Роже Гароди

Од Википедија — слободната енциклопедија
Роже Гароди
Roger Garaudy
Роден/а17 јули 1913(1913-07-17)
Марсеј, Франција
Починат/а13 јуни 2012(2012-06-13) (возр. 98)
Шеневјер-сир-Марн, Франција
Занимањеписател, филозоф и политичар
Националностфранцуска

Роже Гароди (француски: Roger Garaudy), (Марсеј, 17 јули 1913 – Шеневјер-сир-Марн, 13 јуни 2012) – француски писател, филозоф и политичар. Учесник на Отпорот во Втората светска војна. Од 1945 година член на Централниот комитет (ЦК) на Комунистичката партија на Франција, а од 1956 член на Политбирото на КП на Франција. Во 1970 година е исклучен од КПФ како ревизионист, затоа што излегува со остра критика за искривувањето на марксизмот и социјализмот. Како алтернатива на државниот капитализам ја пласира идејата за дијалог на марксизмот и христијанството. Во 1982 година, откако се оженил со Палестинка, преминал во исламска религија.

Животопис[уреди | уреди извор]

Роже Гароди е роден во Марсеј од католички и еврејски родители атеисти. На 14 години преминал во протестантската вера.

Во 1936 година завршил филозофија на универзитетот во Стразбур и бил назначен за професор по филозофија во Алби. Во тоа време станува марксист.

За време на Втората светска војна е во редиците на левото крило на Француското движење на отпорот против германската окупација и владата во Виши, заради што бил затворен во Алжир како воен заробеник на Виши [1].

Од октомври 1944 активно учествува во политичкиот живот на Франција. Избран е за член на Националното собрание, станал заменик претседател на собранието, а подоцна и сенатор. Гароди предавал на факултетот за уметност на Универзитетот во Клермон-Феран од 1962 до 1965 година, но заради одредени контроверзии со Мишел Фуко, ја напуштил оваа позиција. Од 1969 до 1972 година предавал во Поатје[2]

Во 1970 година, Гароди бил исклучен од Комунистичката партија заради критиките на советската инвазија на Чехословачка[3].

Гароди напишал повеќе од 50 книги, најголемиот број од политичката филозофија и марксизмот.

Негирање на холокаустот[уреди | уреди извор]

Во 1996 година, Гароди ја издал својата најконтроверзна книга „Основачките митови на израелската политика“. Во книгата пишува за „митот за шесте милиони“ еврејски жртви[4]. Францускиот суд ја забранил книгата и му изрекол казна од 240 000 франка, како и неколкугодишна условна казна. Оваа пресуда Гароди ја обжалил пред Европскиот суд за човекови права, но истата била одбиена[4][5].

Подоцнежни активности и смрт[уреди | уреди извор]

Во некои интервјуа Гароди изјавил дека нападите од 11 септември 2001 година биле организирани од владата на САД. Тој исто така го повторувал дека холокаустот е мит, стоејќи на ставот дека геноцидот на Евреите од нацистите за време на Втората светска војна бил „мит измислен од Черчил, Ајзенхауер и Де Гол“ за да го оправдаат разурнувањето и окупацијата на Германија[6].

Роже Гароди починал во Париз на 13 јуни 2012 година на возраст од 98 години.

Дела[уреди | уреди извор]

  • Antée, (roman), Éditions Hier et Aujourd'hui, 1945.
  • Le Communisme et la renaissance de la culture française, 1945.
  • Le Huitième jour de la création (roman), Éditions Hier et Aujourd'hui, 1946.
  • Contribution historique de la civilisation arabe, Alger, Éditions Liberté, 1946.
  • Les sources françaises du socialisme scientifique, Éditions Hier et Aujourd'hui, 1948.
  • L'Église, le communisme et les chrétiens, Paris, Éditions Sociales, 1949.
  • Grammaire de la liberté, Paris, Éditions Sociales, 1950.
  • Le manifeste du Parti communiste : révolution dans l’histoire de la pensée socialiste, 1952.
  • Théorie matérialiste de la connaissance, Paris, PUF, 1953.
  • La Liberté, Paris, Éditions Sociales, 1955.
  • Mésaventures de l’anti-marxisme – Les malheurs de M. Ponty (ouvrage collectif), Paris, Éditions Sociales, 1956.
  • Humanisme marxiste, Paris, Éditions Sociales, 1957.
  • Questions à Jean-Paul Sartre, précédées d’une lettre ouverte, 1960.
  • Du surréalisme au monde réel : l'itinéraire d'Aragon, Paris, Gallimard, 1961.
  • Perspectives de l’homme, Paris, PUF, 1961.
  • Dieu est mort, Paris, PUF, 1962.
  • Qu’est-ce que la morale marxiste?, Paris, Éditions Sociales, 1963.
  • D'un réalisme sans rivages Picasso Saint-John Perse Kafka, préface de Louis Aragon, Paris, Plon, 1963.
  • Karl Marx, Paris, Seghers, 1965.
  • D’un réalisme sans rivage, Paris, Plon, 1965.
  • De l’anathème au dialogue, Paris, Plon, 1965.
  • Marxisme du Предлошка:S-, Paris-Genève, La Palatine, 1966.
  • La Pensée de Hegel, Paris, Bordas, 1966.
  • Le Problème chinois, Paris, Seghers, 1967.
  • Lénine, Paris, PUF, 1968.
  • Pour un réalisme du Предлошка:S-. Étude sur Fernand Léger, Paris, Grasset, 1968.
  • Pour un modèle français du socialisme, Paris, Gallimard, 1968.
  • Peut-on être communiste aujourd'hui ?, Paris, Grasset, 1968.
  • La liberté en sursis : Prague 1968, Paris, Fayard, 1968.
  • Le Grand tournant du socialisme, Paris, Gallimard, 1969.
  • Marxistes et chrétiens face à face, en collaboration avec Q. Lauer, Paris, Arthaud, 1969.
  • Toute la vérité, Paris, Grasset, 1970.
  • Reconquête de l'espoir, Paris, Grasset, 1971.
  • L’Alternative, Paris, Robert Laffont, 1972.
  • Danser sa vie, préface de Maurice Béjart, Paris, Le Seuil, 1973.
  • 60 œuvres qui annoncèrent le futur, Genève, Skira, 1974.
  • Parole d'homme, Paris, Robert Laffont, 1975.
  • Le Projet espérance, Paris, Robert Laffont, 1976.
  • Pour un dialogue des civilisations Paris, Denoël, 1977 ISBN 979-1090896000.
  • Qui dites-vous que je suis ? (roman), Paris, Le Seuil, 1978.
  • Appel aux vivants, Paris, Le Seuil, 1979, prix des Deux Magots.
  • Comment l'homme devint humain, Éditions Jeune Afrique, 1979
  • Il est encore temps de vivre, Paris, Stock, 1980.
  • Promesses de l'Islam, Paris, Le Seuil, 1981.
  • Pour l'avènement de la femme, Paris, Albin Michel, 1981.
  • L’Affaire Israël : le sionisme politique, Papyrus, 1983[7]
  • Éduquer au dialogue des civilisations, ouvrage en collaboration, 1983, Québec, Éditions du Sphinx, ISBN 2-920123-04-1.
  • Biographie du Предлошка:S-, Paris, Tougui, 1985.
  • Pour un Islam du Предлошка:S- (Charte de Séville), Paris, Tougui, 1985.
  • Mon tour du siècle en solitaire, mémoires, Paris, Robert Laffont, 1989.
  • Intégrismes, Paris, Belfond, 1990.
  • Les Orateurs de la Révolution française, 1991.
  • Les Fossoyeurs : un nouvel appel aux vivants, Paris, L'Archipel, 1992.
  • À Contre-nuit, 1992.
  • Avons-nous besoin de Dieu ?, introduction de l'abbé Pierre, Paris, Desclée de Brouwer, 1993.
  • Souviens-toi : brève histoire de l'Union soviétique, Pantin, Le Temps des cerises, 1994.
  • Vers une guerre de religion ? Débat du siècle, Paris, Desclée de Brouwer, 1995.
  • L'Islam et l'intégrisme, Pantin, Le Temps des cerises, 1996.
  • Les Mythes fondateurs de la politique israélienne, Paris, Librairie du savoir, 1996.
  • Grandeur et décadences de l'Islam, Paris, Alphabeta & Gama, 1996.
  • Réponse au lynchage médiatique de l'abbé Pierre et de Roger Garaudy, Samizdat, brochure de 38 pages, juin 1996.
  • Mes témoins, Éditions À Contre-Nuit, Paris, 1997 ISBN 978-2912341051.
  • Les États-Unis avant-garde de la décadence, Paris, Vent du Large, 1997 ISBN 978-2912341006.
  • Le Procès du sionisme israélien, Paris, Vent du Large, 1998, Samiszdat Roger Garaudy, 1996[8]
  • Le Procès de la liberté, en collaboration avec Jacques Vergès, Paris, Vent du large, 1998 ISBN 978-2912341105.
  • L’Avenir, mode d'emploi, Paris, Vent du large, 1998.
  • Palestine Terre des messages divins, Al Fihrist, Beyrouth-Liban, 1998
  • L'Islam en Occident, Cordoue capitale de l'esprit, Paris, L'Harmattan, 2000.
  • Le Предлошка:S- – Suicide planétaire ou résurrection, en collaboration, Paris, L'Harmattan, 2000 ISBN 978-2-7384-9074-2.
  • Le Terrorisme occidental, Luxembourg, Al-Qalam, 2004 ISBN 978-2909469423.
  • Qu'est-ce que l'anti-américanisme ?
  • Plusieurs articles dans la revue À contre-nuit

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Garaudy, Roger (2000-11-01). The Founding Myths of Modern Israel (англиски). Newport Beach, CA: Inst for Historical Review. ISBN 9780939484751.
  2. ↑ Tony Cross (15 June 2012). „From French resistance to Holocaust denial - Roger Garaudy dies at 98“. RFI English.
  3. ↑ „Origin and Enduring Impact of the 'Garaudy Affair'“. www.ihr.org. Посетено на 2017-01-09.
  4. ↑ 4,0 4,1 „Writer fined for 'holocaust' writings“. BBC News. bbc.co.uk. February 27, 1998. Посетено на 8 July 2013.
  5. ↑ Inadmissibility Decision in the Case of Garaudy v. France, European Court of Human Rights, July 7. 2003.
  6. ↑ Roger Garaudy: Itinéraire d'une négation Архивирано на 24 февруари 2009 г. book Review by Amir Taheri, Asharq Alawsat Newspaper (English), 4 November 2007.
  7. ↑ Garaudy et ses censeurs bruxellois, par Marcel Liebman, Points critiques, juillet 1983 [1] Архивирано на 22 јуни 2012 г.
  8. ↑ Le texte de Roger Garaudy en ligne

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Нормативна контрола
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Роже_Гароди&oldid=4645482“