Шешир
Шешир е предмет од облека со кој се покрива главата. Се состои од „глава“ во облик на свод, ракав или ѕвона на потесните или пошироките криви крила, односно обод. Се изработува од билни влакна, слама, дабарско или зајачко крзно, свила, волна, кожа, платна, кадифе, а во поновата доба и од синтетика. Се користи од праисториско време, најмногу како заштита од горештини и дожд при работа на отворено, но има и естетска и хигиенска функција, и се користи за стекнување на статус.
Историја[уреди | уреди извор]
Во древниот Египет, фараонот ја покривал периката со црвена капа или бела тиара, додека во Месопотамија биле раширени турбни или капи од крзно, како и во древна Палестина каде еврејските свештеници носеле конусна бела капа. Во Минојската ера жените од Крит смислувале разни бизарни облици на шешири, а во Рим шеширот бил сметан за симбол на слободата, па секој ослободен затвореник добивал шешир. Такво симболичко значење имал и кај Германите. Во 10 век во селската на носија на многу народи бил користен шешир од слама; припаѓал во патничка или ловџиска опрема. Во 12 век, шешир украсен со крзно или перје започнал да се користи во европската женска и машка носија, додека во 14 век бил во мода на бургундскиот двор.
Во текот на средниот век жените ги обогатиле шеширите со разнобојни траки испреплетени со цвеќе, додека мажите користеле капуљача која се потпирала на рамената, што во 14 век било заменето со капа со опашка носена на левата или десната страна, зависно од друштвениот или политичкиот статус. Токму во текот на 14 век шеширот го добил денешниот облик по кој е познат денес, а ренесансата го подигнала обичајот за носење шешир благодарение на раскошот од материјали.
За време на ренесансата шеширот му го отстапува своето место на баретот, но опстанал во некои селски носиии и униформи на платенички војски.