Кнежевство Ројс-Гера

Кнежевство Ројс-Гера
(1806–1848)
Кнежевство Ројс Јунгер
(1848–1918)
	Кнежевство Ројс-Гера; (1806–1848); Кнежевство Ројс Јунгер; (1848–1918)
	Fürstentum Reuß-Gera
	Држава на Рајнски Сојуз; (1806–13); Држава на Германски Сојуз; (1815–66); Држава на Северногермански Сојуз; (1867–71); Држава на Германско Царство; (1871–1918)
Знаме	Грб
	Гесло; Ich Bau Auf Gott; "Се потпирам на Бога"
	Химна; Heil unserm Fürsten, Heil!; "Поздрав до нашиот принц, Поздрав !"
	Местоположба на Ројс-Грајз Ројс-Гера во рамките на Германското Царство
	Местоположба на Ројс-Грајз Ројс-Гера во рамките на Тирингија
Главен град	Гера
Јазици	Германски
Уредување	Кнежевство
Историја

Кнежевство Ројс-Гера (германски: Fürstentum Reuß-Gera), познато како Кнежевство Ројс Јунгер (германски: Fürstentum Reuß jüngerer Linie) по 1848 година — суверена држава во модерна Германија, управувана од членовите на Домот на Ројс. Тоа било една од државите наследници на царската грофовија Ројс. Грофовите Ројс, со нивните соодветни престолнини и Резиденцен во Гера, Шлајц, Лобенштајн, Кестриц и Еберсдорф, биле издигнати до титулата принц во 1806 година.

Територија[уреди | уреди извор]

Териториите на четири одделни гранки на младата линија се соединиле помеѓу 1824 и 1848 година, во тоа време високиот огранок на Гера го задржал суверенитетот над преживеаните кадетски гранки, кои ги задржале правата за наследување на кнежествениот престол.^[1] Во 1905 година, кнежевството Ројс-Гера имало површина од 827 км² (319 квадратни милји) и население од 145.000 жители, со Гера како главен град.

По Првата светска војна, територијата на младата линија се споила со онаа на Ројс-Грајц во 1919 година како Народна држава Ројс, која станала дел од новата држава Тирингија на 1 мај 1920 година.

Кнежевствена куќа[уреди | уреди извор]

Куќата на Ројс практикувала уникатен систем на именување и нумерирање на машките членови на семејството, од кои секој со векови го носел името „Хајнрих“, проследено со римски број.^[1] Додека повеќето кралски и благородни куќи доделувале регинален број само на владејачкиот поглавар на куќата, во секвенцијалниот редослед на нивното владеење, помладата линија на Ројс користела нумерација за сите машки членови на семејството која почнало одново со првиот син роден во секој век. Машките деца во едно семејство не требало да носат секвенцијални броеви, бидејќи сите членови на поголемото семејство го делеле заедничкиот систем на нумерирање. На пример, синовите на принцот Хајнрих LXVII Ројс од Шлајц, според нивните раѓања, биле именувани како Хајнрих V, Хајнрих VIII, Хајнрих XI, Хајнрих XIV и Хајнрих XVI, а нивните роднини од машка линија ги држеле броевите меѓу нив според редоследот на нивното раѓање. Како последица на овој систем на именување, одредени поглавари на Ројс-Гера имале најголем број прикачен на нивното име од сите европски владејачки семејства. Означувањето на младата линија било отфрлено во 1930 година; Постарата линија Ројс-Грајц изумрела бидејќи нејзиниот последен машки член, Хајнрих XXIV, се откажал од своите права како суверен во 1918 година и умрел неженет во 1927 година.^[1]

Во 1927 година Хајнрих XXIV починал, а неговите титули му биле пренесени на Хајнрих XXVII, кој станал првиот принц Ројс и починал следната година. Неговиот наследник Хајнрих XLV бил уапсен во август 1945 година во Еберсдорф од страна на советската војска и исчезнал. На 5 јануари 1962 година бил прогласен за мртов во отсуство и Хајнрих IV, принцот Ројс од Кестриц ги наследил неговите права.

Владетели на Ројс-Гера[уреди | уреди извор]

1784–1818: Принц Хајнрих XLII (1752–1818)
1818–1854: Принц Хајнрих LXII (1785–1854)
1854–1867: Принц Хајнрих LXVII (1789–1867)
1867–1913: Принц Хајнрих XIV (1832–1913)
1913–1918: Принц Хајнрих XXVII (1858-1928)

Наводи[уреди | уреди извор]

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 "Reuß". Genealogisches Handbuch des Adels, Fürstliche Häuser, Band XVI (in German). Glücksburg: C.A. Starke Verlag. 2001. pp. 127–128, 139–140, 592–593. ISBN 978-3-7980-0824-3.

[:0-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 "Reuß". Genealogisches Handbuch des Adels, Fürstliche Häuser, Band XVI (in German). Glücksburg: C.A. Starke Verlag. 2001. pp. 127–128, 139–140, 592–593. ISBN 978-3-7980-0824-3.

[1]