Зиновиј Фирентински

Од Википедија — слободната енциклопедија
Saint Zenobius
Saint Zenobius by Monte di Giovanni
Роден(а) 337 AD, Florence
Починал(а) 417 AD, Florence
Почитуван(а) во Roman Catholic Church, Eastern Orthodox Church
Главно светилиште Santa Maria del Fiore, Florence
Слава May 25
Обележја Usually shown in episcopal garb; often shown bringing a dead man or child back to life; flowering tree[1]
Заштитништво Florence

Свети Зенобиј (италијански: San Zanobi, Zenobio) (337–417) се почитува како прв епископ на Фиренца. Неговиот празник се слави на 25 мај.

Живот[уреди | уреди извор]

Крштевањето на свети Зенобиј и неговото именување за епископ, Сандро Ботичели

Зенобиј бил роден во благородничко семејство од Фиренца и бил образован од неговите пагански родители. Рано потпаднал под влијание на епископот Теодор, бил крстен од него и успеал, по многу противења, да ги приклучи својот татко и мајка во христијанството. Тој ја прифатил свештеничката држава и брзо се искачил на позицијата архиѓакон, кога неговите доблести и значајни моќи како проповедник, му ги објавиле на свети Амвросиј, на чиј предлог папата Дамас I (р. 366–386) го повикал во Рим и го вработил во различни важни мисии, вклучително и легација во Константинопол. По смртта на Дамас, тој се вратил во својот роден град, каде што ги продолжил своите апостолски подвизи, а по смртта на епископот на таа столица, Зенобиј, на голема радост на народот, бил поставен да го наследи. Неговите ѓакони биле почитувани како свети Евгениј и свети Кресенциј.[2] Целосно ја евангелизирал Фиренца и нејзините периферии и се борел против аријанизмот .

Според Антониј,неговиот биограф и наследник во седиштето во Фиренца, тој умрел во својата деведесетта година, во 424 година; но, како што велел Антониј дека било во времето на папата Инокентиј I (п. 417 г.), датумот е неизвесен.

Се верувало дека тој всушност умрел во 417 година, на 25 мај, на денот кога античката кула во која се претпоставувало дека живеел, во близина на Понте Векио, секоја година била украсувана со цвеќиња.

Почитување[уреди | уреди извор]

Неговото тело прво било погребано во базиликата Сан Лаврентиј во Фиренца (била осветена од Свети Амвросиј во 393 година), а подоцна било пренесено во црквата Санта Марија дел Фиоре.

Во задниот дел, на средината на трите апсиди се наоѓал олтарот на свети Зенобиј. Неговото бронзено светилиште, дизајнирано околу 1440 година, ремек-дело на Гиберти, ја чувало урната со неговите мошти. Централниот релјеф ни покажувал едно од неговите чуда, оживување на мртво дете. Над ова светилиште била сликата Последна вечера од Џовани Балдучи. Имало и мозаичен панел од стаклена паста Бистата на Свети Занобиус од минијатуристот Монте ди Џовани од 16 век, но била изложена во Музејот на делата на Катедралата.

Чуда[уреди | уреди извор]

Последното чудо и смртта на свети Зенобиј, од Ботичели

Нему му се припишувале извонредни чуда, вклучително и неколку случаи на оживување на мртвите. Се велело дека Зенобиј воскреснал неколку мртви луѓе. Исто така, се велело дека по неговата смрт, мртов брест оживеал откако неговото тело го допрело додека го носеле на погреб во катедралата.

Една легенда раскажувала дека едно дете било прегазено од количка додека си играло. Неговата мајка, вдовица, плачела додека го носела мртвото дете кај ѓаконот на Зенобиј. Свети Зенобиј со молитва го оживеал детето и ѝ го вратил на мајката.

Во уметноста[уреди | уреди извор]

Зенобиј често бил прикажуван со мртво дете или човек во рацете, или со расцветен брест, и двете биле поврзани со неговите чуда.

Сандро Ботичели го прикажал животот и делото на свети Зенобиј во четири слики. Во првата сцена, Зенобиј бил прикажан двапати: тој ја отфрлал невестата што неговите родители сакале да ја земе и замислено заминувал. Останатите епизоди го прикажувале крштевањето на младиот Зенобиј и неговата мајка, а од десната страна неговото ракополагање за епископ.

На ѕидот на Палацо Векио имало фрески од Доменико Гирландајо насликани во 1482 година. Апотеозата на свети Зенобиј била насликана во перспективна илузија на позадината.

  • Domenico Veneziano, Saint Zenobius Performs a Miracle, 1445.
    Domenico Veneziano, Saint Zenobius Performs a Miracle, 1445.
  • Wall fresco of Saint Zenobius in the Hall of Lilies (Sala dei Gigli), Palazzo Vecchio, Florence.
    Wall fresco of Saint Zenobius in the Hall of Lilies (Sala dei Gigli), Palazzo Vecchio, Florence.
  • The Madonna with Saint Dominic (right) and Saint Zenobius (left), by Fra Angelico
    The Madonna with Saint Dominic (right) and Saint Zenobius (left), by Fra Angelico
  • Saint Zenobius seated with his deacons St. Crescentius and St. Eugenius kneeling at either side. Painting on a pillar in the Duomo Santa Maria del Fiore, Florence.
    Saint Zenobius seated with his deacons St. Crescentius and St. Eugenius kneeling at either side. Painting on a pillar in the Duomo Santa Maria del Fiore, Florence.
  • Saint Zenobius, façade of Santa Maria del Fiore, Florence
    Saint Zenobius, façade of Santa Maria del Fiore, Florence

Белешки[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Stracke, Richard (2015-10-20). „Saint Zenobius: The Iconography“. Christian Iconography.
  2. ↑ Cathedral and Civic Ritual in Late Medieval and Renaissance Florence – Cambridge University Press

Наводи[уреди | уреди извор]

  • Фергусон, Џорџ (1961). Знаци и симболи во христијанската уметност (Њујорк: Oxford University Press), 147.
  •  Оваа статија содржи текст од дело сега во јавна сопственост: Hunter-Blair, D. O. (1912). „Zenobius, Saint“. Во Herbermann, Charles (уред.). Catholic Encyclopedia. 15. Robert Appleton Company. стр. 755–756.CS1-одржување: ref=harv (link)</img>

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Зиновиј_Фирентински&oldid=5030084“