Пеколен речник

Пеколен речник ( англиски: "Infernal Dictionary" ) е книга за демонологија, која ги опишува демоните организирани во хиерархии. Напишано е од Жак Колин де Планси и било првпат објавено во 1818 година.^[1]^[2] Книгата имала шест изданија; најпознатата е од 1863 година, кое вклучувало шеесет и девет илустрации од Луј Ле Бретон кои ги прикажуваат појавите на неколку од демоните. Повеќето од илустрациите подоцна биле користени во Малиот клуч на Соломон на С.Л. Мек Грегор Матерс .

Историја

Пеколниот речник првпат бил објавен во 1818 година, а потоа поделен на два тома, со шест препечатувања и многу измени помеѓу 1818 и 1863 година. Оваа книга направила обид да даде приказ на целото знаење за суеверија и демонологија .

Една рецензија во 1822 година гласела:

Анегдоти од деветнаесеттиот век или приказни, неодамнешни анегдоти, карактеристики и малку познати зборови, единствени авантури, разни цитати, компилации и љубопитни парчиња, кои треба да се користат за историјата на обичаите и умот на векот во кој живееме, во споредба со минатите векови.

Насловната страница за изданието од 1826 година гласи:

Пеколен речник или Универзална библиотека за суштествата, ликовите, книгите, делата и причините кои се однесуваат на манифестациите и магијата на трговијата со Пеколот; гатања, окултни науки, гримоари, чуда, грешки, предрасуди, традиции, народни приказни, разни суеверија и генерално секакви чудесни, изненадувачки, мистериозни и натприродни верувања.

Под влијание на Волтер, Колин де Планси првично не верувал во суеверие. На пример, книгата ги уверува своите современици во врска со маките во пеколот: „Да се негира дека има таги и награди по смртта значи да се негира постоењето на Бог; бидејќи Бог постои, мора нужно да биде така. Но, само Бог може да го знае казните што им се изречени на виновниците или местото каде што ќе бидат сместени. Сите каталози направени досега се само плод на повеќе или помалку нарушена имагинација. Теологистите треба да го остават приказот на пеколот на поетите, а не самите да ги плашат мислите со грозни слики и ужасни книги“ (стр.164).^[3]

Скептицизмот на Колин де Планси сè повеќе стивнувал со текот на времето. До крајот на 1830 година, тој бил ентузијастичен римокатолик. Во подоцнежните години, Де Планси ги отфрлил и ги изменил своите минати дела, темелно ревидираќи го својот пеколен речник за да се усогласи со римокатоличката теологија. Ова влијание најлесно се гледало во шестото и последно издание на книгата од 1863 година, кое е украсено со многу гравури и се обидув да го потврди постоењето на демоните. Де Планси соработувал со Жак Пол Мињ, француски свештеник, за да го дополни Речникот на окултните науки или теолошка енциклопедија, која е опишана како автентично римокатоличко дело.^[4]^[5]

Многу статии напишани во Пеколниот речник ја илустрирале нерешителноста на авторот помеѓу рационализмот, верата и подготвеноста да верува без докази.^[6] На пример, тој ја признававал можната ефективност на хиромантијата, додека ја отфрлалалкартомантноста: „Сигурно е дека хиромантијата, а особено физиономијата, имаат барем одредена веродостојност: тие ги црпат своите предвидувања од знаци кои се однесуваат на карактеристики што ги разликуваат и карактеризираат луѓето; на линии кои субјектите ги носат со себе, кои се дело на природата, и во кои некој може да верува дека се значајни, бидејќи тие се единствени за секој поединец, но картите се само човечки артефакти, не знаејќи ја ниту иднината, ниту сегашноста, ниту минатото, немаат ништо од индивидуалноста на личноста која ги консултира. Илјада различни луѓе ќе имаат ист резултат и ќе се консултираат дваесет пати за иста тема, ќе произведат дваесет контрадикторни продукции“ (стр.82).^[3]