Иван Дочев
| Иван Дочев | |
|---|---|
 Иван Дочев со Орден „Свети Александар“, доделен од Симеон Втори во 1982 година за половина век служба во Бугарија. | |
| Роден(а) | Иван Димитров Дочев јануари 7, 1906 Шумен, Бугарија |
| Починал(а) | мај 14, 2005 Шумен, Бугарија |
| Алма матер | Софиски универзитет „Св. Климент Охридски“, Хајделбершки универзитет |
| Познат(а) по | Фашист Антисемитист Националист Нацист Политички активист |
| Значајни дела | Половина век борба против комунизмот за слобода на Бугарија (1982) |
| Партија | Бугарски национален фронт Сојуз на бугарски национални легии |
Иван Димитров Дочев (7 јануари 1906 — 14 мај 2005) — нацистички бугарски политичар кој бил активен од двете страни на Втората светска војна.
Раните години
[уреди | уреди извор]Роден во Шумен, син на армиски полковник, Дочев работел во државната служба од 1926 до 1932 година кога отишол на Универзитетот во Софија каде студирал право и политика.[1] Токму на универзитетот тој прв пат се вклучил во политиката, преземајќи ја одговорноста за студентската организација.[1]
Фашизам
[уреди | уреди извор]Во 1933 година тој бил основач на Сојуз на бугарски национални легии и станал дел од триумвирот што официјално го водел ова движење.[1] Групата првично била антикомунистичка и националистичка, но наскоро се нашла под влијание на италијанскиот фашизам и нацизам и додала корпоративизам и антисемитизам на нејзината платформа. Во 1934 година Дочев отишол во нацистичка Германија со Никола Жеков и се сретнал со Адолф Хитлер и Алфред Розенберг. Дочев не успеал целосно да се помири со Хитлер, тој не го поддржувал нацистичкото барање Легиите да го симнат кралот Борис.
Неговото движење го усвоило своето попознато име Сојуз на бугарските национални легии во 1937 година и следната година се разделило со Дочев кој водел едно крило од главната група под водство на Христо Луков.[1]
Воено време и европско прогонство
[уреди | уреди извор]Дочев бил помирен со Луков за време на Втората светска војна и станал еден од главните поддржувачи на про-нацистичкиот генерал.[2] Неговиот прогермански став го направил непопуларен, особено што војната се приближувала кон својот крај. Како резултат на тоа, тој му се придружил на Александар Цанков во прифаќањето на егзилот, спонзориран од Германија, во Виена во 1944 година и ја отслужил војната таму. По војната, Дочев добил три одделни смртни казни во отсуство за злосторства како испраќање Евреи во логори за истребување додека бил градоначалник на Силистра иако тој негирал дека ги извршил злосторствата.[3]
Казните не биле извршени бидејќи тој останал во егзил и не се вратил во политичкиот активизам, а неговото списание „Бугарија“ се појавило во Салцбург во 1945 година, проследено со формирање на вирулентно антикомунистички бугарски национален фронт во 1947 година.[2] Во меѓувреме, во 1948 година тој докторирал на Универзитетот во Хајделберг за теза за бугарската економија. Дочев имал намера да се смести во Германија, но периодот на чекање за германско државјанство бил предолг и затоа емигрирал во Канада во 1951 година.[3]
Северноамериканска активност
[уреди | уреди извор]Дочев ја продолжил својата политичка активност во Канада, организирајќи го Бугарскиот национален фронт и таму и во САД веднаш штом пристигнал во 1951 година.[4] Неговото ново списание „Борба“ наскоро станало централно значење за антикомунистичката активност меѓу Бугарите со седиште во Северна Америка.[2]
На крајот Дочев се преселил во САД и се сместил во Њујорк. Таму тој станал бугарски национален претседател на антиболшевичкиот блок на нации на кој бил поврзан неговиот Бугарски национален фронт.[2] Во 1982 година ја објавил книгата „Половина век борба против комунизмот за слобода на Бугарија“, во детали за неговите политички активности.[5]
Завршни години
[уреди | уреди извор]Дочев, тогашен почесен претседател на Бугарскиот национален фронт, се вратил во Бугарија кон крајот на 1991 година, но се уште бил несигурен дали неговата смртна казна продолжила да трае, па дури и претседателот Жељу Желев бил несигурен.[3] Во тоа време тој тврдел дека бил приврзаник на Сојузот на демократски сили, иако тој исто така изјавил дека ги задржувал истите политички идеи што ги имал во Легиите. На крајот, тој не се соочил со казната и починал во 2005 година, на 99 години.[6]
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Philip Rees, Biographical Dictionary of the Extreme Right Since 1890, 1990, p. 96
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Rees, Biographical Dictionary of the Extreme Right, p. 97
- ↑ 3,0 3,1 3,2 „JPRS Report: East Europe“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 2012-09-28. Посетено на 2020-12-02.
- ↑ Paul R. Magocsi, Encyclopedia of Canada's Peoples, Multicultural History Society of Ontario, 1999, p. 293
- ↑ Book details
- ↑ „Важни дати“. Архивирано од изворникот на 2007-02-19. Посетено на 2009-09-12.