Корисник:Dentedeleone/Соул музика

Од Википедија — слободната енциклопедија

Соул музика ― популарен музички жанр кој се појавил во афроамериканската заедница во САД кон крајот на 1950-тите и почетокот на 1960-тите.[1] Своите корени ги влече од афроамериканската госпел и ритам и блуз музика.[2] Во 1960-тите, соулот бил речиси синоним за црнечката популарна музика. Историјата на овој жанр е тесно поврзана со американското движење за граѓански права и борбата против расна сегрегација и за еднакви права. Соул музиката била силно поддржана од издавачки куќи како Motown, Atlantic и Stax. Соулот, исто така, станал популарен низ цел свет, директно влијаејќи врз рок музиката и африканската музика.[3] Подоцна, некои музичари (како Ерика Баду) се обиделе да го заживеат соулот како нов жанр нео-соул.[4]

Привлечните ритми, нагласени со ракоплескање и експресивни движења на телото, се важна карактеристика на соул музиката. Други карактеристики се повик и одговор помеѓу главниот вокал и рефренот и особено напнат вокален звук. [5] Стилот, исто така, повремено користи импровизациски додатоци, вртења и помошни звуци. [5] Соул музиката го одразува афро-американскиот идентитет и ја нагласува важноста на афро-американската култура. Новооткриената афро-американска свест доведе до нови стилови на музика кои се гордееа со тоа што се црнци, [6] и како креативен жанр на музика, таа произлезе од борбата за моќ за да се зголеми свеста на црните Американци за нивното африканско потекло. [7] Соул музиката, исто така, комбинира различни елементи на музика која вклучува госпел музика, ритам и блуз и џез. [8]


Историја[уреди | уреди извор]

Потекло[уреди | уреди извор]

Реј Чарлс бил пионер во соул музиката во текот на 1950-тите преку комбинирање на блуз, ритам и блуз и госпел музиката

Соул музиката потекнува од традиционалната афроамериканска госпел музика и ритам и блуз музиката; таа претставува мешање на нивните религиозни и секуларни стилови (во лирска и во инструментална смисла) кое што започнало во 1950-тите. Терминот „соул“ (анг: soul; што на македонски се преведува како „душа“) се користел меѓу афроамериканските музичари за да се истакне какво е чувството да се биде Афроамериканец во САД.[9]

Џејмс Браун, познат како „кум на соулот“ [10]

Според AllMusic, „Соул музиката била резултат на урбанизацијата и комерцијализацијата на ритамот и блузот во 60-тите“.[11] Терминот „соул музика“ се однесува на музика во госпел стил со секуларни стихови, за прв пат се појавил во 1961 година.[12] Госпел групите во 1940-тите и 50-тите понекогаш го користеле терминот „соул“ како дел од нивните имиња. Џез стилот кој настанал од госпел музиката подоцна станал познат како соул џез. Откако пејачите и аранжерите во текот на 1960-тите во афроамериканската популарна музика почнале да користат техники од госпел музиката и соул џезот, соул музиката постепено се употребувала како заеднички термин за афроамериканската популарна музика во тоа време.[13] [14]

Сем Кук се смета за еден од „прататковците“ на соул музиката.

Важни музичари чии музички записи во 1950-тите придонеле за појавата на соул музиката биле Клајд Мекфатер, Хенк Балард и Ета Џејмс.[15] Реј Чарлс со низата негови хитови се смета дека го популаризира жанрот соул музика, почнувајќи од „I Got a Woman“ од 1954 година. Пејачот Боби Вомак рекол: „Реј беше гениј. Тој го претвори светот во соул музика“.[16]

Литл Ричард, кој бил инспирација за Отис Рединг,[17] и Џејмс Браун исто така биле влијателни музичари. Браун го добил прекарот „кум на соул музиката“, [10] а Ричард се самопрогласил за „Крал на рокенрол, ритам и блуз и соул музиката“, бидејќи неговата музика содржела елементи од сите три жанра, и затоа што тој бил инспирација на музичарите во тие три жанра.[18]

Сем Кук и Џеки Вилсон, исто така, често се сметаат за прататковци на соулот.[16] Кук бил главен пејач во госпел групата Soul Stirrers, пред да почне да пее секуларна музика. Откако ја снимил песната „You Send Me“ во 1957 година, тој започнал успешна поп-музичка кариера. Неговата песна од 1962 година „Bring It On Home To Me“ се смета за „можеби прва плоча која го дефинира соул искуството“.[19]

1960-ти[уреди | уреди извор]

Соломон Бурк снимал за Атлантик во 1960-тите

Сопружниците Ајк и Тина Тарнер биле најистакнати пејачи на соул музика во 1960-тите.[20] Нивниот прв сингл „A Fool in Love“ од 1960 година преминал и на поп-листите. Во 1962 година, биле номинирани за Греми за песната „It's Gonna Work Out Fine“.[21]

Писателот Питер Гуралник сметал дека Соломон Бурк е клучна фигура во појавата на соул музиката, а Atlantic Records како клучна издавачка куќа. Песните на Бурк од раните 1960-ти, како „Cry to Me“, „Just Out of Reach“ и „Down in the Valley“ се сметаат за класици на соул музиката.

Арета Френклин е позната како „кралица на соулот“

Бен Е. Кинг, во 1961 година постигнал успех со „Stand By Me“, песна директно заснована на госпел.[16] Кон средината на 1960-тите се појавиле нови успешни соул пејачи како Отис Рединг и Вилсон Пикет.

Најважна соул пејачка која се појавила била Арета Френклин; таа прво била госпел пејачка која во 1960 година почнала да снима секуларни песни. Нејзините песни од 1967 година, како „I Never Loved a Man (The Way I Love You)“, „Respect“ (напишана и оригинално отпеана од Отис Рединг) и „Do Right Woman, Do Right Man“ биле значајни и комерцијално успешни соул песни. [22] [23] [24]

Во 1968 година, додека била на врвот на популарноста, соул музиката почнала да се дели на различни поджанрови. Музичарите како Џејмс Браун и Sly and the Family Stone полека ја развивале фанк музиката, а другите пејачи како Марвин Геј, Стиви Вондер, Кертис Мејфилд и Ал Грин развиле понежни и пософистицирани верзии од жанрот.[16] Сепак, соул музиката и понатаму се развивала, па од 1970-тите до денес од неа настанале многу форми на ритам и блуз, а некои музичари продолжиле да снимаат песни во традиционален соул стил.[11]

Поджанрови[уреди | уреди извор]

Соул музиката доминирала на американската ар-ен-би листа во 1960-тите, а многу песни преминале и на поп-листите во САД, Британија и на други места. Во 1968 година, соул жанрот почнал да се дели на поджанрови. Некои соул музичари развиле фанк музика, а други пејачи и групи развиле понежни и пософистицирани вариетети.[16] На почетокот од 1970-тите, соул музиката била под влијание на психоделичниот и прогресивниот рок, што довело до создавање на два поджанра: психоделичен и прогресивен соул. Во 1994 година во САД се развил нео соулот. Исто така, постојат и неколку други поджанрови и гранки на соул музиката.

Клучните поджанрови на соул го вклучуваат стилот на Мотаун, поп -пријателски и ритмички стил; длабока душа и јужна душа, возење, енергични соул стилови кои комбинираат R&B со звуци на јужна госпел музика ; Мемфис душа, треперлив, жесток стил; Соул од Њу Орлеанс, кој излезе од стилот на ритам и блуз; Чикаго душа, полесен звук под влијание на евангелието; Филаделфија душа, бујна оркестарска призвук со вокали инспирирани од доу-воп ; како и психоделична душа, спој на психоделична рок и соул музика.

Детроитски (Мотаун) соул[уреди | уреди извор]

Motown Records била издавачка куќа со седиште во Детроит основана во 1959 година од Бери Горди. Соулот кој го поддржувала оваа куќа е изразито ритмичен и под големо влијание на госпел музиката; често содржи ракоплескање, и секции на бас гитара, жичани и лимени инструменти и вибрафон. Motown Records од самиот почеток се залагала за комерцијален успех во поп-мејнстримот.[25] Уметниците од овој стил ги вклучија Дијана Рос, Џексон 5, Стиви Вондер и Били Престон . [25] Популарен во текот на 1960-тите, стилот стана посјаен во текот на 1970-тите и доведе до диско . [25] Во доцните 2000-ти, стилот беше повторно разгледан од современите соул пејачи како Ејми Вајнхаус, [26] Рафаел Саадиќ (конкретно неговиот албум од 2008 година The Way I See It ) и Соланж Ноулс (нејзиниот албум од 2008 година Сол-Ангел и Хедли Сент Соништата ). [27] [[Категорија:Забавна музика]] [[Категорија:Американски стилови на музика]]

  1. ↑ [1] - Encyclopedia.com
  2. ↑ [2] - Encyclopædia Britannica
  3. ↑ Max Mojapelo (2008). Beyond Memory: Recording the History, Moments and Memories of South African Music. African Minds. стр. 1–. ISBN 978-1-920299-28-6. Посетено на September 11, 2013.
  4. ↑ Празен навод (help)
  5. ↑ 5,0 5,1 Valter Ojakäär (1983). Popmuusikast. Eesti Raamat.
  6. ↑ Szatmary, David P. (2014). Rockin' in Time. New Jersey: Pearson. стр. 176.
  7. ↑ Maultsby, Portia K. (September 1983). „Soul Music: Its Sociological and Political Significance in American Popular Culture“. The Journal of Popular Culture. 17 (2): 51–60. doi:10.1111/j.0022-3840.1983.1702_51.x. ProQuest 1297350556.
  8. ↑ Paese, Meagan. „Soul Music | The History of Rock and Roll Radio Show“ (англиски). Посетено на 2022-12-05.
  9. ↑ Szatmary, David P. (2014).
  10. ↑ 10,0 10,1 Maycock, James (October 29, 2003). „James Brown: Soul Survivor“. PBS. Посетено на April 1, 2014. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „Maycock“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  11. ↑ 11,0 11,1 About Soul, AllMusic.
  12. ↑ „Online Etymology Dictionary“. Etymonline.com.
  13. ↑ „Soul music“. The New Grove Dictionary of Music and Musicians. 23. London. 2001.
  14. ↑ Richie Unterberger, "Little Richard – Artist Biography", AllMusic
  15. ↑ Barry Hansen, Rhythm and Gospel, in Jim Miller (ed.), The Rolling Stone Illustrated History of Rock & Roll, 1976, pp. 15–18.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 BBC Music, Episode guides to Soul Deep – The Story Of Black Popular Music, 2007.
  17. ↑ White, Charles.
  18. ↑ Frederick Douglass Opie, Hog and Hominy: Soul Food from Africa to America (Columbia University Press, 2008), chapter 7.
  19. ↑ Joe McEwen, Sam Cooke, in Jim Miller (ed.), The Rolling Stone Illustrated History of Rock & Roll, 1976, pp. 113–116.
  20. ↑ Peacock, Tom (1963-02-25). „Ike and Tina to Give with 'Soul Music'“. The Province. стр. 2. Посетено на 2023-10-22.
  21. ↑ „Ike & Tina Turner | Artist | GRAMMY.com“. www.grammy.com. Посетено на 2023-10-22.
  22. ↑ Whitburn, Joel (2004). Top R&B/Hip-Hop Singles: 1942–2004. Record Research. стр. 215.
  23. ↑ Dobkin, Matt (2004). I Never Loved a Man the Way I Loved You: Aretha Franklin, Respect, and the Making of a Soul Music Masterpiece. New York: St. Martin's Press. стр. 7–8, 187–188. ISBN 0-312-31828-6.
  24. ↑ Rolling Stone 2010, 500 Songs, p. 112.
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 „Pop-Soul“. AllMusic. Rovi Corporation. Посетено на July 15, 2012.
  26. ↑ . New York. Наводот magazine бара |magazine= (help); Отсутно или празно |title= (help)
  27. ↑ Wang, Oliver (2012). „The Comfort Zone“. Во Weisbard, Eric (уред.). Pop When the World Falls Apart: Music in the Shadow of Doubt. Duke University Press. стр. 221. ISBN 978-0822351085.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Корисник:Dentedeleone/Соул_музика&oldid=5094597“