Сиенско училиште
Сиенската школа за сликарство „процветала“ во Сиена, Италија, помеѓу 13 и 15 век. Меѓу најважните уметници се вклучувал Дучио, чие дело го покажувало византиското влијание, неговиот ученик Симоне Мартини, браќата Пјетро и Амброџо Лоренцети и Доменико и Тадео ди Бартоло, Сасета и Матео ди Џовани.
Историја[уреди | уреди извор]
_basilica_inferiore_di_assisi_(1310-1329).jpg)
Дучио можело да се смета за „татко на сиенското сликарство“.[1] Браќата Пјетро и Амброџо Лоренцети биле „одговорни за клучниот развој на уметноста на Сиена, движејќи се од традицијата наследена од Дучио кон готски стил, инкорпорирајќи ги иновациите во Фиренца воведени од Џото и Арнолфо ди Камбио“.[2]
„Сиенската уметност „цветала“ дури и кога самата Сиена почнала да опаѓа економски и политички. И додека уметниците од Сиена од 15 век не уживале широко распространето покровителство и почит што ги добиле нивните предци од 14 век, сликите и илуминираните ракописи што ги направиле претставувале едни од потценетите богатства во раскошот на италијанската уметност.“[3]
Кон крајот на 15 век, Сиена „конечно подлегнала“ на учењата на фирентинската школа за перспектива и натуралистичко претставување, апсорбирајќи ја нејзината „хуманистичка култура“.[3] Во 16 век таму работеле маниристите Бекафуми и Ил Содома. Додека Балдасаре Перуци бил роден и трениран во Сиена, неговите главни дела и стил ја одразувале неговата долга кариера во Рим. Економскиот и политичкиот пад на Сиена до 16 век, и нејзиното евентуално потчинување од Фиренца, во голема мера го провериле развојот на сиенското сликарство, иако тоа значело дека добар дел од сиенските дела во црквите и јавните згради не биле отфрлени или уништени.
Стил[уреди | уреди извор]
За разлика од фирентинската уметност, сиенската уметност се определила за подекоративен стил и богати бои, со „потенки, елегантни и дворски фигури“.[4] Исто така, имала „мистична низа...карактеризирана со заеднички фокус на чудесни настани, со помалку внимание на пропорциите, искривување на времето и местото и често сонишна боја“.[3] Сиенските сликари не сликале портрети, алегории или класични митови.[5]
Список на уметници[уреди | уреди извор]
1251–1300[уреди | уреди извор]
- Гвидо да Сиена
1301–1350[уреди | уреди извор]
- Дучо ди Буонинсења
- Сегна ди Буонавентура
- Николо ди Сења
- Симоне Мартини
- Липо Меми
- Надо Чекарели
- Амброџо Лоренцети
- Пјетро Лоренцети
- Бартоломео Бугарини
- Уголино ди Нерио
- Липо Вани
1351–1400[уреди | уреди извор]
- Бартоло ди Фреди
- Андреа Вани
- Франческо ди Ванучио
- Jacopo di Mino del Pellicciaio
- Николо ди Бонакорсо
- Николо ди Сер Соцо
- Лука ди Томе
- Тадео ди Бартоло
- Андреа ди Бартоло
- Паоло ди Џовани Феи
- (Господар на триптихот Ричардсон)
- Бјаџо Горо Геци
1401–1450[уреди | уреди извор]
- Бенедето ди Биндо
- Доменико ди Бартоло
- Џовани ди Паоло
- Грегорио ди Цеко
- Мартино ди Бартоломео
- Господар на триптихот Оссерванца
- Пјетро ди Џовани д'Амброџо
- Пријамо дела Кверсија
- Сано ди Пјетро
- Сасета (Стефано ди Џовани)
- Лоренцо ди Пјетро (Векиета)
1451–1500[уреди | уреди извор]
- Никола ди Улисе
- Матео ди Џовани
- Бенвенуто ди Џовани
- Карло ди Џовани
- Франческо ди Џорџо Мартини
- Нерочо ди Бартоломео де Ланди
- Пјетро ди Франческо дегли Ориоли
- Гвидочо Коцарели
- Бернардино Фунгаи
- Пелегрино ди Маријано
- Андреа ди Николо
- Пјетро ди Доменико
- Џироламо ди Бенвенуто
- Џакомо Пакиароти
- Џироламо дел Пакија
- Доменико Бекафуми
- Ил Содома (Џовани Антонио Баци)
- Ричио Санезе (Бартоломео Нерони)
1601–1650[уреди | уреди извор]
- Франческо Вани
- Вентура Салимбени
- Рутилио Манети
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Christiansen, Keith. „Sienese Painting (last updated October 2004(“. Heilbrunn Timeline of Art History. The Metropolitan Museum of Art. Посетено на 28 January 2018.
- ↑ „Effects of Good Government in the city“. Google Arts & Culture. Посетено на 28 January 2018.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Kimmelman, Michael (11 September 1988). „Art; Sienese Gold“. New York Times. Посетено на 28 January 2018. Грешка во наводот: Неважечка ознака
<ref>; називот „nyt“ е зададен повеќепати со различна содржина. - ↑ Nici, John B. (2008). AP Art History. Barron's Educational Series. стр. 232. ISBN 9781438080536. Посетено на 28 January 2018.
- ↑ Spence, Rachel (16 April 2010). „Early Renaissance art in Siena“. Financial Times. Архивирано од изворникот на 2022-12-10. Посетено на 28 January 2018.
Литература[уреди | уреди извор]
- Pope-Hennessy, John & Kanter, Laurence B. (1987). The Robert Lehman Collection I, Italian Paintings. New York, Princeton: The Metropolitan Museum of Art in association with Princeton University Press. ISBN 0870994794.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link) (see index)
- Timothy Hyman; Sienese Painting, Thames & Hudson, 2003 ISBN 0-500-20372-5.
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
 |
„Сиенско училиште“ на Ризницата ? |
- Италијански слики: каталог на колекцијата на Метрополитен музеј на уметност: Сиенски и средноиталијански училишта, каталог за збирки што содржи информации за уметниците и нивните дела (види индекс)