Сена Јуринац
Сребренка „Сена“ Јуринац (24 октомври 1921 – 22 ноември 2011 година) била австриски оперски сопранист со босанско потекло.
Биографија[уреди | уреди извор]
Јуринац била родена во Травник, Босна и Херцеговина (тогаш дел од Кралството Југославија), ќерка на татко Хрват (доктор) и мајка Виена.[1]
Студирала на Музичката академија во Загреб, а кај Милка Костренчиќ. Нејзиниот глас бил издигнат токму помеѓу сопран и мецо. Нејзиниот репертоар ги вклучувал Попеа, Елизабета (Дон Карлос), Дездемона (Отело), Елизабет (Танхаузер), Илија, Ифигенија, Џенифа, Леонора (La forza del destino), композиторот (Ariadne auf Naxos), Мари (Вомиз) (Волшебната флејта), Мими, Пеперутка и Тоска. Во многу опери, нејзиниот репертоар вклучувал повеќе од една главна улога: Херубино и грофицата Алмавива, Дона Ана и Дона Елвира, Фиордилиџи и Дорабела, Амор и Евридика, Леоноре и Марзелин (Фиделио), Марина и Фјодор (Борис Годунов); Октавијан и Маршалин. Таа исто така играл споредни улоги во Прстенот на Нибелунг: Воглинде, Гутруне и неколку од Норните.[2]
Таа дебитирала како Мими во Загреб во 1942 година. Во следните две години таа ги испеала грофицата, Фреја и Изабела во премиерата на Колумбус на Вернер Егк. Во 1943 година, таа била летен студент на Ана фон Милденбург во Салцбург Моцартеум. Таа се појавила во првиот хрватски звучен филм, Лисински (1944). Во 1944 година, Државната опера во Виена ја ангажирала, каде што првпат го добила прекарот „Сена“. Секретарот на диригентот Карл Бом го предложил тоа бидејќи се плашел дека изговорот на „Сребренка“ ќе предизвикал потешкотии за многу Австријци. Поради војната и последователното затворање на операта три дена по нејзиното пристигнување, таа не можела да пее во Државната опера во Виена до 1946 година, кога нејзината прва улога била Херубино. Во првата година на Staatsoper, таа отпеала повеќе од 150 изведби. Таа останала поврзана со компанијата речиси четири децении, добивајќи почесно членство во компанијата со титулата Камерзангерин.[3]
Во есента 1947 година, таа се појавила во Ковент Гарден со други од виенската компанија, пеејќи ја Дорабела. Нејзиното деби на фестивалот во Салцбург било во 1947 година. Таа се појавила во Ла Скала како Херубино и се етаблирала како еден од ансамблот Винер (заедно со Ирмгард Сифрид, Елизабет Шварцкопф, Криста Лудвиг, Лиза дела Каса, Антон Дермота и други). Во 1951 година, таа ги снимила четирите последни песни на Ричард Штраус, кратко откако Кирстен Флагстад ја отпеала светската премиера во Лондон.[3]
Таа често ја посетувала Англија, каде помеѓу 1951 и 1956 година ги пеела главните улоги на сопранот на Моцарт во Глиндебурн, снимајќи ги и грофицата во Фигаро и Илија во Идоменео. Таа редовно се појавувала во Ковент Гарден помеѓу 1959 и 1963 година, пеејќи ја Леоноре во Фиделио под водство на Ото Клемперер во 1961 година. Нејзиното американско деби било во главната улога на Мадам Батерфлај, во Сан Франциско во 1959 година. Нејзиниот портрет на Октавијан бил зачуван во филмот на Пол Синер на Der Rosenkavalier , под диригентство на Херберт фон Карајан со Шварцкопф како Маршалин. Нејзината последна оперска изведба била како Маршалин во Државната опера во Виена во ноември 1982 година. Таа продолжила да дава рецитали и мастер класи, а служела и во жирито на меѓународни натпревари по пеење.
Јуринац била во брак двапати. Нејзиниот прв брак бил со италијанскиот баритон Сесто Брускантини од 1953 до 1956 година. Бракот завршил со развод. Во 1965 година се омажила за Јозеф Ледерле, а бракот траел до неговата смрт во 2005 година. Таа немала деца.[4]
Одликувања и награди[уреди | уреди извор]
- 1961: Австриски крст на честа за науката и уметноста, 1-ви клас
- 1967: Големо одликување на честа за услуги на Република Австрија
- 1968: Почесен прстен на Виенската државна опера
- 1971: Почесен член на Виенската државна опера
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Alan Blyth (23 November 2011). „Sena Jurinac obituary“. The Guardian. Посетено на 1 July 2015.
- ↑ Götterdämmerung: Orchestra Sinfonica e Coro Della Radio Italiana directed by Wilhelm Furtwängler, - 1953, Roma. Recording RAI - Radiotelevisione Italiana - published by EMI Records (C) 1972.
- ↑ 3,0 3,1 „Sena Jurinac“. Telegraph. 24 November 2011. Посетено на 1 July 2015.
- ↑ Zachary Woolfe (25 November 2011). „Sena Jurinac, Longtime Soprano in Vienna, Dies at 90“. New York Times. Посетено на 1 July 2015.
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
- Vijenac Sretan zgoditak za operu; пристапено на 1 јули 2015 година (на хрватски)
- Дарко Жубриниќ, „Сена Јуринац 1921-2011 легендарен хрватски уметник кој го обликуваше целиот оперски свет“, Хрватска светска мрежа, 28 јануари 2012 година; пристапено на 1 јули 2015 година.
- Веб-страница на Наксос Архивирано на 29 септември 2007 г.
- Распони, Ланфранко: Последните примадони, Алфред А Нопф, 1982 година;ISBN 0-394-52153-6
- Дискографија (Капонови списоци на оперски снимки); пристапено на 1 јули 2015 година.
- Биографија на веб-страницата на Бах Кантата
- Класична страница за преглед на ЦД Архивирано на 7 април 2007 г.
|