Милорад Павиќ

Милорад Павиќ (Белград, 15 октомври 1929 — Белград, 30 ноември 2009) бил српски поет, раскажувач, романописец, драматург, книжевен истражувач и научник, добивајќи и светски признанија. Исто така, тој бил член на Српската академија на науките и уметностите од 1991 година до неговата смрт.

Животопис

Милорад Павиќ' (Белград, 15 октомври 1929 — Белград, 30 ноември 2009)

Во периодот од 1974 до 1990 година, Павиќ работел како професор на Филозофскиот факултет при Универзитетот во Нови Сад, при што, редовен професор на овој факултет станал во 1977 година, а во периодот 1977-79 бил декан. Тој бил оженет со Јасмина Михајловиќ, писателка и книжевна критичарка. Павиќ починал во Белград, на 30 ноември 2009 година, од последиците на инфаркт, а бил погребан на 3 декември во Алејата на великаните на Новите гробишта во Белград.

Творештво

Павиќ бил романописец, раскажувач, поет и драмски писател. Својата книжевна кариера, Павиќ ја започнал како поет, со стихозбирките „Палимпсести“ (1967) и „Месечев камен“ (1971). Во овој период, тој ги објавил и книгите „Историја на српска книжевност во барокниот период“ (1970), „Војислав Илиќ и европска поезија“ (1971) и „Гаврил Стефановиќ Венциловиќ“ (1972). Својата есеистичка и научна работа ја продолжил и во текот на 1970-тите о 1980-тите, со книгите: „Јазичното паметење и поетскиот облик“ (1976), „Историјата, сталежот и стилот“ (1985), „Историја на српската книжевност од класицизмот и предромантизмот“ (1979) и „Раѓањето на новата српска книжевност“ (1983). Првата збирка раскази „Железна завеса“ ја објавил во 1973 година, а потоа следеле збирките раскази: „Коњите на свети Марко“ (1976), „Руски 'рт“ (1979), „Нови белградски приказни“ (1981), „Душите се капат последен пат“ (1982) и „Превртена ракавица“ (1989). Домашната и светската слава Павиќ ја стекнал со романот „Хазарски речник“ од 1984 година, по што следеле романите „Предел сликан со чај“ (1988), „Внатрешната страна на ветрот“ (1991) и „Последната љубов во Цариград“ (1994). Исто така, значајно место во творештвото на Павиќ заземаат и делата: „Шапка од рибина кожа - Љубовна приказна“ (1996), „Стаклен полжав - Приказни од Интернет“ (1998), „Кутија за пишување“ (1999), „Ѕвездена наметка“ - Астролошки водич за неупатените (2000) и „Уникат“ (2004). Покрај нив, Павиќ е автор и на книгите: „Интерактивни драми - Засекогаш и ден повеќе“, „Кревет за тројца“, „Стаклен полжав“ (2004), како и комедијата „Свадба во бањата“ (2005). Покрај тоа, тој се занимавал и со преведувачка дејност, преведувајќи ги Бајрон и Пушкин.

Според зборовите на Часлав Ѓорѓевиќ, Павиќ е европски Борхес, бидејќи во своите дела, внесувајќи во нив научно и фантастично, обликува прозни форми и уметнички ветрови кои не престануваат да ги збунуваат и воодушевуваат читателите насекаде во светот. До денес, делата на Павиќ се преведени во повеќе од 80 преводи во посебни книги на различни јазици во целиот свет. Од страна на експерти од Европа, САД и Бразил, Милорад Павиќ бил номиниран за Нобеловата награда за литература.

Споменик на Милорад Павиќ во Паркот Ташмајдан, Белград