Битката кај долината на Еригон

Битката кај долината на Еригон
Мапа на Македонија 336 П.Н.Е. Карта на територијата на Филип втори Македонски
Датум 358 BC Место Долоната на Еригон (Црна) Линк Рамница во Илирија, Денешна Македонија Исход Чиста македонска победа - македонската северна граница е проширена до Езерото Линкести (Охридско езеро)
Завојувани страни
Macedon	Крал на Дарданија
Команданти и водачи
Филип втори Македонски	Бардил †
Сила
10,000 infantry, 600 cavalry	10,000 Пешадија, 500 коњица
Жртви и загуби
300-500 мртви	2.500 мртви 1,000 заробени

Битката кај долината Еригон ( Црна Река ) или битката кај рамнината Линкус се случила во 358 година П.н.е. помеѓу Дарданците под Бардили и Македонците под Филип Втори . По четириесет години на континуирана дорданска доминација и експанзија под Бардилис, Филип Втори откако се оженил со Авата, илирска принцеза, марширал во Илирија и се соочил со дарданските племиња. Битката опишана од Диодор и Фронтинус ја покажува моќта и извонредноста и на македонската и на дарданската војска.

Заднина

Македонски кампањи

Се чини дека Бардил се спротивставил на договорот со Аминта II и Сирас и ја нападнал Македонија во 393 година П.н.е. Бардил користеше нови воени тактики што никогаш порано не ги користел Илирите. Победил решавачка битка против Аминта III, го протерал и управувал со Македонија преку марионетски крал. Во 392 година П.н.е., Аминта III се здружил со Тесалците и ја презел Македонија под своја власт од Дарданците. Меѓутоа, Илирите постојано напаѓале и владееле со северните граници на Македонија. По континуирани инвазии, Бардил ги принудил Македонците да му платат годишна почит во 372 година П.н.е.

Во 370 година П.н.е., достојниот Аминта починал со години, откако го вратил богатството на своето кралство по катастрофите во Илир. Неговиот брак со Евридика од Илирската Сирас роди три сина и една ќерка. Неговиот најстар син бил Александар Втори. Во 369 година П.н.е., Бардил го спречи Александар II да ги елиминира Дарданците од Македонија. По битката, се вели дека Бардил накратко го држел како заложник Филип Втори, најмладиот брат на Александар Втори. Во 365 година П.н.е., Александар II го наследил неговиот брат Пердика III.

Пајонците започнале серија рации против Македонците како поддршка на дарданската инвазија од север. Пердика III, крал на Македонија, понижен од недостоинството да мора да им оддаде почит на Дарданците, маршираше на север во пролетта 358 година. П.н.е. во македонската војска да го реши прашањето со битка. Ова не беше прва прилика во која се бореше против Бардил, но Македонците ја загубија битката. Самиот крал бил меѓу 4.000 загинати Македонци. Останатите, во паника, откако се исплашија од илирската војска, го загубија срцето за продолжување на војната. Ова беше најлошата загуба што ја претрпеа Македонците во опсегот на нивните напори да се ослободат од Илирите. Дарданците ја проследија својата победа со проширување на контролата кон југ до езерото Лихнитис ( Охридското Езеро ) и на запад во горната Македонија. Со дејствијата на Бардил, Дарданците ја доведоа Македонија до колапс.

Кога Филип Втори, најмладиот од тројцата браќа го презеде престолот, тој беше решен да ги потчини Илијците под Бардил еднаш засекогаш, уништувајќи ја илирската закана.

Владеењето на Филип Втори

Филип Втори Македонски

Во 359 година П.н.е., Македонија може да се врати на полето на битката против Илирите, откако ќе ја надмине внатрешната состојба на политички хаос и ќе го отстрани ризикот од напад од другите противници. Кога Филип Втори го презеде македонскиот престол, значителни области од горната Македонија останаа под контрола на Бардил. Со цел да се концентрира на внатрешната борба неопходна за да ја обезбеди својата круна, Филип го потврди договорот што Дарданците и го воведоа на Македонија со сила на оружје и го запечати сојузот со неговиот брак со Авата, веројатно внука или ќерка на Бардилис. Оваа акција несомнено ја одврати целокупната дарданска инвазија врз Македонија во време кога земјата беше најранлива.

До пролетта 358 година П.н.е., Филип конечно го обезбеди својот престол и сега беше во можност да се осврне на окупацијата на северозападна Македонија од Бардил. Кога зборот за мобилизација на македонската војска го привлече вниманието на Бардил, тој му предложи на Филип да потпишат договор за одржување на статус кво, под услов двете страни да ги одржуваат градовите кои во тоа време веќе беа во нивна сопственост. Ова, се разбира, беше неприфатливо за Филип, бидејќи тој не беше подготвен да прифати какви било услови, освен целосно повлекување на Дарданците од северозападна Македонија. Бардил, сепак, не беше склон да се откаже од својата добивка без борба. Филип го мобилизираше секој способен војник во Македонија за битката. Бардил, како и досега, најверојатно нема да земе затвореници, така што секој македонски пораз ќе резултира со осакатени жртви.

Битка

Со оглед на тоа што неговата северна граница засега е безбедна, Филип се сврте кон запад тоа лето за да ја врати територијата изгубена од неговиот брат. Илирите претставуваа застрашувачки предизвик, способни да одговараат на работната сила на Филип со 10.000 пешадија и 500 сопствени коњаници против Филипс со малку поволни 10.000 пешадија и 600 коњаници. Покрај тоа, пешадијата на Бардил имаше силна компонента на борци за шок, веројатно сочинувајќи 7.000 од вкупниот број. Илирските воини користеле копје на сибина со тешка глава и штит. Филип мораше да знае дека ќе ги стават неговите сè уште несудени хипасписти и родни фалангити на тежок тест за борба од рака до рака. Македонците не се соочуваа со новоовластен крал како Филип, туку со разочаран ветеран од многу војни, бидејќи Бардил можеше да има 90 години, но сепак беше доволно цврст за да го земе полето на коњ.

Илирите се преселија да понудат битка на отворено. Хамонд сугерира (1994, 26) дека ова било западно од превојот Кирли Дирвен на рамнината Линкус. Филип пристигна и ја распореди својата фаланга исто како и во својата прва акција, со фалангитите лево и централно, повторно ангажираше хоплити и хипаспити од десно по тој редослед и коњаницата и лесната пешадија ги поделија двете крила. Што се однесува до аранжманите на Бардил, тврдењето на Диодор за квадратна формација (16.4.6) е збунето дури и во контекст на неговиот опис на битката и, бидејќи таквите тактики не се тестирани на друго место, освен во повлекување или за Илирите или Грците во оваа област, верзијата на Фронтиниј (2.3.2) треба да се претпочита. Ова укажува на тоа дека Бардил поставил линеарен начин, неговата тешка пешадија се совпаѓа со ширината на фалангата со уште подлабоки досиеја и имал најдобри мажи кои се сретнувале во средината со коњаници и престрелки.

Формациите се затворија заедно, илирски со брзо темпо и македонски полека за да се одржи добар ред. Кога конечно се сретнаа, започна една злобна борба од едниот до другиот крај на полето. Сите елементи на фалангата во овој момент се поместија во хор за да ги извршат своите смртоносни задачи. Оставени низ центарот пикерите се држеа цврсто, нивното долго оружје ги држеше илирските копја далеку од опсегот, бидејќи ранеа барем неколку од оние што ги водеа илирските напори. Во исто време, Филип и неговите копја напредуваа од десната страна удирајќи ги Илирите, бидејќи импулсот од задните редови немилосрдно ги туркаше напред. Илирските фронтовски борци што им се спротивставуваа добија многу помала помош одзади и беа немоќни да одолеат на интензивниот притисок, долг досие, што доаѓаше врз нив. На крајот, Илирите немаа друг избор освен да попуштат. Додека Илирите заминаа, почнаа да се враќаат наназад, токму хетаироите и нивните престрелки сега се истакнаа, олеснувајќи им го патот на хоплитите и хипаспистите со расчистување на целата илирска коњаница и лесна пешадија од тоа крило. Изложени и ставени надвор од издржливост, Илирската левица сега целосно попушти и го испрати остатокот од нивната формација во избезумен лет под жестока потрага.

Диодор Сицилиски (1 век п.н.е.) го пишува ова за настанот:

И во почетокот, долго време, битката беше рамномерно подготвена поради преголемата галантност прикажана од двете страни, и колку што беа убиени и уште повеќе ранети, богатството на битката се разниша прво на еден начин, а потоа на друг, постојано се занишан од храбрите дела на борците; но подоцна, додека коњаниците притискаа од крилото и одзади и Филип со цветот на своите трупи се бореше со вистински херој, масата на Илирите беше принудена да тргне набрзина во бегство. Кога потрагата се одржуваше на значително растојание и многумина беа убиени во бегство, Филип се потсети на Македонците со труба и подигнувањето трофеј на победата ги закопа своите мртви, додека Илирите, откако испратија амбасадори и се повлекоа од сите Македонските градови, добија мир. Но, повеќе од седум илјади Илири беа убиени во оваа битка.

Бројот на 7.000 убиени од Диодор меѓу Илирите во оваа акција (16.4.7) е очигледно претерано. Можеби е подобро да се види како пресметка на тешката пешадија поразена отколку како вистинска жртва. Во исто време, жртвите на Дарданците мора да биле многу високи ( неколку илјади по Јустин (7.6.7)), со веројатно 20-30 проценти убиени. Цената на Филипс ќе беше доста пониска, можеби 3-5 проценти ќе се намалат во борба или ќе умрат набргу потоа. Бардил го ценеше обемот на својот пораз и не загуби време во тужба за мир. Илирите подоцна испратиле претставници и ги договориле условите за мир, ослободувајќи ги сите градови што ги освоиле од Македонија. Во оваа битка, вознемирувачкото прашање на Линкестис беше решено, менувајќи ја ситуацијата во западните граници во корист на Македонија. Филип ги обезбеди Македонците на северозападната граница со анектирање на дарданската територија до Линкестис. Ова би формирало одбранбен тампон против сите идни илирски напади обидени преку долината Дрилон. Околу Охридското Езеро долго време останаа границите меѓу илирското и македонското.