Експлозивен избув
.jpg)
Во вулканологијата, експлозивниот избув е вулкански избув од најсилн тип. Забележителен пример е ерупцијата на планината Сент Хеленс во 1980 година. Ваквите ерупции се резултат кога доволно гас се раствори под притисок во вискозната магма, така што исфрлената лава насилно се пена во вулканска пепел кога притисокот ненадејно ќе се намали на отворот. Понекогаш приклучокот од лава ќе го блокира каналот до врвот, а кога тоа ќе се случи, ерупциите се понасилни. Експлозивните ерупции можат да исфрлат дури 1,000 кг во секунда [1] од карпи, прашина, гас и пирокластичен материјал, просечен во текот на времетраењето на ерупцијата, кој патува со неколку стотици метри во секунда високи до 20 километри во атмосферата. Овој облак последователно може да се сруши, создавајќи брзо-движечки пирокластичен проток на топла вулканска материја.
Фази[уреди | уреди извор]
Експлозивната ерупција започнува со некоја форма на блокирање во кратерот на вулканот што го спречува ослободувањето на гасови заробени во високо вискозна андезитна или риолитна магма. Притисокот на магмата се зголемува додека блокадата не се разнесе во експлозивна ерупција низ најслабата точка во конусот, обично кратерот. (Сепак, во случај на ерупција на планината Света Хеленс, притисокот бил ослободен на страната на вулканот, наместо на кратерот. [2] )
Ненадејното ослободување на притисокот предизвикува гасовите во магмата наеднаш да се пенат и да создаваат вулкански пепел и пемза, кои потоа се исфрлаат низ вулканскиот отвор за да се создаде избувен столб кој најчесто се поврзува со експлозивни избуви. Големината и времетраењето на столбот зависат од волуменот на ослободената магма и под колкав притисок била.
Видови[уреди | уреди извор]
- Вулканолошки избув
- Пелеански избув
- Плински избув
- Фреатичен избув
- Фреатомагматски избув
- Последици:
- Избувен столб
- Пирокластичен тек
- Пирокластичен пад
- Пирокластичен бран
Пирокластични текови[уреди | уреди извор]
Пирокластични текови се јавуваат кон крајот на експлозивните избуви, бидејќи вулканските гасови се исцрпуваат и притисокот на гасот што го поддржува столбот на избувот се намалува. Кога притисокот паѓа, избувниот столб започнува да се урива сам по себе, а пепелта и карпите паѓаат назад на земјата и течат по падините на вулканот. Овие текови можат да патуваат до 80 километри на час и достигнуваат температури од 200-700 степени. Високите температури можат да изгорат запаливи материјали на патеката на протокот, вклучувајќи дрво, вегетација и згради. Наизменично, кога избувот има контакт со снег, кратерски езера или влажна почва во големи количини, мешањето на водата во протокот може да создаде лахари, [3] кои претставуваат значителни познати ризици ширум светот.
Супервулкани[уреди | уреди извор]
Избувите на супервулканите се најретките вулкански избуви, но и најразорни. Временската скала помеѓу овие избуви генерално е обележана со стотици илјади години. Овој тип на избуви генерално предизвикува уништување на континентално ниво, а може да резултира и со намалување на температурите ширум светот. [4]
Поврзано[уреди | уреди извор]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Mason, Ben G.; Pyle, David M.; Oppenheimer, Clive (2004-12-01). „The size and frequency of the largest explosive eruptions on Earth“. Bulletin of Volcanology (англиски). 66 (8): 735–748. Bibcode:2004BVol...66..735M. doi:10.1007/s00445-004-0355-9. ISSN 1432-0819.
- ↑ Skinner, Brian J. (2004). Dynamic Earth: An Introduction to Physical Geology. John Wiley & Sons. Inc. Hoboken, NJ. ISBN 978-0-471-15228-6.
- ↑ „Pyroclastic flows move fast and destroy everything in their path“. Архивирано од изворникот на 2016-02-03. Посетено на 2023-07-27.
- ↑ Oppenheimer, C. (2011): Eruptions that shook the world. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-64112-8
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
- „Recent Developments in Explosive Volcanism“. Commission on Explosive Volcanism (CEV). Архивирано од изворникот на 21 July 2011. Посетено на 17 May 2010.
| ||||||||||||||||||||||||