Џоја Тауро (пристаниште)
Пристаништето Џоја Тауро е големо пристаниште во јужна Италија. Тоа е најголемото пристаниште во Италија за транспорт на контејнери, 9-то во Европа и 6-то во Средоземното Море.[1] Сместено е северно од градот Реџо Калабрија, помеѓу општините Џоја Тауро и Сан Фердинандо, Калабрија.[2]
Распоред на терминалот и главни одлики[уреди | уреди извор]
Пристанишниот округ има вкупна површина од 4.400.000 квадратни метри (440 ha) и се наоѓа во средна положба долж брегот на заливот Џоја Тауро. Има конфигурација на канали со внатрешна површина на вода од 180 хектари. Влезот на каналот е со широчина од 300 метри и се проширува со дијаметар од 750 метри.
Историја[уреди | уреди извор]
Дизајнот на пристаништето Џоја Тауро може да се проследи наназад до раните 1970-ти. Областа на Џоја Тауро била означена како локација на нова електрана на јаглен на ЕНЕЛ, која никогаш не била изградена.[3] На крајот на 1970-тите веќе биле извршени главните пристанишни работи.[4] Областа на пристаништето, вклучена во недовршените градежни работи, конечно била пренаменета како големо комерцијално пристаниште.
Безбедност и обезбедување на пристаништето[уреди | уреди извор]
Суштински за развојот на пристаништето било да се гарантира висок безбедносен стандард за сите економски оператори. Затоа, „Меѓународниот код за безбедност на бродови и пристанишни објекти“ (ISPS) бил имплементиран за да се спречат терористички напади и да се одговори на секаков вид вонредна ситуација.
Бродови[уреди | уреди извор]
Големиот обем на пристанишните инфраструктури и неговата природа привлекувале, во текот на годините, некои од најголемите бродови во светот.[5][6][7] Комерцијалните операции во пристаништето Џоја Тауро започнале на 16 септември 1995 година. На 6 август 1998 година пристаништето за првпат го пречекал во тоа време најголемиот контејнерски брод во светот (долг 318 метри). На 30 јануари 2015 година, пристаништето го пречекал МСЦ Лондон: со своите 16.650 TEU, тој бил најголемиот носач на контејнери што некогаш се впловил во Италија.
Инфилтрации на Ндрангета[уреди | уреди извор]
Пристаништето сè уште епредмет на периодични заплени на големи количества на дрога.[8] Од 2003 година, по настаните од 11 септември 2001 година, пристаништето било исто така дел од мрежата „Мегапорт“, откако се приклучило на Иницијативата за безбедност на контејнерите на САД, која се состоела во збир на специјални процедури и контроли, извршени директно од американски персонал, кој работел во рамките на пристаништата во соработка со локалните царински испостави.[9]
Според извештајот од 2006 година, италијанските истражители процениле дека 80% од европскиот кокаин пристигнувал од Колумбија преку ова пристаниште. Пристаништето било вклучено и во илегална трговија со оружје. Овие активности биле контролирани од Ндрангета.[10] Сепак, според извештајот на Европскиот мониторинг центар за дроги и зависности и Европол, Пиринејскиот Полуостров се смета за главна влезна точка за кокаин во Европа и порта на европскиот пазар.[11]
Во февруари 2008 година, парламентарната комисија за антимафија заклучила дека Ндрангета „контролирала или влијаела на голем дел од економската активност околу пристаништето и го користела објектот како база за илегална трговија“. Во својот извештај се велело дека „целата гама на внатрешни или поддоговорни активности била под мафијашко влијание, од управувањето со дистрибуцијата и препраќањето до царинската контрола и складирањето контејнери“.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Lloyd's List
- ↑ (на италијански) Il Nostro Network | Gioia Tauro, Contship Italia Group
- ↑ (на италијански) Le inchieste di StrettoWeb: storia e (non) sviluppo del Porto di Gioia Tauro, StrettoWeb, 22 July 2013 (Access date: 5 September 2016)
- ↑ (на италијански) Storia, Autoritá portuale del porto di Gioia Tauro (Access date: 5 September 2016)
- ↑ „Gioia Tauro, la cattedrale del trasbordo“. Посетено на 2016-09-28.
- ↑ „A Gioia Tauro il primato di tutto il Mediterraneo - la Repubblica.it“. Посетено на 2016-09-28.
- ↑ Latorre, Michele. „Nave da 16mila teu a Gioia Tauro“. www.trasportoeuropa.it. Посетено на 2016-09-28.
- ↑ Gratteri, Nicao (2010). La malapianta. Arnoldo Mondadori Editore.
- ↑ „Armi chimiche siriane a Gioia Tauro I cablo di WikiLeaks spiegano perché“. L'Espresso. Посетено на September 8, 2016.
- ↑ Bitter harvest, The Guardian, December 19, 2006
- ↑ Cocaine: a European Union perspective in the global context Архивирано на 8 април 2011 г., EMCDDA/ Europol, Lisbon, April 2010
Библиографија[уреди | уреди извор]
 |
„Џоја Тауро (пристаниште)“ на Ризницата ? |
- Берлингер, Алдо (уред.) (2016). Порти, ретропорти и економска економска зона Архивирано на 16 мај 2018 г. во Торино: Г. Џапичели уредник,ISBN 978-88-9215391-2
- Гинсборг, Пол (1990). Историја на современа Италија: 1943-80, Лондон: Пингвин книги,ISBN 978-0-14-193167-8
- Паоли, Летиција (2003). Мафијашки братства: организиран криминал, италијански стил, Њујорк: Oxford University PressISBN 0-19-515724-9 ( Преглед од Клаус Фон Лампе) ( Преглед од Александра В. Орлова)
- Gratteri N., Nicaso A. (2010). La malapianta, Милано, Арнолдо Мондадори уредник
|