Сале

Координати: 34°02′N 6°48′W / 34.033° СГШ; 6.800° ЗГД / 34.033; -6.800
Од Википедија — слободната енциклопедија
За the Canadian figure skater, видете Jamie Salé.
Сале
سلا
Знаме на Сале
Знаме
Земја Мароко
РегионРабат-Сале-Кенитра
Управа
 • ГрадоначалникНордин Лазрек[1]
Население (2014)[2]
 • Вкупно982,163
Часовен појасWET (UTC+0)
 • Лете (ЛСВ)WEST (UTC+1)

Сале (арапски: سلا Сала, Berber ⵙⵍⴰ Sla) — град во северозапниот дел на Мароко, на десниот брег на реката Бу Регред, од спротивната страна на главниот град Рабат, за што служи како патнички град. Основан е во 1030 година од страна на за арапските Бербери, на Бану Ирфан,[3] што подоцна станаl рај за пиратите како независна република пред да се приклучи на Алауите династијата во Мароко.

Името на градот понекогаш се преведува како Салли или Салее. Националниот Пат 6 го поврзува градот со градовите Фез и Мекнес, на исток, како и Националниот Пат 1 со Кенитра, и на североисток. Има население од околу 900.000 жители.[2]

Историја[уреди | уреди извор]

Податотека:Salé vue de haut 1930.jpg
Поглед на центарот на Сале во година 1930
Маоа на центарот на Сале

Феникијците населбата што ја основале ја нарекле Сале,[4][5] подоцна на местото на римска колонија, Сала Колонија, на јужната страна на вливот на Бу Регред.[6] Името на градот понекогаш се меша со Сале, на север, од спротивната страна. Сале е основан во 1030 година од страна на арапските Бербери[7] кои ја негувале легендата дека името е изведено од онаа на Салах, син на Хам, син на Ное.[8]

Република Сале[уреди | уреди извор]

Главна статија: Република Сале

Во 17 век, продажбата стана рај за Варварските пирати и, меѓу нив и Мориско, кој дури и ја формирал Република Сале.[9] Пиратите од Сале, познати како продавачи пирати[10] талкале по морињата,во правци помеѓу Атлантските колонијални пристаништа и Европа, заради освојување на американските и европските бродови[11] и продажба на нивните екипажи во ропство.[12] И покрај легендарниот угледот на продажбата , нивните бродови биле всушност засновани на реката во Рабат, наречена "нова продажба" на англиски јазик.[13][14]

Градот на продажба бил бомбардиран од страна на францускиот адмирал Исак де Разили на 20 јули 1629 година со флота составена од бродовите Ликорне , Сен-Луи , Грифон , Кетрин , Хамбург , Сен-Ане , Сен-Жан ;каде што три пиратски бродови биле уништени.[15][16]

20-от-век и социо политичкиот развој[уреди | уреди извор]

Во 1851 година, Сале бил бомбардиран од Французите во знак на одмазда за пиратство кое се практикувало од страна на марокански бродови против европските трговци.[17]

Петицијата против т.н. "Берберски Дахир" (указ со кој им овозможи на некои берберски јазични области во Мароко да продолжат со користење на Берберските закони, што е спротивно на шеријатското право. Во петицијата и "Латиф" молитвата доведе до повлекување и прилагодување на т.н. "Берберски декрет" во мај 1930 година Во рамките на активностите што се спротивставија на "Берберскиот декрет" очигледно имало страв дека експлицитното признавање на обичајно право на берберите ( многу секуларната Берберска традиција) ќе ја загрози позицијата на исламот и неговите системски закони на шеријатот. Другите гледаа во спротивставувањето на француско- констриураниот "Берберски декрет" како средство да се сврти масата во однос на француската окупација на Мароко.

Широката бура која беше создадена од страна на контроверзиите на "Берберски Дахир" создаде нешто популарна Мароканска националистичката елита со седиште во Фез со силни анти-Берберски, анти-Западни, против секуларни, и со силна Арапско- Исламски склоности. Таа епизода на Мароканската историја била основа на некоја од политичката свест, која довела четиринаесет години подоцна до потпишување на Манифестот за независност на Мароко, на 11 јануари 1944 година од страна на многу "Слави" активисти и водачи. Сале исто така, се смета за упориште на Мароко за многу децении, каде што голем број водачи престојувале.

Култура[уреди | уреди извор]

Сале одигра богат и значаен дел во Мароканската историја. Првите демонстрациите за независност од Франција, предизвикале исклучување на Сале. Еден добар број на владини претставници, носителите на одлуки и кралските советници на Мароко се родени во Сале. Луѓето од Сале, отсекогаш имале "племенско" чувство на припадност, чувство на гордост која се развивало во чувството на супериорност кон "berranis", односно Аутсајдери. [се бара извор]

Модерен град[уреди | уреди извор]

Големата џамија во Сале
Портата - Баб ел-Мриса

Последните случувања, вклучувајќи го и новиот мост за поврзување на Рабат - Сале трамвајски,како и пристаништето и крајбрежниот развој се некои од владините инвестиции. Приватни компании за развој, како што се Емар Пропортис исто така инвестира во оваа област. Високата стапка на невработеност се користи да биде како сериозен проблем во областа на продажбата, со голем број текстилни фабрики сместени во оваа област, кои се единствениот вистински извор на работа. Исто така од неодамна разновидно се вложува во други области како што се меѓународните центри за примање повици, електроника и неодамна нов "техно парк" кој беше по моделот на успехот на Казабланка техно центарот.

Водоснабдувањето и отпадните води се неправилни, со послаби и нелегалени станбени единици, каде што страдаат највисоките стандарди и повеќето акутни недостатоци. Поголемиот дел од градот се користи за да се потпираат врз комунални чешми, кои често се затвораат, лишувајќи некои населби на безбедна вода за пиење на неопределено време. Сепак, Сале помина подобро за разлика од внатрешноста на Мароко, каде што недостатокот на вода е уште посериозна. Подобрувања од владата, локалните бизниси и дистрибуција на вода од компании како што се Регие де Дистрибутион & дЕлектрике д Сале 2010 значеше дека ситуациата се изменила драстично.[18]

Седиштето на Фудбалскиот клуб АС Сале е во Сале, која настапува во Маркоканското првенство.[се бара извор]

Поврзано[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Le Président de la commune urbaine de Salé Архивирано на 26 август 2014 г.(француски)
  2. ↑ 2,0 2,1 2014 Morocco Population Census Архивирано на 26 декември 2018 г.(арапски)
  3. ↑ J. D. Fage (1 February 1979). The Cambridge History of Africa. Cambridge University Press. стр. 663. ISBN 978-0-521-21592-3.
  4. ↑ Glenn Markoe (2000). Phoenicians. University of California Press. стр. 188. ISBN 978-0-520-22614-2.
  5. ↑ Anna Gallina Zevi; Rita Turchetti (2004). Méditerranée occidentale antique: les échanges. Atti del seminario (Marsiglia, 14-15 мај 2004). Ediz. francese, italiana e spagnola. Rubbettino Editore. стр. 224. ISBN 978-88-498-1116-2.
  6. ↑ Kenneth L. Brown (1 January 1976). People of Salé: Tradition and Change in a Moroccan City, 1830-1930. Manchester University Press. стр. 1. ISBN 978-0-7190-0623-4.
  7. ↑ M. Elfasi; Ivan Hrbek; Unesco. International Scientific Committee for the Drafting of a General History of Africa (1988). Africa from the Seventh to the Eleventh Century. UNESCO. стр. 339. ISBN 978-92-3-101709-4.
  8. ↑ Jāmiʻat Muḥammad al-Khāmis. Kullīyat al-Ādāb wa-al-ʻUlūm al-Insānīyah; Kullīyat al-Ādāb wa-al-ʻUlūm al-Insānīyah (1969). Hespéris tamuda. 10–13. Editions techniques nord-africaines. стр. 92.
  9. ↑ Alan G. Jamieson (15 February 2013). Lords of the Sea: A History of the Barbary Corsairs. Reaktion Books. стр. 106. ISBN 978-1-86189-946-0.
  10. ↑ Adrian Tinniswood (11 November 2010). Pirates of Barbary: Corsairs, Conquests and Captivity in the Seventeenth-Century Mediterranean. Penguin Publishing Group. стр. 133. ISBN 978-1-101-44531-0.
  11. ↑ Alex Ritsema (March 2008). Pirates and Privateers from the Low Countries, C.1500-C.1810. Lulu.com. стр. 49. ISBN 978-1-4092-0171-7.
  12. ↑ D'Maris Coffman; Adrian Leonard; William O'Reilly (5 December 2014). The Atlantic World. Routledge. стр. 178. ISBN 978-1-317-57605-1.
  13. ↑ Roger Coindreau (2006). Les corsaires de Salé. Eddif. стр. 45–46. ISBN 978-9981-896-76-5.
  14. ↑ Alan G. Jamieson (15 February 2013). Lords of the Sea: A History of the Barbary Corsairs. Reaktion Books. стр. 104. ISBN 978-1-86189-946-0.
  15. ↑ Coindreau 2006. p. 192
  16. ↑ Jamieson 2013, p. 109
  17. ↑ „'Abd ar-Rasham“. Encyclopedia Britannica. I: A-Ak - Bayes (15. изд.). Chicago, IL: Encyclopedia Britannica, Inc. 2010. стр. 17. ISBN 978-1-59339-837-8.
  18. ↑ Richard N. Palmer (2010). World Environmental and Water Resources Congress 2010: Challenges of Change. ASCE Publications. стр. 826. ISBN 978-0-7844-7352-8.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Нормативна контрола

34°02′N 6°48′W / 34.033° СГШ; 6.800° ЗГД / 34.033; -6.800

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Сале&oldid=4972639“