А-дур

A major
${ \new Staff \with{ \magnifyStaff #3/2 } << \time 2/16 \override Score.TimeSignature #'stencil = ##f { \clef treble \key a \major s16 \clef bass \key a \major s16 } >> }$
Релативна скала	Фис-мол
Паралелна скала	А-мол
Доминантна скала	Е-дур
Субдоминанта	Дес-дур
Составни тонови
	А, Бе, Це♯, Де, Е, Фис♯, Гес♯, А

А-дур ― дурска скала заснована на А, со тонови A, Ха, Цис♯>, Де, Е, Фис♯ и Гис♯. Нејзиниите предзнаци се три повишувалки. Нејзиниот паралелен мол е фис мол, а неговиот напореден мол е а-мол. Клучот А-дур е единствениот клуч каде што неаполскиот шестински акорд (т.е. снижена супетоника) бара разрешувалка и вонтонална.

Скалата на А-дур е:

${ \override Score.TimeSignature #'stencil = ##f \relative c'' { \clef treble \key a \major \time 7/4 a4 b cis d e fis gis a gis fis e d cis b a2 \clef bass \key a \major } }$

Во таблата за сопрани, алт и бас, Гис♯ во клучната сигнатура е поставен повисоко од Цис♯. Како и да е, во тенорскиот клуч, ќе бара помошна линија и затоа Гис♯ се става пониско од Цис♯.

Историја[уреди | уреди извор]

Иако не се толку ретки во симфониската книжевност како поостри копчиња (оние кои содржат повеќе од три повишувалки), симфониите во А-дур се поретки отколку кај клучевите со помалку повишувалки како што се Де-дур или Гес-дур. Симфонијата бр. 7 на Бетовен, Симфонијата бр.6 на Брукнер и Симфонијата бр. 4 на Менделсон сочинуваат речиси целосен список на симфонии во овој клуч во времето на романтичарите. Концертот за кларинет и квинтетот за кларинет на Моцарт се и во А-дур, заедно со неговиот 23-ти Концерт за пијано, и општо, Моцарт имал поголема веројатност да користи кларинети во А-дур отколку во кој било друг клуч освен Е-снижено дур.^[1] Згора на тоа, врвниот дел од Концертот за виолина на Чајковски е исто така во А-дур.

Клучот на А често се појавува во камерната музика и друга музика за гудачки, кои ги претпочитаат повишувалките. Квинтетот „Пастрмка “ на Франц Шуберт и Квинтетот за пијано бр. 2 на Антонин Дворжак се и двајцата во А-дур. Јоханес Брамс, Сезар Франк и Габриел Фауре напишале виолински сонати во А-дур. Во врска со Кројцеровата соната на Бетовен, Петер Кропер рече дека А-мајор „е најполниот звучен клуч за виолината“.^[2]

Според Кристијан Фридрих Даниел Шубарт, А-дур е клуч кој одговара за „изјави за невина љубов, ... надеж за повторно гледање на саканата при разделбата; младешка веселост и доверба во Бога“.^[3]

За оркестарски дела во А-дур, тимпаните вообичаено се поставени на А и Е на една петтина оддалеченост, наместо на четврта разлика како кај повеќето други клавиши. Хектор Берлиоз се пожали на обичајот од неговото време во кој тимпаните наместени на А и Е на една петтина едни од други биле означени со Цес и Гес на четврта разлика, обичај што преживеа дури доцна како музиката на Франц Бервалд.^[4]

Поврзано[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

↑ Mark Anson-Cartwright (2000). „Chromatic Features of E♭-Major Works of the Classical Period“. Music Theory Spectrum. 22 (2): 178. JSTOR 745959.
↑ Peter Cropper, "Beethoven's Violin Sonata in A major, Op.47 'Kreutzer': First Movement", The Strad, март 2009, стр. 64
↑ Rita Steblin (1996) A History of Key Characteristics in the Eighteenth and Early Nineteenth Centuries, University of Rochester Press, стр. 123, ISBN 0835714187.
↑ Norman Del Mar (1981). Anatomy of the Orchestra, University of California Press, стр. 349, ISBN 0520045009.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

А-дур на Ризницата ^?

[1] Mark Anson-Cartwright (2000). „Chromatic Features of E♭-Major Works of the Classical Period“. Music Theory Spectrum. 22 (2): 178. JSTOR 745959.

[2] Peter Cropper, "Beethoven's Violin Sonata in A major, Op.47 'Kreutzer': First Movement", The Strad, март 2009, стр. 64

[3] Rita Steblin (1996) A History of Key Characteristics in the Eighteenth and Early Nineteenth Centuries, University of Rochester Press, стр. 123, ISBN 0835714187.

[4] Norman Del Mar (1981). Anatomy of the Orchestra, University of California Press, стр. 349, ISBN 0520045009.

[1]

[2]

[3]

[4]