Прејди на содржината

Приказна за Генџи

Од Википедија — слободната енциклопедија
Приказна за Генџи
Пишан текст од стар илустриран свиток (12 век)
АвторМурасаки Шикибу
Изворен наслов源氏物語
Генџи Моногатари
ЗемјаЈапонија
Јазикстар среднојапонски јазик
ЖанрМоногатари
Објавенапред 1021
Медиумракопис
895.63 M93

Приказната за Генџи (源氏物語 Генџи Моногатари?) — класично дело на јапонската книжевност напишано од благородничката Мурасаки Шикибу во раните години на 11 век, цел милениум подоцна тоа сè уште фасцинира како прв прозен класик напишан од жена, првиот психолошки роман па дури и првиот вистински роман воопшто во книжевната историја.

Целиот роман има 54 поглавја и се простира на повеќе од 2000 страници. Опфаќа период од седумдесет и пет години и исклучително долг список на ликови. Во основата на романот, како подоцна во европската традиција, стои љубовна приказна исполнета со специфичен состав од препреки во нејзиното реализирање, меѓу кои примарно место добива односот маќеа – син. Во конкретниот состав од односи се вклопуваат и дворските интриги поврзани со потребата за задржување на моќта. Наспроти интригите, се развива серија релации во кои преплетеноста на етапите на реализација на страстите со фазите на духовни медитации и предаденост на религијата го покажуваат конфликтот што суштински го растројува животот на женските ликови, меѓутоа влијае и врз животот на главниот јунак Генџи[1].

Делото го раскажува животот на Хикару Генџи, односно "Блескавиот Генџи", син на јапонски цар, на читателите познат како царот Кирицубо и конкубината од понизок ранг наречена Дамата Кирицубо. Од политички причини, царот го отстранил Генџи од лозата на можни негови наследници, одземајќи му го благородничкиот статус и именувајќи го Минамото, во служба на царот. Приказната се концентрира на романтичниот живот на Генџи и ги опишува обичаите на аристократското општество на тоа време.

Оригиналниот ракопис не постои. Делото било пишувано во "хармоника" стил[2]: неколку листови залепени заедно и превиткани наизменично во една па во друга насока,  за време на хејанскиот период. Делото е уникатен опис на начинот на живот на високите дворјани за време на хејанскиот период, напишано на архаичен јазик и на поетски стил со што станало нечитливо за просечниот Јапонец доколку дополнително не било проучувано.[3]

Приказната за Генџи била преведена на современ јапонски дури во раниот 20 век, од страна на поетесата Акико Јосано. Првиот англиски обид да се преведе делото бил во 1882 година. Во Македонија, Приказната за Генџи за првпат била објавена во 2013 година, во издание на Слово.[4]

Историски контекст

[уреди | уреди извор]
Мурасаки Шикибу 1876

Приказната за Генџи можеби била пишувана поглавје по поглавје. Мурасаки им ја кажувала приказната на благородничките. Истата има многу елементи кои се наоѓаат во модерниот роман: централен лик и голем број други поголеми и помали ликови, добро развиена карактеризација на сите поголеми ликови, низа на настани кои го покриваат животот на централниот лик и пошироко. Делото нема заплет и наместо тоа, настаните се надоврзуваат а ликовите едноставно стареат. Една значителна одлика на Генџи, и на вештината на Мурасаки, е внатрешната доследност, наспроти четиристотините протагонисти. На пример, сите ликови стареат заедно а семејството и феудалните односи ја задржуваат општата доследност.

Тешкотија за читателите и преведувачите на Генџи е дека скоро ниту еден од ликовите во оригиналниот текст нема експлицитно име. Ликовите наместо тоа се именувани според нивната функција или улога (на пример, министерот за лево), титула (на пр. неговата екселенција) или нивниот однос со другите ликови (на пр. првонаследникот), што е променливо како романот напредува. Отсуството на имиња потекнува од дворските обичаи во хејанскиот период кога било неприфатливо слободно да се споменува лицето по име. Модерните читатели и преведувачите користеле разни прекари за да успеат да ги следат многу ликови.

Приказната за Генџи била напишана на архаичен дворски јазик и веќе по еден век откако била напишана станала нечитлива.[5] Јапонците ги читале упростените и илустрирани верзии на делото по 12 век. Дури на почетокот на 20 век, Генџи бил преведен на современ јапонски јазик, од страна на поетесата Акико Јосано.[6]

Авторство

[уреди | уреди извор]
Мурасаки Шикибу, илустрација од Тоса Митсуоки кој направил серија за Приказната за Генџи(17 век)

Дебатата околу тоа колку Генџи бил всушност напишан од Mурасаки Шикибу се одвива со векови и малку е веројатно некогаш да биде разрешена, освен со некакво поголемо архивско откритие. Општо се прифаќа дека приказната во својата сегашна форма била завршена до 1021 година, кога авторката на Сарашина Ники  во дневникот ја запишала радоста за добивањето на целосната копија од приказната. Таа напишала дека постојат повеќе од 50 поглавја и споменала лик кој се појавува на крајот на делото, така што ако други автори, покрај Мурасаки Шикибу работеле на приказната, делото било скоро завршено во времето на нејзиното пишување. Во личниот дневник на Мурасаки Шикибу се спомнува приказната, и името 'Мурасаки' во алузија на главниот женски лик. Тоа потврдува дека нешто од дневникот било достапно во 1008 година кога внатрешните докази убедливо покажуваат дека записот бил напишан.[7]

Се смета дека Дамата Мурасаки го напишала ликот на Генџи врз основа на Министерот за лево во времето кога таа се наоѓала на дворот. Други преведувачи, како што е Тајлер, веруваат дека ликот Мурасаки но Уе, жената на Генџи, се заснова на самата Мурасаки Шикибу.

Јосано Акико, првата преведувачка која направила модерен јапонски превод на Генџи, верувала дека Мурасаки Шикибу ги напишала само поглавјата од 1 до 33 а дека поглавја 35 до 54 години биле напишани од страна на нејзината ќерка Даини но Санми. Други исто така се сомневале во авторството на поглавјата 42 до 54 години (особено 44, кој содржи ретки примери на континуирани грешки).[8] Според предговорот на Ројал Тајлер во неговиот англиски превод на делото, последните компјутерски анализи откриле "статистички значајни" разлики на стилот помеѓу поглавјата 45–54 и останатите, а воедно и кај некои од првите поглавја[8].

Поглавје. 15 – 蓬生 Јомогиу Сцена од илустрираната верзија од 12 век на Генџи Моногатари Емаки - Музеј на Уметноста Токугава.
Поглавје. 16 – 関屋 Секија

Заплет

[уреди | уреди извор]
Поглавје. 37 – 横笛 Јокобуе ("Флејта").
Поглавје. 39 – 夕霧 Yūgiri ("Вечер во магла"). Од 12-от век.
Пог. 48 – 早蕨 Савараби
Пог. 49 – 宿り木 Јадориги

Делото го раскажува животот на Хикару Генџи, или "Блескавиот Генџи", син на стар јапонски цар, познат на читателите како царот Кирицубо и неговата сакана конкубина од понизок ранг наречена Дамата Кирицубо. Од политички причини, царот го истргнал Генџи од линијата на наследство, одземајќи му го благородништвото и давајќи му го името Минамото и кариера на царски службеник. Приказната се концентрира на романтичниот живот на Генџи и ги опишува обичаите на аристократското општество на тоа време.

Мајката на Генџи умрела кога тој имал три години, а царот не можел да ја преболи. Потоа слушнал за некоја жена (Дамата Фуџицубо), принцеза на претходниот цар, која наликувала на неговата почината конкубина. Подоцна таа станала една од неговите сопруги. Генџи прво ја сакал како маќеа, но подоцна и како жена, и тие двајцата се вљубиле. Генџи бил незадоволен од неговата забранета љубов со Дамата Фуџицубо и имал лош однос со неговата сопруга (Аои но Уе). Доживеал серија неисполнети љубовни врски со други жени, но во повеќето случаи или љубовницата умира или на него му здосадува.

Генџи бил во посета на Китајама, северна рурални ридско подрачје на Кјото, каде нашол убаво десетгодишно девојче. Тој бил фасциниран од ова девојче (Мурасаки) и открил дека е внука на Дамата Фуџицубо. Најпосле го грабнал, го однел во својата палата и го научил да биде неговата идеална дама — односно, иста како Дамата Фуџицубо. За време на овој период Генџи тајно ја посетувал Дама Фуџицубо, а таа забременила со неговиот син, Реицеи. Сите верувале дека таткото на детето е царот Кирицубо. Подоцна, момчето станало првонаследник а Дамата Фуџицубо станала царица, но љубовната врска на Генџи и на Дамата Фиџицубо останала тајна.

Генџи се смирил со неговата сопруга, Аои. Таа му родила син, но веднаш потоа умрела. Генџи тагувал, но нашол утеха во Мурасаки, со која се оженил. Умрел и таткото на Генџи, царот Кирицубо. Негов наследник бил син му Сузаку, чија мајка (Кокиден), заедно со политичките непријатели на Кирицубо, ја презеле власта во дворот. Потоа Генџи и конкубината на царот Сузаку биле откриени при една нивна љубовна тајна средба. Царот Сузаку заради тоа го прогонил Генџи во градот Сума во руралната провинција Харима (сега дел од Коби воХјого). Таму Генџи сретнал некој богат човек Акаши и имал љубовна врска со ќерка му. Таа му ја родила единствената ќерка која подоцна станала царица.

Во престолнината, царот Сузаку го мачеле соништа со неговиот починат татко, Кирицубо. Во меѓувреме, мајка му Кокиден се разболела што ја ослабнало нејзината моќ врз престолот. Царот издал наредба на Генџи да му биде простено и дозволил тој се вратил во Кјото. Неговиот син Реизеи од Дамата Фуџицубо станал цар. Новиот цар знаел дека Генџи е неговиот вистински татко и го унапредил на највисокиот можен ранг.

Пог. 50 – 東屋 Азумаја ("Источна Куќа"). 12-от век Музеј на Уметноста Токугава.

Сепак, кога Генџи наполнил 40 години, неговиот живот почнал да бледее. Политичкиот статус не му се променил, но љубовта и емотивниот живот, полека згаснувале. Тој се оженил со друга жена, Третата Принцеза (позната како Она сан но мија, или Ниосан). Внукот на Генџи, Кашиваги, подоцна ја силувал Третата Принцеза, и таа забременила и го родила Каору (кој, во слична ситуација со онаа на Реизеи, законски бил познат како син на Генџи). Новиот брак на Генџи го променил неговиот однос со Мурасаки, која станала калуѓерка (бикуни). По смртта на саканата Мурасаки, следи поглавје, Мабороши ("Илузија"), во кое Генџи размислува за минливоста на животот. Веднаш по Мабороши, постои празно поглавје насловено Кумогакуре ("Исчезнат во облаците"), кое ја имплицира смртта на Генџи.

Остатокот од делото е познат како "Уџи поглавја". Овие поглавја го следат Каору и неговиот најдобар пријател, Ниоу. Ниоу е царски принц, син на ќерката на Генџи, тековната царица откако Реизеи се откажал од престолот, додека Каору на сите им е познат како син на Генџи а всушност бил дете на внукот на Генџи. Поглавјата ги вклучуваат соперништвата на Каору и Ниоу за неколку ќерките на царскиот принц кој живеел во Уџи, место на некое растојание од престолнината. Приказната завршува нагло а Каору понекогаш се нарекува прв антијунак во книжевноста.[9]

Завршница

[уреди | уреди извор]

Приказната нагло завршува. Мислењата се разликуваат по тоа дали крајот бил онаков каква што била намерата на авторот. Артур Вејли, кој го направил првиот целосен англиски превод на Приказната за Генџи, верува дека делото е завршено онакво какво што е. Иван Морис, автор на Светот на Блескавиот принц, верува дека приказната не е завршена, и дека последните поглавја исчезнале. Едвард Сајденстикер, кој го направил вториот превод на Генџи, верува дека делото не било завршено и дека Мурасаки Шикибу не би ја планирала структурата на приказната со "крај" туку едноставно би ја пишувала онолку колку што би можела.

Книжевен контекст

[уреди | уреди извор]
Пог. 5 — 若紫 Вакамурасаки ("Младата Мурасаки"). Тоса Мицуоки, 1617–91.

Бидејќи делото било напишано за забава на јапонскиот двор во 11 век, истото содржи многу тешкотии за модерните читатели. Прво и основно, јазикот на Мурасаки во хејанскиот период на јапонскиот двор имал многу комплексна граматика. Друг проблем е дека именување на луѓето се сметало за непочитување во тек на хејанскиот период, така што ниту еден од ликовите нема име. Наместо тоа, раскажувачот мажите најчесто ги назначува според нивниот ранг или функција, а жените честопати според бојата на нивната облека, со зборови употребени на состанокот, или со рангот на некој познат машки роднина. Така еден лик можел да се нарекува поинаку во некое од поглавјата.

Друг аспект на јазикот е важноста на употребата на поезијата во разговорите. Менувањето или применувањето на некоја класична песна според моменталната ситуација било очекувано однесување во животот на хејанскиот двор и често се комуницирало преку алузии. Поемите во Генџи се често во класична јапонска форма на вака. Многу од песните биле добро познати на целната публика, па обично само првите неколку реда се давале и читателот би требало да ја заврши мислата за себе.[10]

Како и со повеќето хејанска книжевност, Генџи веројатно бил напишан (главно а можеби и целосно) во кана (јапонско фонетско пишување) а не со кинеско писмо, бидејќи било напишано од страна на жена, за женската публика. Пишување со кинеските знаци на тоа време го практикувале мажите. Жените не користеле кинески симболи, потпирајќи се најмногу на мајчините јапонски зборови (јамато котоба). Надвор од терминологијата поврзана со политиката и будизмот, Генџи содржи многу малку кинески позајмици (канго). На тој начин приказната имала лесен тек но сепак, воведувала забуна поради постоењето на голем број на хомофонични зборови.

Структура

[уреди | уреди извор]
Пог. 20 – 朝顔 Асагао ("Bluebell"). Тоса Мицуоки

Романот традиционално е поделен на три дела, првите две се занимаваат со животот на Генџи, и последниот се занимава со раните години на двајца негови потомци, Ниоу и Каору. Исто така постојат и неколку кратки преодни поглавја кои обично се групирани посебно а чие авторство понекогаш се доведува во прашање.

  1. 1-41 поглавје: Подемот и падот на Генџи
    • 1–33: Љубов, романса, и егзил
    • 34–41: Вкусот на моќта и смртта на неговата сакана
  2. 42-44 поглавје: Преод (многу кратки епизоди по смртта на Генџи)
  3. 45–54 поглавје: Уџи поглавја (Ниоу и Каору)

54-тото и последно поглавје "Лебдечки мост на соништата" понекогаш се тврди дека е посебен дел од делот Уџи. Се чини дека ја продолжува приказната на претходните поглавја, но поглавјето има невообичаено апстрактен наслов. Тоа е единственото поглавје чиј наслов нема јасна референца во текстот, но можеби бидејќи поглавјето е недовршено. Ова прашање е потешко затоа што не се знае точно кога поглавјата ги добиле нивните наслови

Ракописи

[уреди | уреди извор]

Оригиналниот ракопис напишан од Мурасаки Шикибу повеќе не постои. Бројни копии, во вкупен износ од околу 300 според Икеда Кикан, постојат со разлики помеѓу секоја од нив. Се смета дека Шикибу често се враќала назад и ги уредувала раните ракописи воведувајќи разлики од претходните копии.[11]

Различните ракописи, се класифицирани во три категории:[12][13]

  • Кавачибон (河内本) (河内本?) * Аобјошибон (青表紙本) (青表紙本?) * Бепон (別本) (別本?) Во 13 век, два обида од страна на Минамото но Шикајуки и Фуџивара Теика биле направени да се уредат различните ракописи. Ракописот на Шикајуки е познат како Кавачибон. Повеќето уредувања биле на почетокот на 1236 и завршиле во 1255. Ракописот на Теика е познат како Аобјошибон. Овие уредувања се поконзервативни и се мисли дека подобро го претставуваат оригиналот. Овие два ракописи биле користени како основа за многу идни копии.

Категоријата Бепон ги претставува сите други ракописи кои не припадност на другите две. Ова вклучува постари но нецелосни ракописи, помешани ракописи од двата претходни и коментари.

На 10 март 2008 година, ракопис од доцниот камакура период бил пронајден во Кјото.[14][15] Тоа било шестото поглавје во должина од 65 страници. Повеќето останати ракописи се засноваат на примероци од ракописот на Теика кој вовел измени во оригиналот. Овој новооткриен ракопис не бил под влијание на Теика.

На 29 октомври 2008, Женскиот Универзитет Конан објавил дека бил пронајден ракопис од средината на камакура периодот.[16][17] Тоа било 32 поглавје, Умегае, признато како најстара продолжена копија од ова поглавје кое датира помеѓу 1240-80. Овој бепон ракопис има 74 страници во должина и се разликува од другите.

Илустрирани свитоци

[уреди | уреди извор]
Крајот на 16-ти или раниот 17 век. Сцена од Генџи.

Илустрираната верзија од 12 век, Генџи Моногатари Емаки, содржи илустрирани сцени од Генџи заедно со рачно напишан согана текст. Овој свиток е најстар пример на јапонски "сликовен свиток": собрани илустрации и калиграфија на некое дело. Оригиналниот свиток се верува дека имал 10-20 ролни со сите 54 поглавја. Парчињата вклучуваат само 19 илустрации и 65 страници текст, плус девет страници на фрагменти. Ова е проценето на околу 15% од предвидениот оригинал. Во  Музејот на Уметноста Токугава во Нагоја има три од свитоците. Свитоците се назначени како Национални богатства на Јапонија. Свитоците се толку кревки што нормално не се прикажуваат во јавноста. Оригиналните свитоци во Токугава Музејот биле прикажани од ноември 21 до 29 ноември во 2009 година. Англиската фоторепродукција и превод биле отпечатени во ограничено издание[18]

Други значајни верзии се оние на Тоса Мицуоки, кој живеел од 1617 до 1691. Неговите слики се засноваат на хејанскиот стил на постоечките свитоци од 12 век. Приказната била популарна тема и во укијо-e отпечатоците од едо периодот.

Современо читање

[уреди | уреди извор]

Јапонски

[уреди | уреди извор]
Страници од илустрираниот свиток од 12 век

Поради комплексноста на стилот делото станало нечитливо за просечниот Јапонец кој не бил посветен на изучување на јазикот на приказната. Затоа, преводи на современ јапонски и на други јазици, ги решил овие проблеми со употреба на помодерен јазикот и со давање имиња на ликовите. Ова довело до анахронизми (на пример првата жена на Генџи е именувана Аои бидејќи таа е позната како дамата од Аои поглавјето, во кое таа умира).

Многу писатели се обиделе да го преведат. Првиот превод на современ јапонски го направила поетесата Јосано Акико. Други познати преводи биле направени од страна на писателите Јуничиро Танизаки и Фумико Енчи.

Поради културните разлики, читање на адаптираната верзија на Генџи е доста честа појава, дури и помеѓу Јапонците. Постојат неколку такви верзии од писатели, вклучувајќи Сеико Танабе, Јакучо Сетучи и Осаму Хашимото.[19] Многу дела, вклучувајќи манга серии и различни телевизиски драми, врз основа на Приказната на Генџи. Имало најмалку пет манга адаптации на Генџи.[20]

Значење

[уреди | уреди извор]

Приказната за Генџи е важно дело на јапонската литература и е забележано заради неговата внатрешна доследност, психолошки опис и карактеризација. Писателот Јасунари Кавабата во неговиот говор како добитник на Нобеловата наградарекол: "Приказната за Генџи е врв на јапонската книжевност. Дури и денес не постои парче фикција кое може да се спореди со дего."

2000 јени со Приказната за Генџи и Мурасаки Шикибу во десниот агол

Генџи, честопати се нарекува и "првот роман",[21] иако постои голема дебата во врска со ова —  вклучително и тоа дали Генџи може да се смета за "роман".[22] Некои сметаат дека Генџи е "прв психолошки роман" или "историски роман",[23] "прв роман кој се смета за класичен" и сл. Критичарите речиси постојано ја опишуваат Приказната за Генџи како најстариот, првиот и/или најголемиот роман во јапонската книжевност[24][25]. Меѓутоа, по ова прашање, дури и во Јапонија, Приказната за Генџи не била едногласно прифатена - помалку познатиот Очикубо Моногатари бил предложен за "првиот долг роман на светот", иако неговиот автор е непознат.[26] Покрај сите дебати, Приказната на Генџи ужива почит меѓу делата на литературата и истата оставила големо влијание во јапонската литература.

Во чест на делото на Мурасаки Шикибу, Банката на Јапонија издала банкнота од 2000 јени банкноти во нејзина чест, со сцена од романот врз основа на илустриран свиток од 12 век.

Филмови и адаптации

[уреди | уреди извор]

Приказната за Генџи неколкупати била адаптирана за филм. Најпрво во 1951 година од страна на режисерот Козабуро Јошимура, во 1966 година од страна на режисерот Кон Ичикава, и аниме филмот во 1987 година од страна на режисерот Гисабуро Суги. 

Аниме телевизиска серија била направен во 2009 година од страна на режисерот Осаму Дезаки.

Приказната за Генџи била адаптирана во опера од Мики Минору, компонирана во текот на 1999 година со прва изведба следната година во Операта на Сент Луис, со оригинално либрето од страна на Колин Греам (на англиски), подоцна преведено на јапонски од страна на композиторот.

Поврзано

[уреди | уреди извор]

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ „Приказна за Генџи“. www.literatura.mk. Архивирано од изворникот на 2021-05-06. Посетено на 2018-03-02.
  2. ↑ Lyons, Martyn (2011). Books: A Living History. Los Angeles: J. Paul Getty Museum. стр. 30. |access-date= бара |url= (help)
  3. ↑ Birmingham Museum of Art (2010). Birmingham Museum of Art : guide to the collection. [Birmingham, Ala]: Birmingham Museum of Art. стр. 49. ISBN 978-1-904832-77-5.
  4. ↑ „Мурасаки Шикибу – Приказната за Генџи“. Издавачка куќа Слово (англиски). 2013-12-05. Посетено на 2018-03-02.
  5. ↑ „"The Tale of Genji" - Playboy of the eastern world“. The Economist. Посетено на January 9, 2014.
  6. ↑ Yosano, Akiko
  7. ↑ The Diary of Lady Murasaki, ed. Richard Bowring, Penguin Classics 2005, p.31, note 41. In his introduction to the text, Bowring discusses its dating which, in any case, is generally accepted by most authorities. Royall Tyler, in his edition of the Tale of Genji cited below, also draws attention to the entry in Murasaki Shikibu's diary: see the Penguin Books edition, 2003, Introduction, p.xvii
  8. ↑ 8,0 8,1 Shikibu, Murasaki; Tyler, Royall (2002). The Tale of Genji. Viking.
  9. ↑ Seidensticker (1976: xi)
  10. ↑ Martin, Gary. „When in Rome, do as the Romans do“. Посетено на 4 June 2015.
  11. ↑ Yamagishi (1958: 14)
  12. ↑ Yamagishi (1958: 14–6)
  13. ↑ Nihon Koten Bungaku Daijiten (1986: 621–2)
  14. ↑ „鎌倉後期の源氏物語写本見つかる“ (јапонски). Sankei News. 2008-03-10. Архивирано од изворникот на 2008-03-14. Посетено на 2008-03-11.
  15. ↑ „源氏物語の「別本」、京都・島原の「角屋」で発見“ (јапонски). Yomiuri. 2008-03-10. Архивирано од изворникот на 2008-03-14. Посетено на 2008-03-11.
  16. ↑ „源氏物語の最古級写本、勝海舟？の蔵書印も…甲南女子大“ (јапонски). Yomiuri. 2008-10-29. Архивирано од изворникот на 2008-11-01. Посетено на 2008-10-29.
  17. ↑ „「千年紀に奇跡」「勝海舟が恋物語とは」源氏物語写本に驚きの声“ (јапонски). Sankei News. 2008-10-29. Архивирано од изворникот на August 2, 2009. Посетено на 2008-10-29.
  18. ↑ 1925-1976, Morris, Ivan; 1933-2005, Tokugawa, Yoshinobu; 978?-, Murasaki Shikibu; 978?-, Murasaki Shikibu; 義宣(1933-), 徳川. The Tale of Genji scroll. Tokyo, Japan. ISBN 0870111310. OCLC 286945.CS1-одржување: бројчени имиња: список на автори (link)
  19. ↑ Walker, James. Big in Japan: "Jakucho Setouchi: Nun re-writes The Tale of Genji", Архивирано на 26 април 2009 г. Грешка во шаблонот „Семарх“: Проверете ја вредноста |url=. Празно. Metropolis. No. 324; Spaeth, Anthony. "Old-Fashioned lover", Архивирано на 26 октомври 2012 г. Time. December 17, 2001.
  20. ↑ Richard Gunde (2004-04-27). „Genji in Graphic Detail: Manga Versions of the Tale of Genji“. UCLA Asia Institute. Посетено на 2006-11-16.
  21. ↑ Tyler, Royall (2003). The Tale of Genji. Penguin Classics. стр. i-ii & xii. ISBN 0-14-243714-X.
  22. ↑ Ivan Morris, The World of the Shining Prince (1964), p.277
  23. ↑ Tyler, Royall (2003). The Tale of Genji. Penguin Classics. стр. xxvi. ISBN 0-14-243714-X.
  24. ↑ Bryan (1930), 65.
  25. ↑ Kokusai Bunka Shinkokai (1970), 37.
  26. ↑ Kato (1979), p.160, 163.

Користена литература:

[уреди | уреди извор]
  • Bargen, Doris G (June 1988). „Spirit Possession in the Context of Dramatic Expressions of Gender Conflict: The Aoi Episode of the Genji monogatari“. Harvard Journal of Asiatic Studies. 48 (1): 95–130. doi:10.2307/2719274. JSTOR 2719274.
  • Bargen, Doris G (June 1991). „The Search for Things Past in the Genji monogatari“. Harvard Journal of Asiatic Studies. 51 (1): 199–232. doi:10.2307/2719245. JSTOR 2719245.
  • Bargen, Doris G (1997). A Woman's Weapon : Spirit possession in the Tale of Genji. Honolulu, Hi: University of Hawaiʻi Press.
  • Bowring, Richard John (1988). Murasaki shikibu, The Tale of Genji. Cambridge ; New York: Cambridge University Press.
  • Bryan, J. Ingram (1930). The Literature of Japan. New York: Henry Holt and Company.
  • Childs, Margaret H (1999). „The value of vulnerability: Sexual coercion and the nature of love in japanese court of literature“. Journal of Asian Studies. 58 (4): 1059–1080. doi:10.2307/2658495. JSTOR 2658495.
  • Chisholm, Julianne Kaui (November 1994). „The Steel-belted Radial of Karma: The End of Genji“. The Journal of the Association of Teachers of Japanese. 28 (2): 183–93. doi:10.2307/489291. JSTOR 489291.
  • De Wolf, Charles (2014). "Glimpses of Genji Through the Looking-Glass of Language". The Transactions of the Asiatic Society of Japan. fifth series, volume 6.
  • D'Etcheverry, Charo B (2007). Love after The Tale of Genji : Rewriting the World of the Shining Prince. Cambridge, Mass: Harvard University Press.
  • Field, Norma (1987). The Splendor of Longing in the Tale of Genji. Princeton, N.J: Princeton University Press.
  • Friday, Karl (Summer 1988). „Teeth and Claws. Provincial Warriors and the Heian Court“. Monumenta Nipponica. 43 (2): 153–85. doi:10.2307/2384742. JSTOR 2384742.
  • Gatten, Aileen (Spring 1977). „A Wisp of Smoke. Scent and Character in the Tale of Genji“. Monumenta Nipponica. 32 (1): 35–48. doi:10.2307/2384070. JSTOR 2384070.
  • Gatten, Aileen (June 1981). „The Order of the Early Chapters in the Genji monogatari“. Harvard Journal of Asiatic Studies. 41 (1): 5–46. doi:10.2307/2718998. JSTOR 2718998.
  • Gatten, Aileen (April 1986). „Weird Ladies: Narrative Strategy in the Genji monogatari“. The Journal of the Association of Teachers of Japanese. 21 (1): 29–48.
  • Goff, Janet Emily (1991). Noh Drama and the Tale of Genji : The Art of Allusion in Fifteen Classical Plays. Princeton, N.J: Princeton University Press.
  • Henitiuk, Valerie (2008). „Going to Bed with Waley: How Murasaki Shikibu Does and Does Not Become World Literature“. Comparative Literature Studies. 45 (1): 40–61. doi:10.1353/cls.0.0010.
  • Hirota, Akiko (Fall 1997). „The Tale of Genji: From Heian Classic to Heisei Comic“. Journal of Popular Culture. 31 (2): 29–68. doi:10.1111/j.0022-3840.1997.00029.x.
  • Kamens, Edward B (1993). Approaches to Teaching Murasaki Shikibu's The Tale of Genji. New York: Modern Language Association of America.
  • Kato, Shuichi (1979). A History of Japanese Literature: The First Thousand Years. David Chibbett. New York: Kodansha International, Ltd. ISBN 0-87011-491-3.
  • Knapp, Bettina L (Spring 1992). „Lady Murasaki Shikibu's the Tale of Genji: Search for the Mother“. Symposium. 46 (1): 34–48. doi:10.1080/00397709.1992.10733759.
  • Kornicki, P. F., "Unsuitable Books for Women? "Genji Monogatari" and "Ise Monogatari" in Late Seventeenth-Century Japan", Monumenta Nipponica, Vol. 60, No. 2 (Summer, 2005), pp. 147–193, Sophia University, JSTOR
  • Kokusai Bunka Shinkokai, уред. (1970). Introduction to Classic Japanese Literature. Greenwood Printing. ISBN 0-8371-3118-9.
  • McCormick, Melissa (2003). „Genji Goes West: The 1510 "Genji Album" and the Visualization of Court and Capital“. The Art Bulletin. 85: 54–85. doi:10.2307/3177327. JSTOR 3177327.
  • McCullough, William H (1967). „Japanese Marriage Institutions in the Heian Period“. Harvard Journal of Asiatic Studies. 27: 103–167. doi:10.2307/2718385. JSTOR 2718385.
  • Morris, Ivan I (1964). The World of the Shining Prince: Court Life in Ancient Japan. New York: Kodansha International.
  • Morris, Ivan I (1971). The Tale of Genji Scroll [Genji monogatari emaki]. Tokyo: Kodansha International.
  • Mostow, Joshua S (Autumn 1992). „Painted Poems, Forgotten Words. Poem-Pictures and Classical Japanese Literature“. Monumenta Nipponica. 47 (3): 323–346. doi:10.2307/2385102. JSTOR 2385102.
  • Mostow, Joshua S (April 1999). „"Picturing" in The Tale of Genji“. The Journal of the Association of Teachers of Japanese. 33 (1): 1–25. doi:10.2307/489628. JSTOR 489628.
  • Murase, Miyeko (1983). Iconography of the Tale of Genji : Genji monogatari ekotoba. New York: Weatherhill.
  • Murase, Miyeko (2001). The Tale of Genji : Legends and Paintings. New York: G. Braziller.
  • Nickerson, Peter (Winter 1993). „The Meaning of Matrilocality. Kinship, Property, and Politics in Mid-Heian“. Monumenta Nipponica. 48 (4): 429–67. doi:10.2307/2385292. JSTOR 2385292.
  • Предлошка:NKBD
  • Okada, H. Richard (1991). Figures of Resistance : Language, Poetry, and Narrating in the Tale of Genji and Other Mid-Heian Texts. Durham: Duke University Press.
  • Pekarik, Andrew (1982). Ukifune : Love in the tale of genji. New York: Columbia University Press.
  • Puette, William J (1983). Guide to the Tale of Genji by Murasaki Shikibu. Rutland, Vt: C.E. Tuttle.
  • Rowley, Gillian Gaye (2000). Yosano Akiko and the Tale of Genji. . Ann Arbor, MI: Center for Japanese Studies, University of Michigan.
  • Seidensticker, Edward G. (1976). The Tale of Genji. 1. Turtle Publishing. ISBN 978-4-8053-0919-3.
  • Seidensticker, Edward G. (1976). The Tale of Genji. 2. Turtle Publishing. ISBN 978-4-8053-0920-9.
  • Sestili Daniele (1996). Musica e danza del principe Genji. Le arti dello spettacolo nell’antico Giappone. Lucca: LIM,
  • Shirane, Haruo (December 1985). „The Aesthetics of Power: Politics in the Tale of Genji“. Harvard Journal of Asiatic Studies. 45 (2): 615–47. doi:10.2307/2718974. JSTOR 2718974.
  • Shirane, Haruo (1987). The Bridge of Dreams : A Poetics of the Tale of Genji. Stanford, Calif.: Stanford University Press.
  • Shirane, Haruo (2008). Envisioning the Tale of Genji: Media, Gender, and Cultural Production. New York: Columbia University Press.
  • Stevenson and Ho, Barbara and Cynthia O (2000). Crossing the Bridge : Comparative Essays on Medieval European and Heian Japanese Women Writers. New York: Palgrave.
  • Tyler, Royall (1999). „"I Am I": Genji and Murasaki“. Monumenta Nipponica. 54 (4): 435–480. doi:10.2307/2668318. JSTOR 2668318.
  • Tyler, Royall (2001). The Tale of Genji. New York: Viking.
  • Tyler, Royall (March 2002). „Marriage, Rank and Rape in The Tale of Genji“. Intersections: Gender, History and Culture in the Asian Context. 7.
  • Tyler, Royall and Susan (2002). „The Possession of Ukifune“. Asiatica Venetiana. 5: 177–209.
  • Tyler, Royall (2003). „Rivalry, Triumph, Folly, Revenge: A Plot Line through the Tale of Genji“. Journal of Japanese Studies. 29 (2): 251–87.
  • Ury, Marian (1988). „A Heian Note on the Supernatural“. The Journal of the Association of Teachers of Japanese. 22 (2): 189–94. doi:10.2307/488941. JSTOR 488941.
  • Lawrence, Hollendaisde (1958). Nihon Koten Bungaku Taikei 14: Genji Monogatari 1 (јапонски). Tōkyō: Iwanami Shoten. ISBN 4-00-060014-1.
  • Yoda, Tomiko (December 1999). „Fractured Dialogues: Mono no aware and Poetic Communication in the Tale of Genji“. Harvard Journal of Asiatic Studies. 59 (2): 523–57. doi:10.2307/2652721. JSTOR 2652721.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Приказна_за_Генџи&oldid=5180826“