Црква „Св. Петка“ - Црниче

Од Википедија — слободната енциклопедија
Света Петка

Поглед кон црквата

македонска православна црква
Епархија Скопска
Архијерејско намесништво Скопско
Местоположба

Карта

Место Црниче
Општина Кисела Вода
Држава Македонија
Општи податоци
Покровител Света Петка Трновска
Изградба 1904
Осветување 3 септември 1923
Зограф Димитар Папрадишки
Архитектонски опис

Света Петка — црква во скопската населба Црниче во Општина Кисела Вода. Овој храм бил подигнат и осветен во 1923 година[1], но чинот на осветување и поставување на камен-темелник за изградба на црквата бил извршен во 1904 година. За 20 години била изградена целосно и осветувањето го извршил тогашниот скопски митрополит Варнава (1920-1930). Постои камен-плоча на која може да се прочита дека храмот бил завршен и осветен на 3 септември 1923 година. Црквата е градена според традиционалниот византиски тип - триконхос од развиен тип, со централна купола и купола над нартексот. Осумаголната централна купола е потпрена на масивни и нагласени пиластри во ентериерот на црквата. Масивните ѕидови на куполата се расчленети со полукружни вертикални ниши во кои се сместени прозорски отвори. На северната и на јужната страна фасадата ерасчленета со осумаголни конхи. По катастрофалниот земјотрес во 1963 година црквата била оштетена. При поправките од јужната и од северната страна таа е проширена со параклис, посветен на светите цареви и рамноапостоли Константин и Елена, а по извесно време од северната страна е дограден параклис, посветен на Света великомаченичка Недела. Независно од црквата е подигната четирикатна осумаголна камбанарија. Внатрешното декорирање на храмот, односно живописот и иконописот му биле доверени на последниот и најдобар зограф на тоа време, Димитар Папрадишки. Иконостасот е дрвен, со сликана рудиментирана флорална декорација, во централниот дел поставен праволиниски, а од северната и од јужната страна скршнува и ја следи ар хитектурата на градбата..

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. Милица Кранго, сеќавања, теренски истражувања во 1995 г.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]