Седум години во Тибет (филм)

„Седум години во Тибет“
	Плакатот на македонски
Режисер	Жан-Жак Ано
Продуцент	Жан-Жак Ано; Иен Смит; Џон Х. Вилијамс;
Главни улоги	Бред Пит; Дејвид Тјулис; Би-Ди Вонг; Макото Ивамацу;
Музика	Џон Вилијамс
Кинематографија	Роберт Фрес
Монтажа	Ноел Боасон
Студио	TriStar Pictures; Mandalay Entertainment;
Дистрибутер	Sony Pictures Releasing (САД); Summit Entertainment (меѓународно);
Премиера	13 септември 1997 г. (Меѓународен кинофестивал во Торонто); 10 октомври 1997 г. (САД)
Времетраење	136 минути
Земја	САД
Јазик	англиски; + македонски (титла);
Буџет	70 милиони долари
Бруто заработка	131,5 милиони долари

Седум години во Тибет (англиски: Seven Years in Tibet) — американски животописен воен драмски филм од 1997 г. во режија на Жан-Жак Ано. Се заснова на мемоарите на австрискиот планинар и офицер на СС, Хајнрих Харер, од книгата „Седум години во Тибет“ од 1952 г. за неговиот живот во Тибет, животот на тибетското општество и XIV далај-лама помеѓу 1939 и 1951 г. Филмот ја зачувува само општата последователност на настаните, а измислени се многу подробности. Во филмот играат Бред Пит и Дејвид Тјулис, а музиката ја компонирал Џон Вилијамс.^[4]

Содржина[уреди | уреди извор]

Разоткривачко предупредување: Следат подробности што го разоткриваат дејствието и/или расплетот.

Австрија е припоена од Нацистичка Германија, 1939 г. Планинарот Хајнрих Харер (Бред Пит) ја остава својата бремена сопруга за да му се придружи на Петер Ауфшнајтер (Дејвид Тјулис) во групата што се обидува да го искачи врвот Нанга Парбат во Британска Индија (денешен Пакистан). Кога избувнува Втората светска војна во 1939 г., властите ги апсат како германски државјани и ги интервјуираат во затворски логор во Дерадун во подножјето на Хималаите, во современата индиска држава Утараканд. За тоа време, жената на Харер, Ингрид (Ингеборга Дапкунаит), раѓа син, кој тој не го гледа.

Во 1944 г., Харер и Ауфшнајтер бегаат од затворот и се преселуваат во Тибет. Меѓутоа, во Тибет, кој е во самоизолација од надворешниот свет, мештаните одбиваат да им помогнат на странците на секој можен начин. И покрај ова, јунаците успеваат да стигнат до главниот град на Тибет, Ласа. Таму стануваат гости на тибетскиот дипломат Кунго Царонг (Макото Ивамацу). Високопоставениот тибетски чиновник, Нгапо Нгаванг Џјигме [en] (Би-Ди Вонг), ги поддржува двајцата странци, подарувајќи им костуми во западен стил по нарачка. Ауфшнајтер се вљубува во шивачката Пема Лаки (Лакпа Цамчо) и се жени за неа. Харер одлучува да остане самец за да може да се сосредоточи на својата нова геодетска работа и не сака да доживее друга неуспешна врска. По некое време, и на двајцата им е доделена работа: тибетската влада одлучува да го искористи нивното инженерско знаење за свои цели.

Во 1945 г., Харер, откако дознава за крајот на војната, планира да се врати во Австрија. Меѓутоа, тој добива писмо од неговиот син Ролф во кое го отфрла Харер како негов татко, а тоа го спречува да го напушти Тибет. Набргу потоа, Харер е поканет во дворецот Потала и станува наставник на сѐ уште младиот XIV далај-лама (Џјамјанг Џјамцо Вангчук) за светската географија, наука и западната култура. Харер и далај-ламата стануваат пријатели. Во меѓувреме, политичките односи со Кина се влошуваат бидејќи генералите на Мао прават планови за упад на Тибет. Нгаванг Џјигме ја води тибетската војска во пограничниот град Чамдо за да ја спречи напреднатата Народноослободителна војска. Сепак, тој на крајот попушта и ги разнесува тибетските резерви на убојни средства по едностраната битка кај Чамдо.

За време на потпишувањето на договорот, Кунго Царонг му кажува на Харер дека ако Џjигме не ги уништел резервите на оружје, тибетските герилци можеби ќе ги држеле планинските премини со месеци или дури со години — доволно долго за да побараат помош од други народи. Тој исто така тврди дека за Тибетанците предавањето е како смртна казна. Кога Кинезите го окупираат Тибет, Харер го осудува Нгаванг Џјигме дека ја предал неговата земја, изјавувајќи дека нивното пријателство е завршено. Во лутина, Харер дополнително го понижува високопоставениот чиновник со тоа што му ја враќа облеката што му ја подарил Нгаванг Џјигме, што е сериозна навреда за тибетската култура, и ја фрла на земја пред да замине.

Харер се обидува да го убеди далај-ламата да побегне, но тој одбива, не сакајќи да го напушти својот народ. Далај-ламата го охрабрува Харер да се врати во Австрија и да стане татко на својот син. По церемонијата за устоличување, во која далај-ламата е службено устоличен како духовен и временски водач на Тибет, Харер се враќа во Австрија во 1951 г. Синот на Харер, по име Ролф, првично одбива да се сретне со својот татко, но Харер ја остава зад себе музичката кутија што му ја дал далај-ламата, а тоа го буди интересот на момчето. Години подоцна, Харер и Ролф (веќе тинејџер), откако ја воспоставиле својата врска, заедно се искачуваат на еден од врвовите, поставувајќи го знамето на Тибет на него. Филмот завршува со екранска приказна за судбината на Тибетанците под власта на кинеските освојувачи.