Фушими Инари-таиша
| Фушими Инари-тајша 伏見稲荷大社 | |
|---|---|
 Тории (порти) што водат кон надворешното светилиште. | |
| Основни податоци | |
| Место | Кјото, Кјото, Јапонија |
| Координати | 34°58′2″N 135°46′22″E / 34.96722° СГШ; 135.77278° ИГД |
| Припадност | Шинто |
| Божество | Ука-но-Митама-но-Оками, и друго како Инари Оками |
| Мреж. место | inari.jp/en/ |
| Архитектонски опис | |
| Архитектонски стил | Инари светилиште |
| Основан | 711 |
Фушими Инари-тајша (伏見稲荷大社) ― главното светилиште на камито Инари, сместено во Фушими-ку, Кјото, префектура Кјото, Јапонија. Светилиштето се наоѓа на дното на планината исто така именувана Инари, која е над 233 метри надморска височина, и вклучува патеки по планината до многу помали светилишта кои се протегаат на 4 километри потребани се приближно 2 часа за да се искачи.[1]
Инари првично било и останува првенствено ками на оризот и земјоделството, но трговците и производителите исто така го обожуваат Инари како покровител на бизнисот. Секоја од илјадите тории (порти) на Фушими Инари-тајша биле донирани од јапонски бизнис.
Заради популарноста на поделбата и повторното зацврстување на Инари, се вели дека ова светилиште има дури 32,000 пот-светилишта (分社, бунша) низ цела Јапонија.[2]
Историја[уреди | уреди извор]
.jpg){kind=spacer}
Светилиштето станало предмет на империјално покровителство за време на раниот период на Хејан.[3] Во 965г., царот Мураками издал решение дека гласниците ќе носеле писмени документи за важните настани, за чуварите ками на Јапонија. Овие хеихаку првично биле презентирани на 16 светилишта, вклучувајќи го и храмот Инари.[4]
Од 1871 до 1946 година, Фушими Инари-таиша бил официјално назначен за еден од Канпеј-тајша (官幣大社) , што значи дека стоел во првиот ранг на светилишта поддржани од владата.[5]
Структури[уреди | уреди извор]
Најраните структури биле изградени во 711 година, на ридот Инаријама во југозападен Кјото, но светилиштето било релоцирано во 816 година по барање на монахот Куокаи. Главната конструкција на светилиштата изградена во 1499 година.[6] На дното на ридот се наоѓа главната порта (楼門, ромон, кулова порта) и главното светилиште (御本殿, го-хонден). Зад нив, во средината на планината, внатрешното светилиште (奥宮, окумија) кое е достапно по патеката наредена со илјадници тории. До врвот на планината има десетици илјади насипи (塚, цука) за лична богослужба.
Сенбон Тори[уреди | уреди извор]
Една од најубавите работи околу храмот се редовите на портите тории, познати како Сенбон Тории. Обичајот да се донираат тории започнал да се шири од Едо периодот (1603 - 1868) за да се остварат замислените желби или како благодарност за желбата што се остварила. По должината на главната патека има околу 1,000 торииски порти.
Лисица[уреди | уреди извор]
Лисиците (кицуне), сметани за гласници, често се наоѓаат во светилиштата Инари. Еден атрибут е клуч (за житницата за ориз) во нивните усти.
За разлика од повеќето светилишта во Шинто, Фушими Инари-таиша, во согласност со типичните светилишта Инари, има отворен поглед на главниот предмет на обожување (огледало).
Цртеж во Кицуне на Кијоши Нозаки: Јапонската лисица на мистеријата, романтиката и хуморот од 1786 година, што го прикажува светилиштето, вели дека нејзината двоспратна влезна порта била изградена од Тојотоми Хидејоши.
Светилиштето привлекува милиони верници во текот на јапонската Нова година, 2,69 милиони за три дена во 2006 година пријавени од полицијата, најмногу во западна Јапонија.
-
Лисицата држи клуч во устата, на главната порта на светилиштето Фушими Инари. -
Лисицата држи скапоцен камен во устата на главната порта на храмот Фушими Инари. -
Скулптура на лисица во светилиштето Фушими Инари-таиша. -
Фонтана со лисица во светилиштето Фушими Инари-таиша. -
Друг поглед на фонтаната лисица. -
Олтар на лисицата во светилиштето Фушими Инари-таиша.
Пристап[уреди | уреди извор]
Светилиштето е непосредно пред станицата Инари на линијаta Нара на железничката компанија Западна Јапонија (ЈР), на 5 минути возење од станицата во Кјото. Тоа е кратка прошетка од станицата Фушими-Инари на главната линија на електричната железница Кеихан.[7]
Светилиштето е отворено 24 часа и со пристапот до светилиштето и со самиот хонден (本殿, главна сала) осветлена цела ноќ. Не се наплаќа влез.
Околината[уреди | уреди извор]
Околу светилиштето се наоѓаат голем број продавници за слатки, кои продаваат цуџиура сенбеј (辻占煎餅), облик на колаче за среќа што датира барем од XIX век, а за некои се верува дека потекнуваат од американското колаче за среќа.[8][9][10]
Во популарната култура[уреди | уреди извор]
- Мемоарите на една гејша (2005)
- Арија природна еп. 5 (2006)
- Инари, Конкон, Кои Ироха (2010)
- Руроуни Кеншин, место на базата на Макото Шишио
- Самсара (филм од 2011 година) (2011 година)
- Средно училиште Инари Тамамо-чан ”, каде што главниот лик потекнува духот на лисицата заедно со нејзините браќа и сестри.
Дел од претставата Кокаџи на Но театарот се одвива во Фушими Инари-таиша.[11]
Галерија со слики[уреди | уреди извор]
-
Поглед од југозападното крило на патеката Сенбон Тори. -
Поглед од североисточното крило на патеката Сенбон Тории.
Поврзано[уреди | уреди извор]
- Список на Шинто светилишта
- Современ систем на рангирани шинто чистилишта
- Дваесет и две светилишта
Користена литература[уреди | уреди извор]
Цитати[уреди | уреди извор]
- ↑ 全国のお稲荷さんの総本宮、伏見稲荷大社を参拝しました。 [Nationwide Inari Shrines, I visited the Fushimi Inari-taisha.]. Посетено на 28 March 2014.
- ↑ Motegi, Sadazumi. „Shamei Bunpu (Shrine Names and Distributions)“. Encyclopedia of Shinto. Архивирано од изворникот на 2019-03-15. Посетено на 31 March 2010.
- ↑ Breen, John et al. (2000). Shinto in History: Ways of the Kami, pp. 74-75.
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1962). Studies in Shinto and Shrines, pp. 116-117.
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 124.
- ↑ Nussbaum, Louis-Frédéric et al. (1998). Japan encyclopedia, p. 224.
- ↑ Fushimi Inari Shrine, How to get there
- ↑ Lee, Jennifer 8. (January 16, 2008). "Solving a Riddle Wrapped in a Mystery Inside a Cookie" The New York Times. Retrieved on January 16, 2008.
- ↑ 8. Lee, Jennifer (January 16, 2008). „Fortune Cookies are really from Japan“. The Fortune Cookie Chronicles. Архивирано од изворникот на 2011-07-25.
- ↑ Ono, Gary (2007-10-31). „Japanese American Fortune Cookie: A Taste of Fame or Fortune -- Part II“. Архивирано од изворникот на 2009-04-04. Посетено на 2020-11-08.
- ↑ „Kokaji (pamphlet)“ (PDF). noh-kyogen.com. Архивирано од изворникот (PDF) на 2018-08-20. Посетено на 2018-01-09.
Библиографија[уреди | уреди извор]
- Брин, Џnон и Марк Теувен. (2000). Шинто во историјата: Начини на Ками. Хонолулу: Универзитет во Хаваи Прес .ISBN 978-0-8248-2363-4ISBN 978-0-8248-2363-4
- Нусбаум, Луј-Фредерик и Кејт Рот. (1998). Јапонска енциклопедија. Кембриџ: Прес на Универзитетот Харвард .ISBN 978-0-674-01753-5ISBN 978-0-674-01753-5
- Понсонби-Фане, Ричард . (1962) Студии во Шинто и Светилишта. Кјото: Меморијално друштво Понсонби. OCLC 399449
- Понсонби-Фане, Ричард (1959). Царската куќа на Јапонија. Кјото: Меморијално друштво Понсонби. OCLC 194887 година
- Смајерс, Карен А. (1997). Поклонение инари: Следејќи ја својата патека на планината, Јапонски весник за религиозни студии 24 (3-4), 427-452