8) |
−24.0 (−11.2) |
−31.0 (−23.8) |
−37.5 (−35.5) |
−42.0 (−43.6) |
−47.0 (−52.6) |
−41.0 (−41.8) |
−35.4 (−31.7) |
−23.6 (−10.5) |
−15.0 (5) |
−47.0 (−52.6) |
| Прос. врнежи мм (ин) | 13.8 (0.543) |
46.5 (1.831) |
48.3 (1.902) |
33.1 (1.303) |
34.4 (1.354) |
28.0 (1.102) |
39.4 (1.551) |
36.4 (1.433) |
40.9 (1.61) |
32.2 (1.268) |
30.4 (1.197) |
27.0 (1.063) |
410.4 (16.157) |
| Прос. бр. снежни денови | 6 | 9 | 12 | 14 | 15 | 14 | 18 | 17 | 17 | 17 | 15 | 10 | 164 |
| Извор бр. 1: Национална метеоролошка служба (врнежи 2001–2010, снежни денови 1981–1990 година)[6][7][8] | |||||||||||||
| Извор бр. 2: Meteo Climat (рекордни високи и ниски падови)[9] | |||||||||||||
Базата Сан Мартин има поларна клима која е умерена поради нејзината крајбрежна положба, па оттука има 1.6 °C (34.9 °F) значи за најблагиот месец. Најзначајната одлика на климата во областа е силниот ветер, со брзини над 200 км на час, што значително го зголемува факторот на студ; таквите силни ветрови често дуваат пет или шест дена по ред, што го оневозможува престојот на отворено и секоја едноставна надворешна работа ја претвора во многу опасна задача.[2]
Температурата е променлива: во просек достигнува −37 °C (−35 °F) во зима и 8 °C (46 °F) во лето. Морето замрзнува помеѓу месеците јуни до ноември, неговата просечна дебелина е околу 1,2 метри. Просечните годишни снежни врнежи се 500 мм; последниве години се забележани некои врнежи.[2]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ „Intercambio de información – Información Permanente“. Dirección Nacional del Antártico. Архивирано од изворникот на 17 May 2013.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 2,20 2,21 2,22 „Base San Martín“ (шпански). Fundaciòn Marambio. Архивирано од изворникот на 28 December 2013.
- ↑ „Argentine Antarctic Stations“. Dirección Nacional del Antártico. Архивирано од изворникот на 20 June 2013.
- ↑ „List of Historic Sites and Monuments approved by the ATCM (2012)“ (PDF). Antarctic Treaty Secretariat. 2012. Посетено на 28 October 2013.
- ↑ „Argentina - 2016/2017 Annual Information“. Antarctic Treaty System. Архивирано од изворникот на January 15, 2021. Посетено на January 15, 2021.
- ↑ „Estadísticas Climatológicas Normales - período 1981-2010“ (шпански). Servicio Meteorológico Nacional. Посетено на January 18, 2018.
- ↑ „Servicios Climáticos – Información de Turismo – B. San Martín – Datos estadísticos (período 1981–1990)“ (шпански). National Meteorological Service of Argentina. Посетено на 4 February 2013.
- ↑ „Clima en la Argentina: Guia Climática por Base San Martín“. Caracterización: Estadísticas de largo plazo (шпански). Servicio Meteorológico Nacional. Архивирано од изворникот на 4 September 2017. Посетено на 4 November 2017.
- ↑ „Station Base San Martin“ (француски). Meteo Climat. Посетено на 11 June 2016.
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
- Fundaciòn Marambio – база Сан Мартин (на шпански)
- Dirección Nacional del Antártico (на шпански)