Сончево зрачење

Сонцето свети низ облаци, снимено во Англија.

Сончево зрачење, во најширока смисла, е целосниот спектар на електромагнетна радијација која ја испушта Сонцето. На Земјата, сончевото зрачење се филтрира низ Земјината атмосфера, а соларната радијација се гледаме како дневна светлинакога Сонцето е над хоризонтот. Блиску до половите во лето деновите се подолги, а ноќите покуси или воопшто ги нема. Во зима, на половите ноќите се подолги, и во некои периоди сончевата светлина воопшто ја нема. Сончевото зрачење може да се измери со помош на апарат наречен пиранометар или пирхелиометар. Светската метеоролошка организација ја дефинира сончевата светлина како директно зрачење од Сонцето врз Земјата со најмалку 120 W·m⁻².

Директното сончево зрачење има светлосен ефект од околу 93 лумени на ват, што вклучува инфрацрвено зрачење, видлива светлина и ултравиолетово зрачење. Сјајната сончева светлина има околу 100.000 кандели на квадратен метар на површината на Земјата.

Сончевата светлина е клучниот фактор за процесот фотосинтеза.

Сончевото зрачење во Сончевиот систем

Различните небесни тела во нашиот Сончев систем примаат светлина која е обратно пропорционална од квадратот на нивното растојание од Сонцето. Следи табела на количеството светлина што го добива секоја од планетите (според податоците од [1]):

Планета	Перихелион - Апхелион растојание (AU)	соларна радијација максимум и минимум (W/m²)
Меркур	0.3075 – 0.4667	14,446 – 6,272
Венера	0.7184 – 0.7282	2,647 – 2,576
Земја	0.9833 – 1.017	1,413 – 1,321
Марс	1.382 – 1.666	715 – 492
Јупитер	4.950 – 5.458	55.8 – 45.9
Сатурн	9.048 – 10.12	16.7 – 13.4
Уран	18.38 – 20.08	4.04 – 3.39
Нептун	29.77 – 30.44	1.54 – 1.47

Светлината која ќе пристигне на секоја од планетите зависи и од составот на нивната атмосфера. На пример, сончевата светлина која допира до Марс е многу слична на дневната светлина на Земјата. Или, сончевата светлина која допира до Сатурн, е малку посјајна од онаа Земјата за време на зајдисонце или изгрејсонце. Дури и на Плутон ситгнува доволно сончева светлина, која може да се спореди со светлината во една просечна дневна соба на Земјата.

Ефекти врз климата

Повеќе информации: [[:Клима]]

На Земјата, соларната радијација е видлива како дневна светлина кога Сонцето е над хоризонтот. Кога директната радијација не е блокирана од облаци, освен сончева светлина имаме ефект и на топлина. Топлината на земјината површина и предметите на неа се во директна зависност и од затоплувањето на воздухот.

Орбитата на Земјата има влијание врз количеството сончево зрачење. На пример, на латитуда од 65 степени, сончевата енергија во лето и зима варира за повеќе од 25%, поради варијацијата на Земјината орбита, со што јасно се оцртуваат годишните времиња. Се смета дека ваквите промени во примањето на сончевата енергија се причина за појава на ледено доба.

Животот на Земјата

Опстанокот на речиси сите животни форми на Земјата зависи од сончевата светлина. Растенијата ја користат сончевата светлина за процесот наречен фотосинтеза. Животните индиректно ја користат сончевата светлина, преку внесување на растенија во својата исхрана. These sugars are then used as building blocks and in other synthetic pathways which allow the organism to grow.

Релативно скорешните откритија на јаглен, петролеум и природен гас претставуваат употреба на сончевата светлина заробена во земјата милиони години. Фосилните горива се остатоци од древни растенија и животни, и претставуваат искористлив извор на дополнителна енергија на Земјата. Но, количеството на фосилните горива е ограничено. Постојат повеќе теории кои зборуваат за алтернативни средства за добивање енергија на Земјава, но и за катастрофите кои би го снашле човештвото при недостаток на извори на енергија. Фосилно-нуклеарната ера е само една кратка епизода во историјата на човештвото. Таа се протега во епохата од почетокот на индустријализацијата до исцрпувањето на фосилните ресурси. Пред тоа човештвото живеело само од енергијата на Сонцето, но благодарение на новите технологии, ќе биде можно да се користи енергијата од Сонцето многу подобро и пофлексибилно.

Културни аспекти

За повеќето луѓе директното изложување на сончевото зрачење е непријатно, а посебно долго изложување на силна сончева светлина предизвикува долготраен проблем со видот. Затоа се измислени очилата за сонце, а во употреба се и други помагала за заштита од Сонцето: капи, чадори, природни или вештачки создадени сенки и така натаму.

Податотека:PrismAndLight.jpg

Сончевата светлина разделена преку призма

Користење на сончевата енергија

За разлика од нафтата, останатите фосилни и нуклеарни горива, чија сопственост е концентрирана во рацете на малкумина, Сонцето е тука за сите, и претставува извор на енергија која може да се искористи.

Постојат две можности за енергетско искористување на сончевото зрачење: трансформирање на соларната енергија во топлинска и директното трансформирање во електрична енергија. Фотонапонските ќелии се користат за директно трансформирање на соларната енергија во електрична со особено мал степен на полезност. Работат на принцип на фотоелектричен ефект. Многу тенка силициумова плочка со примеса на арсен изложена на сончево зрачење се однесува како полупроводник. Честиците од светлоста, фотони, од атомите на силициумот ги избиваат електроните, и како резултат на тоа на едната страна на полупроводничкиот спој се јавува повеќе позитивно, а на другата страна повеќе негативно електризирање, односно проток на струја. Голем недостаток е нискиот степен на искористеност, околу 15%. Друг недостаток е особено ниската енергетска исплатливост. Имено, изработката на овие ќелии е со специфичко голема потрошувачка на енергетски најскапите материјали (Al, Si, Cu) со што времето на враќање на вложената енергија околу 20 години. Ако векот на траење на овие уреди е помал од 20 години не можеме да тврдиме дека ова е обновлив извор на енергија. Користењето на овие фотонапонски ќелии има смисла само на оние место каде тоа е единствениот начин за снабдување со електрична енергија некои изолирани, важни и скапи уреди, како што се вселенските бродови, сателитите или оддалечените метеоролошки станици, за што веќе се користат. Фотонапонските ќелии се произведуваат во текот на последните децении, поради решавање на проблемите на вселенските програми, т.е. нивната цена се намалува и сега изнесува околу 10 USD/W.

Примена во домаќинствата

Фотонапонските ќелии можат да обезбедат електрична енергија во објектите или апаратите каде електричната енергија од електричната мрежа не е достапна. Тоа најчесто се викендички или куќи во непристапните места, пловни објекти, караван куќи, како и разни телекомуникациски уреди на планинските врвови или сигналните уреди на автопатите.

Стандарните елементи на фотонапонските системи се фотонапонските модули, контролорите на полнењето на акумулаторите, акумулатори, проводници, носечки системи. Кога е потребно да се обезбеди електрична енергија со напон од 220 V се користат уреди кои ја претвараат еднонасочната струја од акумулаторите во наизменична со соодветниот напон.

Како работи на фотонапонскиот модул

Еден фотонапонски модул е составен од повеќе ќелии и најчесто обезбедува напон од 12 или 24 V, и сила од 10 до 150 W. Модулот има сила од 100 W, и напон од 12 V, а димензиите му се 58х132 cm. Бројот на модулите и капацитетот на акумулаторот се одредуваат според потребите на потрочувачите кои ќе се приклучат на фотонапонскиот систем. Користи компакт флуо светилки 7 и 11 W кои работат на неднонасочен напон од 12 V а се приклучуваат со помош на стандардно сијалично грло Е27. За помали потреби постојат и фрижидери до 40 литри со напојување од 12 V. Доколу сакате да го користите постоечкиот фрижидер кој е предвиден за работа на 220V, во тој случај обично се прави да целата електрична мрежа да работи на 220 V и се користат компакт флуо штедливи цијалици бидејќи е потребо на се води сметка за секој потрошувач. Регулаторите кои го регулираат полнењето на акумулаторите од фотонапонските ќелии, потрошувачката на струјата как ои состојбата на акумулаторите се произведуваат за стрѕја од 6 до 30 A. Добиената електрична енергија од сончевите ќелии се акумулира во оловните акумулатори со електролит бидејќи истите се предвидени за работа во режим на длабоко празнење за раслика од акумулаторите кои се користат кај автомобилите. СОНЧВИ КОЛЕКТОРИ: материјалите кои имаат особини на црно тело(потполно апсорбирање на сончевата енергија) се подобни за изградба на колектори. Се поставуваат на крововите (како кровни покривачи), фасадни или носечки конструкции. Степенот на искористеност при трансформација на соларната енергија во топлотна изнесува околу 60 до 70%. Составни делови на колекторот се: куќиште(од Alпрофил), термоизолација(минерална волна дебелина од околу 50 mm), апсорбер(Alламела низ која се поставени бакарни цевки), стаклена прекривка со дебелина од 4mm. Ова се техмнички податоци на колектори кои ги прозиведуваат некои регионални фимри.

Во системите за искористување на сончевата енергија разликуваме два циркулациски круга: примарен и секундарен. Во примарниот круг, топлината апсорбирана во апсорберот од колекторот се пренесува до разменувачот на топлината. Преносител на топлината во примарниот круг најчесто е смеса од вода и 30-40% етиленгликол. Во секундарниот круг преку променувачот на топлината, топлината се пренесува на акумулаторите за топлина, а од тука посредно или непосредно до потрочувачите, како топла санитарна вода или вода за греење на просторот. Меѓутоа, мора да има дополнителен систем за греење и топла вода, бидејќи соларната енергија ноќе и во зима не ги задоволува нашите потреби. Со вградувањето на колекторите на самиот старт имаме дополнителна инвестиција, меѓутоа дополнително имаме заштеда на гориво или електрична енергија. Сопред проценките соларната енергија во лето би можела да обезбеди 80% од потребата за топла вода, а зимо помеѓу 35 и 50%. Системите за греење и топла вода би можеле да обезбедат 35% од ппотребите во северна и централна Европа, околу 50% јужно од Алпите, а на југот на Европа дури и до 70%. Според предвидувањата вкупната површина на колектори во ЕУ во 2010 ке достигне 75 милиони km2. ГОЛЕМИ ПОТРОШУВАЧИ СОЛАРНИ ЕЛЕКТРАНИ: во нив се врши посредна конверзија на сончевата енергија во електрична; сончева енергија à концентрација на топлинската енергијаàсоздавање на пареа àмеханичка енергија во парните турбини àелектрична енергија. Со примена на огледала се врши концентрирање на сончевата енергија на колекторот. Доколу на тој начин се постигне температура помала од 100 С, тогаш во разменувачот на топлината се користи фреон, кој испарува и ја движи турбината, а ако се постигне значително повисока температура тогаш топлината се пренесува на вода од која создава пареа која ја движи парната турбина. Постојат два система за соларни електрани: за мали соларни електрани: DCS-Distributed Collectors System, кај кои течноста тече низ цевки околу кои се поставени параболични огледала, кои го фокусираат зракот на цевката, пренесувајќи ја на тој начин концентрирано топлината.

За големи соларни електрани: CRS-Central Reciver System, со централен приемник, на кој со огледала се пренесува целокупната топлина.

Ваквите соларни електрани користат централен столб (повисок од 100m), на кој е лоциран котел – колектор за топлина. Околу столбот се распоредени огледала (хелиостати), чија положба компјутерски се контролира и корегира, така да независно од положбата на сонцето во текот на денот, секогаш го рефлектираат зракот на врвот од столбот.Загреаната течност (минерлни масла или течен натриум) се пренесува преку акумулаторот за топлина до разменувачот, во кој се генерира пареа која ја движи турбината. Најголема CRS електрана во светот е СЕ „Solarone“, во Калифорнија, со сила од 10MW. За изградба на истата се потрошени 142 милиони УСД, што дава специфична инвстиција од 14.2 USD/W, што е за 15 пати пскапо од класичните електрани. Интересен е податокот дека 20 екипи од по 20 луѓе континуирано ги чистат огледалата за да може соларната електрана да функционира нормално. Специфичната потрошувачка на клучните материјали (челик и бетон) е 20 до 30 пати поголема одколку кај ТЕ. Според пресметките периодот на враќање на инвстицијата е околу 15 години. Уште еден проблем е и големиот простор кој е потребе за огледалата, со што коха таква СЕ би се градела на продуктивен простор, не би била возможна било каква продукција на биоенергија. СОЛАРНА ЕНЕРГИЈА – малку теорија Повеќето облици на енергија настанале или настануваат од влијанието на сончевото зрачење, на пример фосилните горива се акумулирана енергија од зрачењето на Сонцето која е пристигната на Земјата од пред милион години. Кога зборуваме за енергијата од зрачењето на сонцето подразбираме негово искористување во моментот кога доага на Земјата, и тоа е непосредно искористување на зрачењето на Сонцето. Дотокот на енергија од сончевото зрачење се нарекува соларна константа, која е 1400W/m2 при средна оддалеченост на Земјата од Сонцето, под агол од 90 степени занемарувајќи го влијанието на атмосверското абсорбирање. При поминување низ атмосверата дел од енергијата се троши во сложени процеси, а дел се рефлектира и реемитува во свемирот. Тој дел изнесува околу 1/3 од енергијата која доспеала до работ на атмосверата. Па дотокот на енергија до површината на Земјата изнесува во просек 920W/m2. Ако проекцијата на површината на Земјата е 127.106 km2, дотокот на енергија изнесува 117 400 TW. Поради ротацијата на Земјата таа енергија се распоредува по целата површина на Земјата (510.1.106km2), просечниот доток на енергија изнесува 230W/m2, односно 5.52Wh/m2 дневно. Ова се секако просечни вредности, а реалните зависат од географската ширина, делот од денот, појавата на блаци, загадувањето и др.

Енергијата од зрачењето на Сонцето која доаѓа на Земјината површина изнесува околу 109TWh (8.6.1013toe) годишно. Таа енергија е за околу 170 пати поголема од енергијатан вкупните резерви на јаглен во светот. Тоа е огромен енергетски извор со кој можат да се задоволат енергетските потреби за особено долг период. Енергијата од зрачењето која допира до Земјината површина, во прв ред зависи од времетраењето на инсолацијата (времетраење на светењето на Сонцето). Времетраењето на инсолацијата за виси и од географската ширина и од годишниот период. Разликата помеѓу времето на изгрејување и залез на Сонцето го дава времето на инсолација на која е изложена хоризонтална и незаштитена површина. Реалното траење на инсолацијата е значително пократко поради појавата на облаци и магла, или поради состојбата на атмосферата на набљудуваното подрачје(загаденост). Се разликува за површини кои се поставени хоризонтално, вертикално, или под некој агол во однос на Земјината површина. Сепак, дотокот на енергија од сончевото зрачење не е пропорционален со траењето на инсолацијата. Имено, дел од енергијата е губи поминувајќи низ атмосферата поради апсорбцијата на кислородот, озонот и јаглендиоксидот. Загубите се поголеми што повеќе е Сонцето поблиску до хоризонтот. Освен тоа, енергијата од зрачењето, при поминувањето низ атмосферата се распреснува, а најголемите загуби на енергија се нпосредно по залезот на Сонцето. Дел од распрсната енергија сепак доаѓа до Земјината површина (околу 50%). Според тоа, вкупното зрачење кое допира до Земјината површина се состои од непосредно и дифузно зрачење кое е дел од распрснатата енергија од зрачењето. Значи, енергијата од зрачењето е енергијата кја допира до Земјината површина во текот на денот, секако за времетрањето на онсолацијата. Таа енергија зависи и од состојбата на заоблаченост и особината на атмосферата, меѓутоа потребно е да се знае и за потенцијалната енергија од зрачењето. Тоа е максималната енергија која допира до површината низ сува и влажна атмосфера. Таа зависи и од географската ширина и надморската висина. Со намалуваање на надморската висина и зголемување на географската ширина, истата се намалува. На географска ширина од 43 степенипотенцијалната енергија изнесува околу 2500kWh/m2 годишно, а на географска ширина од 46 степени околу 2400kWh/m2 годишно. Сето ова покажува голема променливост на силата на зрачењето, меѓутоа, за разлика од промената на силата на ветерот, овие промени можат со голема или мала веројатност да се предвидат бидејќи е познат ритамот на појавата( излез и залез на Сонцето). Интензитето на зрачењето кое ни стои на располагање не можеме да го предвидиме со голема веројатност. Како извор на енергија Сончевото зрачење е поповолно од ветерот сооглед на предвидувањето на појавата, но неповолно поради тоа што истото го немаме во текот на ноќта, и тоа што интензитетот се намалува во текот на зимата кога потршувачката е најголема. Системите можат да работат во текот на дневниот циклус, што не се поклопува со ритамот на побарувачката на енергија. Потрeбна е инсталација на дополнителни системи или да се обезбеди акумулирање на енергијата со која би се снабдувале потрошувачите во текот на ноќта.