Седма египетска династија
Седмата египетска династија го означила почетокот на Првиот преоден период од почетокот на 22 век п.н.е., но постоењето на оваа династија е спорно. Единствениот историски извор за Седмата династија е делото Aegyptiaca на Манетон, историја на Египет напишана во 3 век п.н.е., каде што седмата династија се појавува во суштина како метафора за хаос. Бидејќи речиси ништо не е познато за оваа династија освен од записите на Манетон, египтолозите, како што се Јирген фон Бекерат и Тоби Вилкинсонсметаат дека се фиктивни.[1][2] При повторното оценување на падот на Старото Кралство во 2015 година, египтологот Храхт Папазијан изјавил дека Седмата династија е реална и дека таа се состоела од кралеви кои обично ѝ се припишувале на Осмата династија.
Историски извори[уреди | уреди извор]
Врз основа на сега изгубените списи на Африкан (околу 160-240 г.) и Евсевиј (околу 260-340 г.), кои пишувале врз основа на сега изгубеното дело на египетскиот свештеник Манетон (3 век п.н.е.), византискиот научник Георги Синкел (починал по 810 г.) различно го забележал периодот по Шестата династија - Седмата династија - 70 кралеви за 70 дена (Африкан) или 5 кралеви за 75 дена (Евсевиј).[3] :395 Според Манетон, овие кралеви владееле во Мемфис.[3] :396 Ова брзо наследување на кралевите долго време се толкувало како метафора за хаос, наместо да се смета за историска реалност.[3] :395
Некои египтолози, како Папазијан (2015),[3] :395 веруваат дека ова толкување може да даде непотребно внимание на списите на Манетон и дека го искривува општото научно разбирање за крајот на Старото Кралство. Според Папазијан (2015),[3] :395 "преиспитувањето ... на постоењето на седмата династија, останува целосно оправдано", а некои од кралевите кои обично се смета дека се од средината на Осмата династија, треба да се вметнат во Седмата династија. Докажана од два дополнителни антички историски извори, како и археолошки докази, Осмата династија не е толку нејасна како Седмата. Како последица на тоа, некои египтолози ја комбинираат Седмата и Осмата династија во една единствена линија на кралеви, кои владееле веднаш по Шестата династија.
Список на владетели[уреди | уреди извор]
Седмата династија обично се смета за измислена и затоа е целосно игнорирана од страна на современите научници или е во комбинација со Осмата династија. Египтологот Храхт Папазијан во 2015 година предложил дека голем број на владетели кои вообичаено се смета дека припаѓаат на средината од Осмата династија, идентификувани според кралскиот список од Абидос, треба да се припишат на седмата династија:[3] :416
| Име | Други докази освен Кралскиот список од Абидос |
|---|---|
| Џедкаре Шемаи | — |
| Неферкаре Кенду | — |
| Меренхор | — |
| Неферкамин | — |
| Никаре | Докажан преку цилиндричен печат.[4] |
| Неферкаре Тереру | — |
| Неферкахор | Докажан преку цилиндричен печат. |
| Неферкаре Пеписенеб | Торинскиот канон му припишува барем една година.[5] |
| Неферкамин Ану | — |
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Wilkinson, Toby (2010). „Timeline“. The Rise and Fall of Ancient Egypt. New York: Random House. стр. xiii. ISBN 9781408810026.
The system of dynasties devised in the third century B.C. [by Manetho] is not without its problems—for example, the Seventh Dynasty is now recognized as being wholly spurious, while several dynasties are known to have ruled concurrently in different parts of Egypt...
- ↑ Jürgen von Beckerath, Handbuch der ägyptischen Königsnamen. Münchner ägyptologische Studien (in German). 49. Mainz: Philip von Zabern. ISBN 978-3-8053-2591-2.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Hratch Papazian (2015). „The State of Egypt in the Eighth Dynasty“. Towards a New History for the Egyptian Old Kingdom: Perspectives on the Pyramid Age. Harvard Egyptological Studies. BRILL.
- ↑ Peter Kaplony: Die Rollsiegel des Alten Reichs, vol. 2: Katalog der Rollsiegel (Monumenta Aegyptiaca Vol. 3), La Fondation Égyptologique Reine Élisabeth, Brüssel 1981, issue 144.
- ↑ Kim Ryholt: "The Late Old Kingdom in the Turin King-list and the Identity of Nitocris", Zeitschrift für Ägyptische Sprache und Altertumskunde, 127 (2000), p. 91