Советска лунарна програма
Советска лунарна програма (руски: Советская программа лунных пилотирумых полётов) — програма за вселенски летови со екипаж до Месечината и назад. Вклучува многу проекти и две паралелни, меѓусебно надополнувачки програми — лунарна орбита (руски: Лунно-облётная программа) и слетување на Месечевата површина (руски: Лунно-посадочная программа), важен елемент на советската вселенска програма. Повеќе од петнаесет години, тој бил голем проект од приоритет и важност во развојот на советската космонаутика. До 1989 г., Советската лунарна програма била строго доверлива и многу малку се знаела за неа.
Историја[уреди | уреди извор]
Во 1895 г., Константин Циолковски напишал книга наречена „Соништа за земјата и небото“. Следната година, тој започнал да работи на уште една важна книга наречена „Истражување на вселената со помош на ракетен мотор“. Овие книги зборувале за користење на ракетни мотори во вселената, како човештвото да се движи во вселената, како да се набави гориво и залихи, и меѓупланетарно патување. Идеите на Циолковски биле популарни во Русија и ширум светот.[1]
Луѓето почнале сериозно да размислуваат за вселената по Втората светска војна. Русија, која тогаш се нарекувала СССР, била една од водачите во вселенските истражувања. Во 1957 г. го пуштила првиот вештачки сателит, а од 1958 до 1960 г. испратила беспилотни летови на Месечината. Но дури подоцна размислувала за испраќање луѓе на Месечината.
Главниот водач на вселенските проекти Сергеј Корољов сакал да испрати луѓе на Месечината. Но највисоките водачи на СССР, особено Никита Хрушчов, биле позаинтересирани за користење ракети за воени цели. Мислеле дека вселенските летови се само за забава. Други стручњаци сметале дека е подобро да се испратат роботи во вселената бидејќи било поевтино и побезбедно. Но кога САД почнал да работи на испраќање луѓе на Месечината, СССР сфатил дека тоа е исто така важно. Во 1961 г., американскиот претседател Џон Ф. Кенеди понудил заедничка вселенска мисија со Никита Хрушчов, која СССР ја одбила, наведувајќи ја сложеноста. Вистинската загриженост била стравот од откривање на ракетните тајни. Дури во 1963 г. Сергеј Корољов го убедил раководството да финансира национална лунарна програма. До следната година, СССР ја започнал својата програма, зад САД речиси пет години. Така започнала „Месечевата трка“ меѓу двете велесили.[2]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ „THE SOVIET MANNED LUNAR PROGRAM“. spp.fas.org. Посетено на 2024-04-16.
- ↑ Brian Harvey; Olga Zakutnyaya (2011). Russian Space Probes: Scientific Discoveries and Future Missions. Springer Science & Business Media. стр. 211–. ISBN 978-1-4419-8150-9.
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
 |
„Советска лунарна програма“ на Ризницата ? |