Чудесната судбина на Амелија Пулен

Од Википедија — слободната енциклопедија
„Чудесната судбина на Амелија Пулен“
оригинален француски постер
РежисерЖан Пјер Жене
СценаристЖан Пјер Жене (сценарио)
Гијом Лоран (дијалог)
РаскажувачАндре Дусолије
Главни улогиОдри Тоту
Матје Касовиц
Серж Мерлин
Руфус
Џамел Дбуз
МузикаЈан Тирсен
Премиера25 април 2001 (Франција)
5 октомври 2001 (Велика Британија)
16 ноември, 2001 (САД)
21 декември, 2001 (Австралија)
Времетраење122 мин.
ЗемјаФранција, Германија
Јазикфранцуски
Буџет11,400,000 евра
Бруто заработка173,921,954 долари

Чудесната судбина на Амелија Пулен или само Амелија (француски: Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain) е француска романтична комедија на режисерот Жан Пјер Жене снименa во 2001. Главната улога ја толкува Одри Тоту, а сценариото го напишаа Жене и Гијом Лоран. Филмот претставува идеализиран опис на современиот начин на живот во Париз, сместен во Монмартр.

Првобитно, филмот бил прикажан во Франција и Белгија во април 2001.

Амелија доби награда за најдобар европски филм, четири Цезар награди, две БАФТА награди, а беше номиниран и за четири Оскари.

Вкупно има освоено 27 меѓународни филмски награди.

Синопсис[уреди | уреди извор]

Разоткривачко предупредување: Следат подробности што го разоткриваат дејствието и/или расплетот.

Ова е приказна за девојче кое пораснало одвоено од останатите деца. Нејзината мајка починала кога таа била мала. Нејзиниот татко, психолог, никогаш ја немал прегрнато. Само еднаш месечно ја прегледувал и затоа срцето на Амелија баш тогаш ќе почнело силно да чука. Поради тоа, татко ѝ сметал дека се работи за срцева мана, па ја оддалечил од другите деца. Откако ќе го напушти родителскиот дом за да стане независна, таа ќе развие необично активен живот.

Амелија работи како келнерка во малото кафуле „Две ветерници“ во Монмартр чиј сопственик е поранешна циркузантка. На 22 години, Амелија води едноставен живот. Ужива во мали задоволства како собирање каменчиња кои се погодни за фрлање над вода, шетање низ Париз и набљудување луѓе или обидување да пресмета колку луѓе во тој одреден момент доживуваат оргазам („Петнаесет!“, како што ѝ вели на камерата). Еден ден, зад ѕидните плочки во нејзината бања, Амелија открива стара метална кутија која припаѓа на некое дете кое порано живеело во нејзиниот стан. Таа одлучува да го пронајде сега возрасниот човек кој ја оставил кутијата и да му ја врати. Ако го најде, ќе го направи среќен; ако не, ништо...

Кога го пронаоѓа човекот, го следи и ја остава кутијата во телефонска говорница. Кога човекот влегува во говорницата во која ѕвонел теленфонот, ја здогледува кутијата и ја отвора. Со тоа му се враќаат сеќавања од детството и потресен оди во најблиското кафуле. Амелија го следи и гледа дека оставила позитивни ефекти на него. Пред неа и келнерите, тој возбудливо раскажува што му се случило. Од тој момент, Амелија одлучува дека во иднина ќе прави добри дела на луѓето за да ги направи среќни, како и на нејзиниот татко, колегите и комшиите.

Но додека таа им обрнува внимание на другите, тие не ѝ обрнуваат неа. Се плаши да не умре поради очај...

Крај на информациите поврзани со дејствието и/или расплетот.

Улоги[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Чудесната_судбина_на_Амелија_Пулен&oldid=4506089“