Каварна
| Каварна Каварна | |
|---|---|
| град | |
 Панорамски поглед на Каварна | |
  Каварна | |
| Координати: 43°26′10″N 28°20′21″E / 43.435977° СГШ; 28.339218° ИГД | |
| Земја | Бугарија |
| Област | Добрич |
| Општина | Каварна |
| Управа | |
| • Градоначалник | Елена Балтаџиева (ВМРО-БНД) |
| Површина | |
| • Вкупна | 46,45 км2 (17,93 ми2) |
| Надм. вис. | 121 м |
| Население (2022) | |
| • Вкупно | 11.335 |
| • Густина | 240/км2 (630/ми2) |
| Часовен појас | EET (UTC+2) |
| • Лете (ЛСВ) | EEST (UTC+3) |
| поштенски код | 9650 |
| Повик. бр. | +359 0570 |
| Мреж. место | kavarna.bg |
Каварна (бугарски: Каварна) — град во Северозапдна Бугарија, административен центар на општината Каварна во Добричката Област. Има население од околу 11.335 жители (2022).[1]
Географија и местоположба[уреди | уреди извор]
Градот се наоѓа во историскиот регион Јужна Добруџа, на северното Бугарско црноморско крајбрежје, јужно од ’ртот Калиакра. Каварна се наоѓа на 43 км од регионалниот центар Добрич, на 42 км од Варна и 500 км од главниот град Софија.
Историја[уреди | уреди извор]
Градот бил основан во 5 век п.н.е. од грчките колонисти кои ја основале колонијата Бизони на платото на ’ртот Чиракман. Во 3-4 век п.н.е. тука привремено се населиле Скитите. Во текот на овие години, градот играл важна посредничка улога во трговијата меѓу локалните населби и трговците од Родос, Хераклеја, Синоп и други. Бугарското крајбрежје на северниот дел на Добруџа, иако е незгодно за пристаниште поради неговите карпести брегови, било центар на привлечност за трговците од Црното Море и Медитеранот, бидејќи локалното население произведувало и тргувало со висококвалитетна пченица. Во втората половина на 1 век п.н.е катастрофален земјотрес го проголтал античкиот град во морето. Се откинал предниот дел на ’ртот Чиракман, а заедно со него во водите на Црното Море тонат и најбогатите жители на градот.
За време на римскиот период градот бил обновен под истото име и брзо процветал, населбата оживеала и пристаништето заживеало. Познати се остатоци од базилика од 6 век, можеби посветена на светите Козма и Дамјан.[2] Градот во оваа форма постоел до 7 век, кога бил уништен од Словените и Прабугарите, кои ја создале населбата Карвуна.
Во средниот век населбата значително се развила, а во 13 -14 век го достигнала својот најголем просперитет под добруџанските деспоти Балик и Добротица. За време на османлиските инвазии градот бил речиси уништен, но во втората половина на 17 век бил повторно изграден. За време на Руско-турската војна (1877), жителите на Каварна се побуниле во одбрана на градот против башибозушките и черкеските трупи. По ослободувањето, градот бил вклучен во границите на Кнежевство Бугарија.
Од почетокот на 20 век Каварна бележила брз пораст како економски и културен центар на регионот, прекинат во 1913 година кога градот паднал под романска окупација. Бугарското население се противи на асимилаторската политика на романските власти, преку активните културни и општествени активности на црквата, читалиштата и културните и образовните друштва. Според зачуваните писмени сведоци, во 1929 година населбите од внатрешноста доживеале значителен стопански развој со завршувањето на железничката пруга Добрич - Черна Вода. Големите трговски центри Балчик и Каварна го изгубиле своето значење. Крајбрежјето било опустошено, а неговите градови ја преполовиле својата трговија, што укажува на тенденција да се претворат во летни одморалишта со мала популација која се потпира на сезонски приход..[3]
Во 1940 година градот бил вратен на границите на Бугарија.
Економијата[уреди | уреди извор]
Економијата на градот се заснова на земјоделството. И покрај малата песочна плажа, градот ги полага своите надежи во морскиот туризам. Се бараат други опции за одмор, како што е голф туризмот. Северно на брегот на Каварна, во непосредна близина на одморалиштето, има рибарско село. Градот има мала марина и риболовна база.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Таблица на адресно регистрираните по постоянен и по настоящ адрес лица oт дата 15.06.2022 г.
- ↑ Димитров, Димитър (2013). Християнските храмове по българските земи I-IX век. София: Фондация „Покров Богородичен“. стр. 179. ISBN 978-954-2972-17-4.
- ↑ Поле - вестник-ежедневник, временно заместващ спрения в. Куриер / Базарджик (Добрич): директор Ст. Иванов, бр. 6, 26 юни 1929, стр.2