Шахрисабз

Координати: 39°03′N 66°50′E / 39.050° СГШ; 66.833° ИГД / 39.050; 66.833
Од Википедија — слободната енциклопедија
Шахрисабз
Шаҳрисабз
Град
Лево: Статуа на Амир Темур и наследство близнаци во палатата Ак-Сарај, мавзолејот Јахангир, џамијата Шахрисабз Кок-Гунбаз, панорамски поглед на Шахрисабз, од палатата Ак-Сарај Десно: Шахрисабз антички Чорсу, ѕид Шахрисабз, џамија Шахрисабз (сите предмети беа од горе до дното)
ДржаваУзбекистан
РегионРегионот Кашкадарјо
Население (2022)[1]
 • Вкупно142.700
Службен назив: Историски центар на Шахрисабз
Критериуми:културно: (iii), (iv)
Прогласено:2000
Број885
Загрозено:2016–

Шахрисабз (узбечки и таџички: Шаҳрисабз; персиски: شهر سبز: „град на зеленото“ / „зелен град“; руски: Шахрисабз) — град на ниво на област во регионот Кашкадарјо во јужен Узбекистан.[2] Организацијата за економска соработка (ЕКО) го избра Шахрисабз за своја туристичка престолнина за 2024 година.[3]

Се наоѓа на околу 80 км. јужно од Самарканд, на надморска височина од 622 м. Неговото население е 140.500 (2021).[1] Историски познат како Кеш или Киш, Шахрисабз некогаш бил главен град во Средна Азија и бил важен урбан центар на Согдијана, провинција на Ахеменидското Царство на Персија. Денес е првенствено познат како родно место на турко-монголскиот освојувач Тамерлан од 14 век.[4]

Историја[уреди | уреди извор]

Шахрисјабз сузани, прва половина на 19 век. Текстилот одиграл централна улога во животот на народот на Узбекистан. Овој текстил ја црпи својата особена привлечност од високиот процент на светли и брилијантни бои: златно жолта, портокалова, окер и светло сина.

Порано познат како Кеш или Киш („пријатен за срцето“) и привремено идентификуван со древната Наутака, Шахрисабз е еден од најстарите градови во Средна Азија. Основана е пред повеќе од 2.700 години и сочинувала дел од Ахеменидското Царство или Персија од 6 до 4 век п.н.е. Во текот на овој период Кеш останал важен урбан центар на Согдијана, главна провинција во рамките на Царството. Документите од доцниот Ахеменидски период зборуваат за обнова на ѕидините на градот.[5] Познат е како Шахрисабз уште од Тимуридската ера.[6]

Генералот на Александар Македонски, Птоломеј, го заробил сатрапот на Бактрија и претендент за персискиот престол, Бесус, во Наутака, со што ставил крај на некогашното големо Ахеменидско царство. Александар Велики избрал да ги помине зимите и ја запознал својата сопруга Роксана во областа во 328-327 година п.н.е. Помеѓу 567 и 658 година од нашата ера, владетелите на Кеш плаќале даноци на хаганите од турските и западнотурските хаганати. Во 710 година градот бил освоен од Арапите.[5] и по монголското освојување на Хварезмија во 13 век, регионот потпаднал под контрола на племето Барлас, чија лоза се чини дека била поврзана со овој регион.[7]

Како дел од Турскиот Каганат[уреди | уреди извор]

Во 6 до 8 век, Кеш бил дел од турскиот и западнотурскиот каганат. Во 8 век владетел-малик на Кузар (Кеш) бил Турк Субугра. Под Тон-Јабгу-Каган (618-630) моќта на Турците се зајакнала во Согдија. Новите кампањи кон Тохаристан и Авганистан ги туркале границите на државата кон северозападна Индија. Тон-Јабгу Каган спровел административна реформа и назначил свои претставници - тудуни - во регионите, вклучително и Согдија, да го надгледуваат и контролираат собирањето данок. Се претпоставува дека тој ги издал своите монети со натпис „Tun yabgu kagan“.

Античко турско племе биле луѓето Калаџи, кои во раниот среден век живееле во Тохаристан - модерните територии на јужен Узбекистан, Таџикистан и северен Авганистан.[8]

Турците од Средна Азија ги обожавале следните божества: Тенгри (небо), Умаи (Божица мајка), Јер-суб (Земја-вода) и Ерклиг (Господар на пеколот), меѓу кои Тенгри имал доминантна позиција. Тенгри бил најважен.[9]

Арапско освојување[уреди | уреди извор]

Поврзано: Муслимански освојувања

Кеш бил освоен од Арапите во 8 век. За време на арапската инвазија, долината Кашкадарја и особено Кеш биле епицентарот на антиарапското и антиисламско ослободително движење предводено од Ал-Мукана, познато во историјата како „Бунт на мажите во бела облека“.

Отпорот на крајот довел до пад на главниот град. Во 701-704 година, се случувале битки меѓу Турците и Арапите во Несеф и Кеш.[10]

За време на династијата Саманид, урбаниот живот постепено се преселил на југозапад од стариот Кеш, местото на големото село Баркнон.

Караханидска ера[уреди | уреди извор]

Во 1038 година, Ибрахим иб Наср, кој исто така бил познат како Боритигин, син на освојувачот на Трансоксијана, го зазел Чаганијан, од каде што ја нападнал Средна Трансоксија. Во 1040 година го освоил Кеш. До 10 век, државата Караханид имала литературен јазик кој ги продолжил традициите на античките турски пишани текстови. Официјалниот карахански јазик од 10 век се засновал на граматичкиот систем на древните карлучки дијалекти.[11] Исламизацијата на Караханидите и нивните турски поданици одиграла голема улога во културниот развој на турската култура. Кон крајот на 10 и почетокот на 11 век, за прв пат во историјата на турските народи, Тафсирот, коментар на Куранот, бил преведен на турски јазик.[12] Научникот од 11 век Махмуд Кашгари ги поставил темелите на турската лингвистика. Тој ги наведувал имињата на многу турски племиња од Средна Азија.

Еден од познатите научници бил историчарот Маџид ал-Дин ал-Сурхакати, кој ја напишал „Историјата на Туркестан“, во која е опишана историјата на династијата Караханиди.[13]

За време на владеењето на Караханидите, конечно била формирана новата престолнина на средновековниот Кеш. За време на хегемонијата на Хваразмшах (почетокот на 13 век), Кеш-Шахрисабз првпат бил ограден со одбранбени ѕидови.

Родното место на Тамерлан[уреди | уреди извор]

Кеш бил родното место на Тамерлан во 1336 година, во семејството на малолетниот локален поглавар Барлас, а во раните години на династијата Тимурид, градот уживал во неговото значително покровителство. Тамерлан го сметал Кеш за свој „роден град“ и планирал на крајот да биде локацијата на неговиот гроб. Меѓутоа, за време на неговото владеење, центарот на активност се префрлил во Самарканд. Во ерата на Тамерлан биле изградени ремек-дела на светската архитектура: палатата Ак-Сарај и меморијалниот комплекс Дорусиодат.[14] Градот се борел за автономија под владеење на Бухара и Русите му помогнале на емирот Бухара да го освои градот во 1870 година.

Историски локалитети[уреди | уреди извор]

Остатоци од палатата Ак-Сарај.

Неколку преостанати импресивни споменици од династијата Тимурид овозможиле стариот дел од градот да биде впишан на списокот на светско наследство на УНЕСКО. Сепак, уништувањето на огромни области на средновековниот градски пејзаж во 2015 година за да се создаде парк и туристички капацитети довело до загриженост од УНЕСКО. Можно е локалитетот да ја загуби таа титула.[15]

  • Палатата Ак-Сарај

Летната палата на Тамерлан, „Белата палата“ била планирана како најграндиозната од сите градби на Тамерлан. Започната е во 1380 година од занаетчии депортирани од Тамерлан од неодамна освоениот Хварезм. За жал, само делови од неговите гигантски 65 метарски порти-кули опстојуваат, со сини, бели и златни мозаици. Над влезот на Ак-Сарај има големи букви кои велат: „Ако ја предизвикувате нашата моќ - погледнете ги нашите згради!“

  • Џамија Кок Гумбаз / Комплекс Дорут Тиловат (Дорут Тилават).

Петочна џамија изградена во 1437 година од Улуг Бег во чест на неговиот татко Шах Рух, нејзиното име значи „Сина купола“. Веднаш зад џамијата Кок Гумбаз се наоѓа таканаречената „Куќа на медитација“, мавзолеј изграден од Улуг Бег во 1438 година, но очигледно никогаш не бил користен за погребување.

  • Комплекс Хазрат-и Имам

Источно од Кок Гумбаз се наоѓа уште еден мавзолејски комплекс наречен Дорус-Саодат (Седиште на моќта), кој го содржи гробот на Џехангир, најстариот и омилен син на Тамерлан. Се вели дека во соседната џамија е сместен гробот на почитуваниот имам од 8 век, Амир Кулал.

  • Гробот на Тамерлан

Зад амсамблот Хазрат-и Имам се наоѓа бункер со врата што води до подземна комора, откриен од археолозите во 1943 година. Собата е речиси исполнета со еден камен ковчег, на кој натписите укажуваат дека била наменета за Тамерлан. Сепак, освојувачот бил погребан во Самарканд, а не во Шахрисабз, и мистериозно, неговиот гроб во Шахрисабз содржел два неидентификувани трупови.

  • Музеј за историја и материјална култура Шахрисабз

Археолошки истражувања[уреди | уреди извор]

Северно од малото село Кумиртепа во областа Китаб во регионот Кашкадарја, по левиот брег на малата река Шурабсај, нисководна, која потекнува од планините Зарафшан, има три рида со различни конфигурации кои се протегаат од север до југ. Заедно, тие сочинуваат три дела од античкиот главен град Наутака (Падајактепа, Узункир и Сангиртепа).[16][17]

Во средината на 1980-тите, археолошките локалитети во микрооазата Шурабсај, кои се расфрлани на 5 километри една од друга, првпат биле испитани од Н. У. Крашенининикова, членка на КАТЕ (Кеш археолошка и топографска експедиција). Во тоа време, овие три рида биле идентификувани како цитадела, вистински град и храм на Наутака.[18]

Падајактепа[уреди | уреди извор]

Цитаделата на градот е со димензии 270 на 74 метри и се наоѓа во северниот дел на висок, нерамен брег на реката Шурабсај. Како резултат на археолошките работи на локалитетот, идентификувани се четири градежни хоризонти. Најстарите културни слоеви на населбата датираат од 9 до 8 век п.н.е. Во едно од ископувањата во западниот дел на Падајактепа, може да се следи дел од одбранбен ѕид од Ахеменидскиот и Хеленистичкиот период. Овие ѕидини укажуваат дека градот Наутака имал аристократски дел, ограден со посебен ѕид - акропола, слична на античкиот локалитет Афрасијаб во Самарканд. Со крајот на владеењето на Александар Македонски, градот бил напуштен, а само акрополата Падајактепа продолжила да биде населена. Нов град се појавил на високиот десен брег на реката Аксу, на местото на населбата Каландартепа, во границите на модерниот град Китаб.

Узункир[уреди | уреди извор]

Во близина на селото Кумиртепа видливи се остатоци од фортификациониот ѕид на градот во вид на ниска тумба со должина од повеќе од 650 метри и ширина од 20 метри. Некогаш овој ѕид го опкружувал целиот град, зафаќајќи површина од повеќе од 70 хектари.[19] Оригиналниот ѕид на населбата бил изграден од необработени тули слични на кирпич кои датираат од 10-9-тиот век п.н.е., кои биле карактеристични за античките градови во Согд, како Коктепа и Кеш.[20] Подоцна, за време на владеењето на Ахеменидското, Селевкидското и Грчко-Бактриското кралство, биле извршени обемни поправки на ѕидините на градот.

Сангиртепа[уреди | уреди извор]

Самостоен рид, сместен надвор од градските ѕидини, се наоѓа на околу 650 метри југозападно од Узункир.[21] Се состои од централен рид со димензии 84 на 62 метри и висина од околу 8 метри. Околниот ѕид опфаќа површина од 3 хектари.[21] Археолошките ископувања се спроведени на оваа локација од страна на Катедрата за археологија на Државниот универзитет во Ташкент (сега Национален универзитет на Узбекистан ) од 1983 година. Како резултат на овие ископувања во Сангиртепа, бил откриен уникатен зороастриски храм, со сала во центарот, олтар и помошни простории. Храмот е еден од најстарите верски објекти во Средна Азија.[21][22]

Економија[уреди | уреди извор]

Економијата на градот е првенствено фокусирана на преработка на земјоделски суровини, вклучувајќи чистење и конзервирање на памук, меѓу другите активности. Дополнително, во областа се добро развиени традиционалните и домашните индустрии.

Во музиката[уреди | уреди извор]

Шахрисабз бил прославен во добро познатата истоимена песна на узбекистанската ВИА „Јала“, со музика на Фарух Зокиров и текст на Евгениј Березиков.[23][24]

Во популарната култура[уреди | уреди извор]

Во 1980-тите, узбекистанскиот советски бенд Јала напишал песна за Шахрисабз.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ 1,0 1,1 „Urban and rural population by district“ (PDF) (узбечки). Qashqadaryo regional department of statistics.
  2. ↑ „Classification system of territorial units of the Republic of Uzbekistan“ (узбечки и руски). The State Committee of the Republic of Uzbekistan on statistics. July 2020.
  3. ↑ „ECO declares Shakhrisabz as its tourism capital for 2024“. Daryo.uz (англиски). Посетено на 2022-12-18.
  4. ↑ Pickett, James (2018). „Written into Submission: Reassessing Sovereignty through a Forgotten Eurasian Dynasty“. The American Historical Review. 123 (3): 819. doi:10.1093/ahr/123.3.817. Now a provincial city in the modern state of Uzbekistan, Shahrisabz is remembered primarily as the birthplace of Timur—if it is remembered at all.
  5. ↑ 5,0 5,1 Pavel Lurje, (2009), 'KEŠ' Encyclopaedia Iranica (online)
  6. ↑ „Shahrisabz Travel Guide“. Caravanistan (англиски). 13 April 2021. Посетено на 2021-04-13.
  7. ↑ B.F. Manz, The rise and rule of Tamerlan, Cambridge University Press, Cambridge 1989, p. 156–7
  8. ↑ Бартольд В. В., Сочинения т.5.М.,1968
  9. ↑ Стеблева И. В. К реконструкции древнетюркской религиозно-мифологической системы // Тюркологический сборник 1971 года. М., 1972
  10. ↑ Табари. История. — Т., 1987 год, с. 85
  11. ↑ ИСТОРИЯ И КУЛЬТУРА ТЮРКОВ В ЛИТВЕ. Сборник научных статей международной конференции. Vilniaus universiteto leidykla VILNIUS 2014, с.157-160
  12. ↑ Боровков, А.К. Лексика среднеазиатского тефсира: XII-XIII вв. М., 1963
  13. ↑ Introduction to The Jawami u’l-hikayat wa Lawami’ur-riwayat of Sadidu’u-din Muhammad al-Awfi by Muhammad Nizamu’d-din. London: Luzac & Co, 1929
  14. ↑ Golombek, L. Wilber, D. The Timurid Architecture of Iran and Turan. Vol 1. Princeton, N.J.: Princeton University Press. 1988
  15. ↑ Synovitz, Ron (28 March 2017). „Bulldozing History“. Radio Free Europe/Radio Liberty. Посетено на 16 November 2019.
  16. ↑ „Ожившая легенда о соколе“. tugan.uz. Посетено на 2023-11-02.
  17. ↑ „Oʻzbekistonning Ipak yoʻli shaharlari“. www.uzreport.news. Посетено на 2023-11-02.
  18. ↑ „Падаятактепа - цитадель города“. silkadv.com. Посетено на 2023-11-02.
  19. ↑ „Узункыр“. westra.ru. Посетено на 2023-11-02.
  20. ↑ „Узункыр-раскопки кафедры ТашГУ (осень 1986 г.)“. archaeologyca.su. Посетено на 2023-11-02.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 „SHAHRISABZ“. stantrips.com. Посетено на 2023-11-02.
  22. ↑ „O rabotax na gorodishche Sangirtepa v 2012 gody (Travaux sur le site de Sangir-tepe en 2012)“. www.researchgate.net. Посетено на 2023-11-02.
  23. ↑ „Zakirov Farrux Karimovich“. arboblar.uz. Посетено на 2023-11-02.
  24. ↑ „Prezident 50 yilligini nishonlayotgan "Yalla" ansamblini taqdirladi“. www.gazeta.uz. Посетено на 2023-11-02.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Шахрисабз&oldid=5125377“