Политиката на гладување
„Политиката на гладување“ ― есеј објавен во 1946 година од англискиот автор Џорџ Орвел. Есејот ја аргументира потребата да се помогне да се нахранат Европејците по Војната и им се припишуваат мотиви на левичарите кои се противат на идејата.
Позадина[уреди | уреди извор]
Рационирањето во Обединетото Кралство било воведено во раната фаза на Втората светска војна и целосно завршило дури во 1954 година. Станало построго по завршувањето на војната отколку за време на воените дејствија, со рационализирање на лебот што започна во 1946 година и со рационализирање на компирот во 1947 година. Ова главно се должи на потребата да биде нахрането населението во европските области кои биле под британска контрола, чии економии биле уништени од борбите.
„Зачувај ја Европа сега“ била организација под покровителство на издавачот на Орвел, Виктор Голанц, кој се занимавал со олеснување и обнова на Европа по војната.[1]
Есејот првпат бил појавен во Tribune на 18 јануари 1946 година.
Резиме[уреди | уреди извор]
Орвел добил куп книги од Комитетот „Спаси ја Европа сега“ во кој се тврди дека иако сме во разумна добра состојба, добар дел од Европа запаѓа во брутален глад. Тој го спротивставува ова со писмото во The Guardian од шефот на воздухопловниот маршал, сер Филип Жубер, во кое се вели дека при неговото враќање во Кралството, ги затекнал децата како се бледи во споредба со младите со розови образи во Данска и ги критикувал оние кои би ги намалиле сегашните британски оброци, за да им даде повеќе на Германците.
Орвел опширно цитирал од материјалот „Спаси ја Европа сега“ за недостигот на храна и лекови во места како Австрија и Чехословачка и Будимпешта и нарушувањето на законот и редот меѓу децата и известува дека предложената доброволна шема била службено обесхрабрена. Орвел дава две причини зошто Левицата е против шемата. Прво, работничката класа би ја навредила, а второ храната е политичко оружје и русофилите сметаат дека испраќањето храна во Источна Европа е обид да биде поткопан престижот на Советскиот Сојуз. Како заклучок, Орвел тврди дека оставањето на Германците да гладуваат ќе го има истиот учинок како и казнените репарации по Првата светска војна.