Рајот (Божествена комедија)

Од Википедија — слободната енциклопедија
Данте и Беатриче зборуваат со учителите на мудроста Томас Аквински, Албертус Магнус, Питер Ломбард и Сигие од Брабант во сферата на сонцето (фреска од Филип Веит ), Канто 10.
Оваа статија е дел од темата
Божествена комедија од Данте
Пеколот · Чистилиштето · Рајот

Рајот — третиот и последен дел од Божествената комедија на Данте, по Пеколот и Чистилиштето. Тоа е алегорија што го раскажува патувањето на Данте низ рајот, водено од Беатриче, која го симболизира богословието. Во поемата, Рајот е прикажан како низа концентрични сфери што ја опкружуваат Земјата, составена од Месечината, Меркур, Венера, Сонцето, Марс, Јупитер, Сатурн, фиксните ѕвезди, Примум мобилниот и на крајот, Емпирејот. Напишано е во почетокот на XIV век. Алегорично, поемата го претставува воздигнувањето на душата кон Бога.

Вовед[уреди | уреди извор]

Парадизо го зазема средновековниот поглед на Универзумот, при што Земјата е опкружена со концентрични сфери кои содржат планети и ѕвезди.

Рајот започнува на врвот на планината Чистилиште, наречен Земниот рај (т.е. Рајската градина), напладне во среда, 30 март (или 13 април) 1300 година, по неделата на Велигден. Патувањето на Данте низ Рајот трае приближно дваесет и четири часа, тоа покажува дека целото патување на Божествената комедија траело една недела, четврток навечер ( Пекол I и II) до четврток навечер.

По искачувањето низ огнената сфера за која се верува дека постои во горната атмосфера на Земјата (Канто I), Беатриче го води Данте низ деветте небесни сфери на Небото, до Импириското, кое е живеалиште на Бога. Деветте сфери се концентрични, како во стандардниот средновековен геоцентричен модел на космологијата,[1] кој бил изведен од Птоломеј. Емперијата е нематеријална. Како и со неговото Чистилиште, така и структурата на рајот на Данте е во форма 9+1=10, при што еден од десетте региони по природа се разликува од другите девет.

Во текот на своето патување, Данте се среќава и разговара со неколку благословени души. Тој внимава да каже дека сите овие всушност живеат во блаженство со Бога во Царството:

Но сиве овие души го красат Емпирејот;
и секој од нив има нежен живот, иако некои
го чувствуваат Вечниот Дух повеќе, некои помалку.[2]

Меѓутоа, во корист на Данте (и во корист на неговите читатели), „како знак“ [3] му се прикажани различни души во планетарни и ѕвездени сфери кои имаат одредена соодветна конотација.

Додека структурите на Пеколот и Чистилиштето се засноваа на различни класификации на гревот, структурата на Рајот се заснова на четирите кардинални доблести (Прудентност, правда, умереност и цврстина) и трите теолошки доблести (вера, надеж и милосрдие).

Небесните сфери[уреди | уреди извор]

При посетата на Месечината, Беатрис му објаснува на Данте причините за нејзините ознаки, Канто 2.

Деветте небесни сфери на Данте се Месечината, Меркур, Венера, Сонцето, Марс, Јупитер, Сатурн, Постојаните ѕвезди и Примум мобилниот. Овие се поврзани од Данте со деветте нивоа на ангелската хиерархија. Данте се потпира и на традиционалните асоцијации, како онаа помеѓу Венера и романтичната љубов. Првите три сфери (кои спаѓаат во сенката на Земјата) се поврзани со дефицитарни форми на цврстина, правда и умереност. Следните четири се поврзани со позитивни примери на претпазливост, цврстина, правда и умереност; додека верата, надежта и љубовта се појавуваат заедно во осмата сфера.

Првата сфера (Месечината: Неконстантната)[уреди | уреди извор]

При посетата на Месечината, Беатриче му ги објаснува на Данте причините за ознаките на нејзината површина, опишувајќи едноставен научен опит во оптиката. Таа, исто така, го пофалува општо експерименталниот метод (Канто II):

А сепак опитот, ако си го пробал,
може да те ослободи од твоите препирки, и изворот
на твојот уметнички курс произлегува од опитот.[4]

Данте и Беатриче зборуваат со Пикарда и Констанца (фреска од Филип Веит ), Канто 3.

Растот и опаѓањето на Месечината се поврзани со непостојаност.[5] Следствено, сферата на Месечината е онаа на душите кои ги напуштиле своите завети, и затоа имале недостаток на доблест на цврстина. Овде Данте и Беатриче ја запознаваат Пикарда, сестрата на пријателката на Данте, Форесе Донати, која умрела кратко откако била насилно отстранета од нејзиниот манастир.Тие, исто така, се среќаваат со Констанца од Сицилија, кој (Данте верува) бил насилно отстранет од манастир за да се ожени со Хенри VI (Канто III).[6] Беатриче зборува за слободата на волјата, светоста на заветите и важноста да не се соработува со сила (Канто IV):

зашто волјата, ако се спротивстави, никогаш не се троши,
туку дејствува како природата кога се крева огнот,
иако силата илјадапати се обидува да присили.

Така што кога волјата дава многу или малку,
ја поттикна моќта, како што направија овие души:
би можеле да се вратат во своето свето прибежиште.[7]

Беатриче објаснува дека заветот е пакт „нацртан помеѓу човек / и Бог,"[8] во кој човек слободно ја нуди својата слободна волја како дар на Бога. Затоа, заветите не треба да се земаат лесно, и треба да се чуваат откако ќе се дадат - освен ако исполнувањето на заветот би било поголемо зло, како што е жртвата на Јефтај и Агамемнон на нивните ќерки (Канто V).[9]

Данте се среќава со императорот Јустинијан во сферата на Меркур, Канто 5.

Втора сфера (Меркур: Амбициозниот)[уреди | уреди извор]

Поради нејзината близина до Сонцето, планетата Меркур често е тешко да се види. Алегорично, планетата ги претставува оние кои направиле добро од желба за слава, но кои, бидејќи биле амбициозни, биле дефицитарни во доблеста на правдата. Нивната земна слава бледнее во безначајност покрај славата Божја, како што Меркур пребледува во безначајност покрај сонцето.[9] Овде Данте се среќава со императорот Јустинијан, кој се претставува со зборовите „Цезар јас бев и сум Јустинијан“,[10] што укажува дека неговата личност останува, но дека неговиот земен статус повеќе не постои на Небото[11] (Канто VI). Јустинијан ја раскажува историјата на Римската империја, спомнувајќи ги, меѓу другото, Јулиј Цезар и Клеопатра; и жали за сегашната држава Италија, со оглед на конфликтот меѓу Гелфови и Гибелини, и вмешаноста на „жолтите лилјани“ од Франција[11] (Канто VI):

Некои се противат на универзалниот амблем
со жолти лилјани; други тврдат дека овој амблем
е за партијата: тешко е да се знае кој е полош.

Гибелините нека продолжат со своите напори
под различен знак, за оние што го кршат
овој знак и правдата, се лоши следбеници.[12]

По асоцијација, Беатриче зборува за Воплотувањето и Распнувањето Христово, што се случило во римско време (Канто VII).

Трета сфера (Венера: Љубовниците)[уреди | уреди извор]

Планетата Венера (утринската и вечерната ѕвезда) традиционално се поврзува со божицата на љубовта, и затоа Данте ја прави оваа планета на вљубените, на кои им недостигала доблеста на воздржаност (Канто VIII):

Светот, кога сѐ уште бил во опасност, мислел дека, вртејќи се,
во третиот епицикл, Кипријан
ги испратила своите зраци на луда љубов,

... и ѝ дал име
со кого ја започнав оваа песна, на
Планетата на која ѝ се додворува Сонцето
некогаш зад неа, некогаш пред.[13]

Илустрација на Рајот од Густав Доре.
Фолке де Марсеј жали за расипаноста на Црквата, при што свештенството добива пари од сатаната (минијатура од Џовани ди Паоло ), Канто 9.

Данте го запознава Чарлс Мартел од Анжу, кој му бил познат,[14] и кој истакнува дека за правилно функционирање на општеството потребни се луѓе од многу различни видови. Ваквите разлики се илустрирани од Куница да Романо (љубовник на Сордело), која е овде во Рајот, додека нејзиниот брат Езелино III да Романо е во пеколот, меѓу насилниците од седмиот круг.[15]

Трубадурот Фолке де Марсеј зборува за искушенијата на љубовта и истакнува дека (како што се верувало во тоа време) конусот на Земјината сенка само ја допира сферата на Венера. Тој го осудува градот Фиренца (засаден, вели тој, од сатаната) за производство на тој „проколнат цвет“ (флорин) кој е одговорен за расипаноста на Црквата, и го критикува свештенството за нивното фокусирање на парите, наместо на Светото писмо и списите на црковните отци (Канто IX):

Вашиот град што беше засаден
од оној што прв се побуни против својот Создател,
оној чија завист нѐ чинеше многу солзи

го произведува и распределува проколнатиот цвет
одвраќајќи ги и овците и јагнињата од вистинскиот пат,
што од овчар направил волк.

За таа цел Евангелието и големите Отци на Црквата
се одложени, а само Декреталите
се изучуваат, како што јасно укажуваат нивните граници.

Така прават папата и кардиналите.
Нивните мисли никогаш не се свртени кон Назарет,
каде што отворените крилја на Гаврил трепереа побожно.[16]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ C. S. Lewis, The Discarded Image: An Introduction to Medieval and Renaissance Literature, Chapter V, Cambridge University Press, 1964.
  2. ↑ Рајот, Канто IV, линии 34–36, Превод на Манделбаум.
  3. ↑ Paradiso, Canto IV, line 38, Mandelbaum translation.
  4. ↑ Рајот, Канто II, линии 94–96, Превод на Манделбаум.
  5. ↑ Dorothy L. Sayers, Paradise, notes on Canto II.
  6. ↑ Dorothy L. Sayers, Paradise, notes on Canto III.
  7. ↑ Рајот, Канто IV, линии 76–81, Превод на Манделбаум.
  8. ↑ Paradiso, Canto V, lines 28–29, Mandelbaum translation.
  9. ↑ 9,0 9,1 Dorothy L. Sayers, Paradise, notes on Canto V.
  10. ↑ Paradiso, Canto VI, line 10, Mandelbaum translation.
  11. ↑ 11,0 11,1 Dorothy L. Sayers, Paradise, notes on Canto VI.
  12. ↑ Рајот, канто VI, линии 76–81, Превод на Манделбаум
  13. ↑ Рајот, Канто VIII, линии 1–3, 9–12, Превод на Манделбаум.
  14. ↑ Dorothy L. Sayers, Paradise, notes on Canto VIII.
  15. ↑ Inferno, Canto XII, line 109, Mandelbaum translation: "That brow with hair so black is Ezzelino."
  16. ↑ Рајот, Канто IX, линии 127–138, Превод на Манделбаум.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Рајот_(Божествена_комедија)&oldid=5113638“