Прејди на содржината

Симоне Падоин

Од Википедија — слободната енциклопедија
Симоне Падоин
Лични податоци
Роден на 18 март 1984(1984-03-18) (41 г.)
Роден во Џемона дел Фриули, Италија
Држава Италија Италија
Висина &100000000000001770000001,77 м
Играчки податоци
Позиција среден ред
Сегашен клуб Јувентус У20 (тренер)
Повлекување 2 октомври 2020 (36 г.)
Младинска кариера
Аталанта Аталанта
Кариера*
Години Клуб Наст.† (Гол.)†
2003-2007 Виченца Виченца 122 (8)
2007-2012 Аталанта Аталанта 151 (17)
2012-2016 Јувентус Јувентус 84 (3)
2016-2019 Каљари Каљари 98 (2)
2019-2020 Асколи Асколи 32 (0)
Репрезентација
2002-2003 Италија Италија 19 9 (0)
2003-2004 Италија Италија 20 6 (1)
2004-2007 Италија Италија 21 6 (0)
Раководител на екипите
2021-2024 Јувентус Јувентус  (тех. соработник)
2024-2025 Јувентус Јувентус  У20 (асистент)
2025- Јувентус Јувентус  У20

Симонe Падоин (роден на 18 март 1984, во Џемона дел Фриули) — италијански фудбалски тренер и поранешен фудбалер, играч од одбраната или средниот ред.

Во моментов го води тимот на Јувентус под 20 години.

Биографија

[уреди | уреди извор]

Роден во регионот Фурланија, Падоин како дете бил навивач на Удинезе.[1] Во 2010 година, тој се оженил со сопругата Валентина, со која имаат три деца.[2]

Технички карактеристики

[уреди | уреди извор]

Разноврсен играч од средниот ред,[3] кој ја започнал својата кариера во младинскиот тим на Аталанта играјќи како бек, улога која продолжил да ја игра добро и во текот на целата своја кариера,[4] иако најчесто бил користен во средниот ред каде настапувал како централен играч, медијано или крило. Поради својата разноврсност и флексибилност честопати добивал пофалби од тренерите.[3]

Клупска кариера

[уреди | уреди извор]

Почетоци, Аталанта и Виченца

[уреди | уреди извор]

Откако пораснал како фудбалер во клубот Донатело од Удине, тој подоцна се истакнал во младинските редови на Аталанта, со која го освоил Купот на Италија Примавера. Без да го има своето деби за првиот тим на клубот од Бергамо, во летото 2003 година се преселил во Виченца со формула за ко-сопственост, заедно со неговиот соиграч Жилиен Рантије, како дел од трансферите на Антонино Бернардини и Микеле Марколини во Аталанта.

Во Венето, во своето прво искуство како професионален фудбалер, тој забележал 23 настапи и 1 гол во Серија Б. Во следната сезона, по несигурниот почеток, тој се покажал како еден од најкористените и најразноврсните играчи (33 настапи), користен во неколку наврати и во одбраната во улогата на бек од тренерот Маурицио Вишиди. Во сезоната 2005-2006, тој ги потврдил своите перформанси играјќи 35 натпревари, постигнувајќи еден гол, главно настапувајќи како централен играч од средниот ред и како бек. На почетокот на сезоната 2006-2007, тој повторно бил користен како бек, но по отпуштањето на Џанкарло Камолезе, неговата замена Анџело Грегучи го вратил во средниот ред, каде што одигра 37 натпревари и постигнал 4 гола.

Враќање во Аталанта

[уреди | уреди извор]
Падоин со Аталанта во 2010

Во летото 2007 година, тој се вратил во Аталанта повторно во договор за ко-сопственост. На 5 јануари 2008 година, неговите добри настапи во првиот дел од сезоната го убедиле клубот да го откупи договорот на играчот во целост, враќајќи го во целосна сопственост. На 16 март ги постигнал своите први голови во Серија А, два гола во победата од 4-1 против Емполи, пред да стори истото во натпреварот против Ливорно во претпоследното коло од првенството. Следната сезона, тој станал редовен стартер во тимот, играјќи во средниот ред како лево крило и како централен играч од средниот ред. Тој постигна гол против Сиена во првото коло на Серија А 2008-2009, а потоа повторно и против Лече, кога бил двоен стрелец.

Во сезоната 2009-2010, Падоин редовно играл во средниот ред заедно со Тиберио Гуаренте, докажувајќи се како најкористен играч на сезоната за „нероаѕурите“. Во текот на оваа сезона, тој постигнал два гола, и двата во втората половина од сезоната, против Лацио[5] и Ливорно;[6] Сепак, неговите настапи не биле доволни за да се спречи испаѓањето на Аталанта во Серија Б на крајот од сезоната. Следното лето, играчот го имал своето прво искуство со Јувентус, неговиот иден клуб, приклучувајќи се на „бјанконерите“ на нивната „турнеја“ на пријателски натпревари во Северна Америка.[7] Тој одиграл неколку натпревари за Јувентус во пред сезоната и потоа се вратил во Аталанта за почетокот на новата сезона.

Назад во Бергамо, тој го постигнал својот прв гол во новата сезона на 14 август, во натпреварот од Купот на Италија против Фолињо.[8] Во првенството, првиот гол за сезоната дошол во осмото коло, во победата од 2-1 против Торино.[9] На теренот, Падоин се покажал како незаменлива фигура на шаховската табла на „нероаѕурите“; сепак, во последното коло од првата половина од сезоната тој претрпел повреда на менискусот што го оставила надвор од акција околу четириесет дена.[10] Откако се опоравил од повредата, тој го вратил своето место во тимот, постигнувајќи гол во домашниот натпревар против Новара.[11] Тој ја завршил сезоната со 35 настапи (34 во првенството, 1 во Купот на Италија) и три гола, придонесувајќи Аталанта да триумфира во втората лига и нивно експресно враќање во Серија А.

Првиот дел од сезоната 2011-2012, била и последната епизода на Падоин во Бергамо: и покрај тоа, што бил еден од клучните играчи на тимот и бил најавуван од клубот како иден капитен и „водач“, играчот конечно го соблекол дресот на „нероаѕурите“ во јануари 2012 година.[12]

Јувентус

[уреди | уреди извор]

На 31 јануари 2012 година, на барање на тренерот Антонио Конте кој веќе го имал под свои наредби во Бергамо,[13] тој бил купен од Јувентус за 5 милиони евра.[14] Своето деби за Јувентус го имал на 8 февруари, во победата од 2-1 на гостувањето кај Милан во Купот на Италија, каде што ја започнал акцијата што довела до голот на Мартин Касерес.[15] Својот прв гол за новиот тим го постигнал на 17 март, во натпреварот на гости против Фјорентина кој завршил со резултат 5-0 во корист на „бјанконерите“.[16] На 6 мај, по завршувањето на натпреварот против Каљари добиен со 2-0 на неутралниот терен во Трст, на едно коло пред крајот на сезоната, тој го освоил скудетото со црно-белиот дрес, прво во неговата кариера како играч.[17] И покрај тоа што бил дел од втората постава, Падоин брзо ја стекнал наклонетоста на своите соиграчи, а пред сè на навивачите на Јувентус, кои, благодарение на понизноста, духот на жртва и упорноста што секогаш ја покажувал на теренот, го направиле еден од најомилените играчи на клубот во следните години.[18][19][20]

Сезоната 2012-2013 започнала со победата во Суперкупот на Италија 2012 во Пекинг, натпревар во кој Јувентус го победил Наполи со 4-2 по продолженија.[21] На 12 февруари 2013 година, тој го имал своето деби во Лигата на шампионите во победата на гостински терен во Глазгов против Селтик (0-3), влегувајќи во игра на местото на Федерико Пелузо, кој исто така го направил своето деби.[22] На 5 мај, благодарение на победата од 1-0 на домашен терен над Палермо, Јувентус ја освоиле својата втора шампионска титула по ред, овојпат на три кола до крајот.[23] Уште еднаш на 5 мај, овојпат во 2014 година, за време на прославата на третата последователна шампионска титула на „Старата дама“, тој го постигнал победничкиот гол против својот поранешен тим, Аталанта (1-0), со што придонел за постигнување на историскиот рекорд од бодови (102) во првенството.[24]

На 22 ноември, во натпреварот Лацио-Јувентус (0-3), тој бил исклучен за првпат во својата кариерата поради добивање на два жолти картони.[25] Еден месец подоцна, тој го промашил решавачкиот пенал откако неговиот удар бил одбранет од голманот на Наполи, Рафаел, во Суперкупот на Италија во Доха.[26] Сепак, во сезоната 2014-2015, играчот придонел за освојувањето на „двојната круна“ на „бјанконерите“,[27][28] кои во меѓувреме преминале во рацете на Масимилијано Алегри, тренерот со кој стигнале и до финалето на Лигата на шампионите, загубено на 6 јуни 2015 година во Берлин од Барселона.[29] Во следната сезона, на 8 август 2015 година, тој го освоил својот трет Суперкуп на Италија со Јувентус, после победата против Лацио во Шангај со 2-0,[30] додека на 17 април 2016 година, тој постигнал гол со кој ги поставил конечните 4-0 во натпреварот од домашното првенство против Палермо, што бил негов прв погодок после речиси две години.[31] Истиот месец, го освоил петтото последователно скудето во својата кариера со тимот од Торино: успех кој, и покрај неговата улога како спореден играч, дефинитивно го направил една од клучните фигури во повеќекратното победничко „јадро“ на Јувентус.[32]

Каљари, Асколи и завршување на кариерата

[уреди | уреди извор]

По пет години во Торино,[33] на 4 јули 2016 Падоин потпишал за новопромовираниот клуб во Серија А, Каљари за сума од 600.000 евра.[34] На 2 октомври, во победата од 2-1 на Сант'Елија против Кротоне, тој го постигнал својот прв гол за „рособлу“.[35] Во Сардинија, тој речиси постојано бил во почетниот состав,[36] помагајќи му на клубот да избори опстанок во врвната дивизија во секоја од трите сезони кои ги минал таму.

Во летото 2019 година, тој го напуштил Каљари и како слободен играч му се приклучил на Асколи во Серија Б.[37] По завршувањето на првенството во кое Асколи изборил опстанок, на почетокот на наредната сезона, во октомври 2020, тој го раскинал договорот со клубот од регионот Марке.[38] и неколку недели подоцна го објавил своето повлекување од активното играње фудбал.[13]

Репрезентативна кариера

[уреди | уреди извор]

Падоин го носел синиот дрес за првпат на 2 септември 2002 година, со италијанската репрезентација под 19 години, во натпреварот загубен од Турција; со „аѕурините“ под 19 години одиграл 9 натпревари и го освоил Европското првенство 2003 одиграно во Лихтенштајн. Репрезентативната кариера ја продолжил во Италија У20 каде што забележал 6 настапи, со еден постигнат гол.

На 15 август 2006 година, Падоин бил повикан за првпат во италијанската репрезентација под 21 година од селекторот Пјерлујџи Казираги, а своето деби го направил на 1 септември, во победата со 1-0 над Исланд во квалификациски натпревар за Европското првенство. Откако помогнал да се квалификува, тој бил дел од составот на Италија на Европското првенство за играчи под 21 година 2007 одржано во Холандија.

Тренерска кариера

[уреди | уреди извор]

На 22 јули 2021 година, тој се вратил во Јувентус, приклучувајќи се како асистент тренер во стручниот штаб на тренерот Масимилијано Алегри, кој веќе му бил тренер во Торино во текот на неговите години како играч.[39] Тој бил на таа функција во следните три години. Во меѓувреме, во септември 2022 година ја добил лиценцата УЕФА А во Коверчано[40] додека точно една година подоцна го започнал курсот УЕФА Про.[41]

Во сезоната 2024-2025, тој започнал да работи во младинскиот сектор на Јувентус, станувајќи асистент на Франческо Мањанели на клупата на тимот под 20 години, кој се натпреварувал во Кампионато Примавера 1.[42] На 14 јули 2025 година, тој бил унапреден во улогата на главен тренер, преземајќи ја функцијата од самиот Мањанели.[43]

Статистика

[уреди | уреди извор]

Клупска статистика

[уреди | уреди извор]

Статистиката е ажурирана на 2 октомври 2020.

Сезона Клуб Првенство Национален куп Континентален куп Останати купови Вкупно
Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Наст Гол
2003-2004Италија ВиченцаБ231КИ10------241
2004-2005Б31+2[44]0КИ30------360
2005-2006Б351КИ00------351
2006-2007Б374КИ10------384
Вкупно Виченца128650----1336
2007-2008Италија АталантаА313КИ11------324
2008-2009А363КИ10------373
2009-2010А362КИ10------372
2010-2011Б342КИ11------353
2011-јан. 2012А190КИ10------200
Вкупно Аталанта1561052----16112
јан.-јун. 2012Италија ЈувентусА61КИ10------71
2012-2013А200КИ20ЛШ30SI10260
2013-2014А211КИ10ЛШ+ЛЕ1+20СИ00251
2014-2015А250КИ50ЛШ40СИ10350
2015-2016А121КИ20ЛШ00СИ00141
Вкупно Јувентус843110100201073
2016-2017Италија КаљариA311КИ10------321
2017-2018А371КИ00------371
2018-2019А300КИ20------320
Вкупно Каљари98230----1012
2019-2020Италија АсколиБ310КИ00------310
сеп.-окт. 2020 Б 1 0 КИ 0 0 - - - - - - 1 0
Вкупно Асколи 32 0 0 0 - - - - 32 0
Вкупно во кариерата499212421002053423

Аталанта

[уреди | уреди извор]
1997-1998
2010-2011

Јувентус

[уреди | уреди извор]
2011-2012, 2012-2013, 2013-2014, 2014-2015, 2015-2016
2014-2015, 2015-2016
2012, 2013, 2015

Репрезентативни

[уреди | уреди извор]
Италија под 19
Лихтенштајн 2003
  1. ↑ „Padoin: non ho esultato per rispetto, ora forza Udinese“. 4 септември 2012. Архивирано од изворникот на 13 април 2013. Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help)
  2. ↑ „Padoin: "Vi apro le porte della mia casa. Con Cagliari rapporto ottimo"“. 30 април 2019.
  3. 1 2 „архивска копија“. Архивирано од изворникот на 2013-08-18. Посетено на 2025-07-21. Занемарен непознатиот параметар |dead-link= (help); Занемарен непознатиот параметар |data= (се препорачува |date=) (help); Занемарен непознатиот параметар |titolo= (се препорачува |title=) (help); Занемарен непознатиот параметар |archive= (help)
  4. ↑ Franco Balestrieri (29 ноември 2014). „Cosa vede Allegri in Simone Padoin“.
  5. ↑ Massimo Culello (17 јануари 2010). „Atalanta-Lazio 3-0: Mutti+Doni, è RINASCITA Dea! Balla traballa...“.
  6. ↑ Alberto Gasparri (21 март 2010). „All'Atalanta la sfida dei disperati“. Архивирано од изворникот на 2018-11-24. Посетено на 2025-07-21.
  7. ↑ „Juve, al via la tournée americana: tra i convocati anche Padoin e Brandao“. 19 мај 2010. Архивирано од изворникот на |archive-url= requires |archive-date= (help).
  8. ↑ „Coppa Italia, passa l'Atalanta: il Foligno battuto per 3-1“. 14 август 2010.
  9. ↑ Pier Luigi Todisco (10 октомври 2010). „Atalanta, ci pensa Tiribocchi. Toro steso nel recupero: 2-1“.
  10. ↑ „Padoin operato al menisco“. 11 јануари 2011. Архивирано од изворникот на 19 јули 2012. Занемарен непознатиот параметар |dead-link= (help)
  11. ↑ „Serie B, Atalanta-Novara 1-1: Padoin e Rubino in gol“. 7 март 2011.
  12. ↑ „Padoin saluta l'Atalanta e per 5 milioni va alla Juve“. 31 јануари 2012.
  13. 1 2 Francesco Calvi (15 ноември 2020). „Padoin: "La Juve? Sembrava uno scherzo. Ora sogno di allenare i ragazzi"“.
  14. ↑ „Juve, ufficiale Padoin. Addio Nainggolan“. 31 јануари 2012.
  15. ↑ Gaetano De Stefano (8 февруари 2012). „Juve, prova di forza. Caceres affonda il Milan in coppa“.
  16. ↑ Jacopo Gerna (17 март 2012). „La Juve fa viola la Fiorentina. Finisce 5-0, il Milan non scappa“.
  17. ↑ „Juve Campione d'Italia, 2-0 al Cagliari. Milan ko“. Архивирано од изворникот на 6 јули 2015. Занемарен непознатиот параметар |data= (се препорачува |date=) (help); Занемарен непознатиот параметар |dead-link= (help)
  18. ↑ Massimiliano Nerozzi (27 ноември 2014). „Padoin, il jolly amato dai tifosi“. Архивирано од изворникот на 26 април 2016. Посетено на 18 април 2016. Занемарен непознатиот параметар |dead-link= (help)
  19. ↑ Alessandro Dinoia (6 јуни 2015). „Simone Padoin, da gregario a idolo dei tifosi“.
  20. ↑ „Padoin: «Talismano? Ecco perché i tifosi della Juve mi hanno apprezzato»“. 24 април 2020.
  21. ↑ „Supercoppa alla Juve, Napoli battuto 4-2“. 11 август 2012.
  22. ↑ „Peluso e Padoin, esordio in Champions!“. 12 февруари 2012.
  23. ↑ Riccardo Pratesi (5 мај 2013). „Juventus, scudetto bis: 1-0 sul Palermo. Conte sale ancora sul tetto della Serie A“.
  24. ↑ Riccardo Pratesi (5 мај 2014). „Juventus-Atalanta 1-0: gol di Padoin, Conte vede i 100 punti“.
  25. ↑ Cesare Zanotto (22 ноември 2014). „Serie A: Lazio-Juventus 0-3, bianconeri a +3 sulla Roma“. Архивирано од изворникот на 11 март 2016. Посетено на 24 февруари 2016. Занемарен непознатиот параметар |dead-link= (help)
  26. ↑ „Supercoppa argentina: Tevez- Higuain 2-2, ma ai rigori gioisce solo il Pipita“. 22 декември 2014.
  27. ↑ Stefano Cantalupi (2 мај 2015). „Sampdoria-Juventus 0-1: Vidal, è festa scudetto. La Signora cala il poker“.
  28. ↑ Jacopo Manfredi (20 мај 2015). „Coppa Italia, Lazio-Juventus 1-2: Matri regala il decimo trofeo ai bianconeri“.
  29. ↑ Paolo Menicucci (6 јуни 2015). „Tris Barcellona, la Juve deve inchinarsi“.
  30. ↑ Stefano Cieri (8 август 2015). „Juventus-Lazio 2-0: Mandzukic-Dybala, Allegri fa festa con i nuovi“.
  31. ↑ Fabiana Della Valle (17 април 2016). „Juventus-Palermo 4-0: Khedira, Pogba, Cuadrado e Padoin. È +9 sul Napoli“.
  32. ↑ Francesco Saverio Intorcia (25 април 2016). „Scudetto Juventus: Padoin, il gregario da record“.
  33. ↑ „Grazie Pado, pentacampione“. 4 јули 2016. Архивирано од изворникот на 7 јули 2016. Посетено на 4 јули 2016. Занемарен непознатиот параметар |dead-link= (help)
  34. ↑ „Simone Padoin è un giocatore del Cagliari“. 4 јули 2016. Архивирано од изворникот на 7 јули 2016. Посетено на 4 јули 2016. Занемарен непознатиот параметар |dead-link= (help)
  35. ↑ Carlo Alberto Melis (2 октомври 2016). „Il Cagliari batte il Crotone, in gol Di Gennaro e Padoin: 2-1“.
  36. ↑ „Padoin, un talismano efficace per tutte le stagioni“. 29 август 2018.
  37. ↑ „Calciomercato: ufficiale Padoin“. 2 септември 2019. Архивирано од изворникот на 10 октомври 2020. Посетено на 2 септември 2019. Занемарен непознатиот параметар |dead-link= (help)
  38. ↑ „Calciomercato: rescissione per Padoin“. 2 октомври 2020.
  39. ↑ „Simone Padoin entra nello staff di Mister Allegri“. 2021-07-22.
  40. ↑ „UEFA A, gli allievi alla prova finale sulle varie materie: a Coverciano gli esami del corso“. 13 септември 2022.
  41. ↑ „Inaugurato a Coverciano il nuovo Master UEFA Pro: tra gli allievi Del Piero, Abate e Parolo“. 2023-09-12.
  42. ↑ „U20 | È cominciata la stagione 2024/2025!“. 2024-07-16.
  43. ↑ „U20 | Simone Padoin è il nuovo allenatore“. 14 јули 2025. Посетено на 14 јули 2025.
  44. ↑ Плејаут.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Симоне_Падоин&oldid=5442226“