Прејди на содржината

V339 Делфин

Од Википедија — слободната енциклопедија
V339 Делфин

Нов Делфин 2013 (обележана)
Податоци од набљудување
Епоха J2000      Рамноденица J2000
Соѕвездие Делфин
Ректасцензија 20ч 23м &1000000000030686500000030,6865с[1]
Деклинација +20° 46′ &1000000000003777400000003,7774″[1]
Прив. величина (V) 4.5 Max.
17.5 Min.[2]
Особености
Променлив тип Нова[2]
Астрометрија
Сопствено движење (μ) Рект: −4,140 ± 0,534[1] млс/г
Дек.: −8,609 ± 0,513[1] млс/г
Паралакса (π)0.3814 ± 0.3615[1] млс
Оддалеченост2.130+2.250
400
[2] пс
Други ознаки
V339 Delphini, Nova Delphini 2013, Nova Del 2013, PNV J20233073+2046041[3]
Наводи во бази
SIMBAD— податоци
Светлинската крива на V339 Делфин од податоците на АЗНПЅ.

V339 Делфини (Delphini) или Нов Делфин (Nova Delphini) 2013 (PNV J20233073 +2046041) ― светла нова ѕвезда во соѕвездието Делфин. Откриена била на 14 август 2013 година од аматерскиот астроном Коичи Итагаки во Јапонија и потврдена со телескопот Ливерпул на Ла Палма. Новата се појавила со величина од 6,8 степени кога била откриена и достигнала врв со јачина од 4,3 степени на 16 август 2013 година.[4][5][6] Нова се произведува со спојување на насобраниот материјал на потомокот на новата на белото џуџе, добиен од неговата придружна ѕвезда. Така системот на новата е бинарна ѕвезда и класична нова.[7] Белото џуџе е јаглеродно-кислородно бело џуџе,[8] со проценета маса од 1.04 ± 0.02 M.[9] сè уште не постои спогодба за тоа што е бинајниот орбитален период; проценките се движат од 3,15 часа[10] до 6,43 часа.[9]

Местоположбата на В339 Делфин (заокружена со црвено).

V339 Делфин е првата нова што била забележана дека синтетизира елемент литиум. Производство на литиум-7 од распаѓање на берилиум-7, што било забележано при ветрот што дува од новата. Ова е првиот директен доказ за снабдувањето со литиум на меѓуѕвездената средина од астрономски објект. Литиум-7 е кревок во околината во средината на една нова, така што исфрлањето од околината во средината е неопходно за набљудување на литиум. Берилиумот бил произведен со соединување на хелиум-3 со хелиум-4. Нуклеосинтезата на литиум е важна во проучувањето на хемиските изобилства во универзумот.[7]

Поврзано

[уреди | уреди извор]
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Brown, A. G. A.; и др. (Gaia collaboration) (август 2018). „Gaia Data Release 2: Summary of the contents and survey properties“. Astronomy & Astrophysics. 616. A1. arXiv:1804.09365. Bibcode:2018A&A...616A...1G. doi:10.1051/0004-6361/201833051. Запис на DR2 од „Гаја“ за овој извор на VizieR.
  2. 2,0 2,1 2,2 Schaefer, Bradley E. (2018). „The distances to Novae as seen by Gaia“. Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. 481 (3): 3033–3051. arXiv:1809.00180. Bibcode:2018MNRAS.481.3033S. doi:10.1093/mnras/sty2388. S2CID 118925493.
  3. „V339 Delphini“. SIMBAD. Центар за астрономски податоци во Стразбур. (англиски)
  4. „Light Curve Generator: AAVSO Data for Nova DEL 2013“. American Association of Variable Star Observers. 16 август 2013. Архивирано од изворникот на 2013-08-20. Посетено на 14 септември 2021.
  5. Bob King (14 август 2013). „Bright New Nova In Delphinus — You can See it Tonight With Binoculars“. Universe Today.
  6. Robin Burks (27 октомври 2014). „Astronomers observe exploding fireball stage of nova“. Tech Times. Посетено на 14 септември 2021.
  7. 7,0 7,1 „Classical nova explosions are major lithium factories in the universe“. Science Daily. 19 февруари 2015. Посетено на 14 септември 2021.
  8. DeGennaroAquino, I.; Schroder, K.P.; Mittag, M.; Wolter, U.; Jack, D.; Eenens, P.; Gonzalez-Perez, J.N.; Hempelmann, A.; Schmitt, J.H.M.M.; Hauschildt, P.H.; Rauw, G. (September 2015). „High spectral resolution monitoring of Nova V339 Delphini with TIGRE“. Astronomy & Astrophysics. 581: A134. doi:10.1051/0004-6361/201525810. Посетено на 14 септември 2021.
  9. 9,0 9,1 Chochol, D.; Shugarov, S.; Pribulla, T.; Volkov, I. (March 2014). „Photometry and spectroscopy of the classical nova V339 Del (Nova Del 2013) in the first month after outburst“. Contributions of the Astronomical Observatory Skalnaté Pleso. 43 (3): 330–337. Посетено на 14 септември 2021.
  10. Chochol, D.; Ikonnikova, N.; Katysheva, N.; Shugarov, S.; Volkov, I. (2015). „Multicolor Photometry of the Novae V339 Del and V2659 Cyg“ (PDF). Living Together: Planets, Host Stars, and Binaries ASP Conference Series. 496: 237–239. Посетено на 14 септември 2021.

Дополнителна книжевност

[уреди | уреди извор]

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]

Координати: Ѕвездена карта &1000000000000002000000020ч &1000000000000002300000023м &1000000000000306800000030,68с, +&1000000000000002000000020° &1000000000000004600000046′ &100000000000000370000003,7″