Сибирски пат
Сибирски пат (руски: Сибирский тракт; Сибирски тракт), познат и како Московски пат (Московский тракт, Московски тракт) и Голем пат (Большой тракт, Болшоj тракт), ― поранешна рута што ја поврзувала европска Русија со Сибир и Кина.
Историја[уреди | уреди извор]
Изградбата на патот била наредена од императорот и била завршена дури во средината на 19 век. Претходно, сибирскиот превоз биле претежно по река преку сибирските речни патишта. Првите руски доселеници пристигнале во Сибир по Чердинскиот речен пат, која била заменета од копнениот Бабинов пат кон крајот на 1590-тите. Градот Верхотурје на Урал бил најисточната точка на Бабиновиот пат.
Многу подолгиот Сибирски пат започнувал во Москва како Владимирски пат и минувал низ Муром, Козмодемјанск, Казан, Перм, Кунгур, Екатеринбург, Тјумењ, Тоболск, Тара, Каинск, Томск, Енисејск и Иркутск. По преминувањето на Бајкалското Езеро, патот се делел во близина на Верхнеудинск. Едниот огранок продолжувал на исток до Нерчинск, додека другиот одел на југ до граничниот пункт Кјахта каде што се поврзувал со камилски каравани што ја преминале територијата на денешна Монголија до портата на Кинескиот ѕид кај Калган.
Во почетокот на 19 век, патот бил преместен на југ. Од Тјумењ патот продолжувал низ Јалуторовск, Ишим, Омск, Томск, Ачинск и Краснојарск пред повторно да се приклучи на постарата рута кај Иркутск. Патот останал витална артерија што го поврзувал Сибир со Москва и Европа до последните децении на 19 век, кога бил заменет од Транссибирската железница и Амурскиот патот Амур со коњски коли. Автомобилскиот еквивалент е Транссибирскиот автопат.
Етимологија и наследство на името[уреди | уреди извор]
Сибирскиот пат бил познат и како Патот на чајот, поради големите количества чај што превозувани од Кина до Европа преку Сибир. Чарлс Венјон, кој помина покрај „Големиот поштенски пат“ во 1893 година, се приклучил на популарното верување дека „најдобриот чај произведен во Кина оди во Русија“.[1]
Во 1915 година, Кина извезла во Сибир 70.297 тони чај, што претставувало 65% од вкупниот извоз на чај во земјата.[2] Маршрутата е истоимената на чајната мешавина „Руски караван“.
Чајот бил увезуван првенствено во облик на големи тврдо спакувани тули со чај што и дозволувал на секоја камила да носи големи количини на позбиен начин[3] и исто така можела да помине и за единици валута. Од Кјахта, чајот бил превезуван до Ирбитскиот саем за понатамошни комерцијални трансакции. Друг популарен кинески увозен производ бил сушен корен од караница, кој бил продаван западно од Санкт Петербург „петнаесет пати повеќе отколку што чинел во Кјахта“.[4]
Поврзано[уреди | уреди извор]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Wenyon, Charles (1896). Across Siberia on the Great Post-road. London: Charles H. Kelly. стр. 76. (reprinted by Ayer Publishing, 1971).
- ↑ Sladkovskii, M. I. (2007). History of Economic Relations Between Russia & China. Transaction Publishers. стр. 129. ISBN 1-4128-0639-9.
- ↑ Heiss, Mary Lou; Heiss, Robert J. (2007). The Story of Tea: A Cultural, History and Drinking Guide. Ten Speed Press. стр. 211. ISBN 1-58008-745-0.
- ↑ Lincoln, W. Bruce (2007). The Conquest of a Continent: Siberia and the Russians. Cornell University Press. стр. 146. ISBN 0-8014-8922-9.
Дополнителна книжевност[уреди | уреди извор]
- Ејвори, Марта. The Tea Road: China and Russia Meet Across the Steppe. Mandarin Books, 2003 година.ISBN 7-5085-0380-5ISBN 7-5085-0380-5 .
- Александар Мичи, „The Siberian Overland Route from Peking to Petersburg“, 1864 година. - го следел патот во 1863 година