Прејди на содржината

Едуар-Леон Скот де Мартенвил

Од Википедија — слободната енциклопедија
Едуар-Леон Скот де Мартенвил
Портрет од Les Merveilles de la science од Луј Фигие
Роден(а)25 април 1817(1817-04-25)
Париз, Франција
Починал(а)26 април 1879(1879-04-26) (возр. 62)
Париз, Франција
Занимање
  • Печатар
  • Книжар
Познат(а) поПронаоѓање на најраниот познат уред за снимање звук

Едуар-Леон Скот де Мартенвил ([e.dwaʁ.le.ɔ̃ skɔt də maʁ.tɛ̃.vil]); (25 април 1817, Париз – 26 април 1879, Париз) — француски печатар, продавач на книги и пронаоѓач.

Тој го измислил најраниот познат уред за снимање звук, фонавтографот, кој бил патентиран во Франција на 25 март 1857 година.[1][2][3]

Рани години

[уреди | уреди извор]

Скот де Мартенвил имал шкотско потекло. Неговите предци дошле од Шкотска и се преселиле во Бретања во XVII век. Како печатар по занает, тој можел да ги чита извештаите за најновите научни откритија и стана пронаоѓач. Скот де Мартенвил бил заинтересиран да го сними звукот на човечкиот говор на начин сличен на оној што го постигнувала тогаш новата технологија на фотографија за светлина и слика. Тој се надевал на форма на стенографија која ќе може да го сними целиот разговор без никакви пропусти. Неговиот најстар интерес бил за подобрена форма на стенографија и тој бил автор на неколку трудови за стенографија и историја на оваа тема (1849).[4]

Бил женет двапати и имал шест деца.

Фонаавтограф

[уреди | уреди извор]
Речник илустрација на фонавтограф. Бурето е направено од париски гипс.

Од 1853 година тој станал фасциниран со механички средства за транскрипција на вокални звуци. Додека лекторирал некои гравури за учебник по физика, наишол на цртежи за аудитивна анатомија. Тој се обидел да ја имитира работата на механичка направа, заменувајќи го тимпанот со еластична мембрана, низа лостови за осикулата, кои придвижуваа игла што тој предложил да се притисне на хартија, дрво или стаклена површина покриена со црна светилка. На 26 јануари 1857 година, тој го доставил својот дизајн во запечатен плик до Француската академија.[4] На 25 март 1857 година, тој доби француски патент бр. 17,897/31,470 за фонавтографот.[5] :13, footnote 85

За да го собере звукот, фонавтографот користел рог прикачен на дијафрагмата која вибрирала цврста наежвам која испишува слика на цилиндар обложен со црна светилка, рачно свиткан. Скот изградил неколку уреди со помош на производителот на акустични инструменти Рудолф Кениг.[6] За разлика од подоцнежниот изум на Томас Едисон од 1877 година, фонографот, фонавтографот создавал само визуелни слики на звукот и немал можност да ги репродуцира неговите снимки. Намерата на Скот де Мартенвил била луѓето да ги читаат брановите на уредот како што некој би читал текст, што се покажало неостварливо.[7]

Скот де Мартенвил успеал да продаде неколку фонавтографи на научни лаборатории за употреба во истражувањето на звукот. Се покажал како корисен во проучувањето на гласовите на самогласките и бил користен од Францискус Дондерс, Хајнрих Шнебели и Рене Мараж. Исто така, иницирал понатамошно истражување на алатки кои можат да сликаат звук, како што е манометрискиот пламен на Кениг.[4] Меѓутоа, тој не можел да профитира од својот изум и го поминал остатокот од својот живот како продавач на книги со печатење и фотографии, на улицата Вивиен 9 во Париз.[1]

Скот де Мартенвил, исто така, се заинтересирал за односот помеѓу лингвистиката, имињата на луѓето и нивниот карактер и објавил труд на оваа тема (1857).[4]

Повторно откривање на снимката Au clair de la lune

[уреди | уреди извор]

Во 2008 година, Њујорк Тајмс објави репродукција на фонавтограм снимен на 9 април 1860 година.[9] Снимката била претворена од „squiggles на хартија“ во дигитална аудио датотека што може да се репродуцира со технологијата IRENE, развиена од научниците од Националната лабораторија Лоренс Беркли во Беркли, Калифорнија.[9] Фонавтограмот бил еден од неколкуте депонирани од Леон Скот во две архиви во Париз и неодамна излегол на виделина. 

Снимката, дел од француската народна песна Au clair de la lune,[10] првично била свирена со брзина која произвела нешто што изгледало како 10-секундна снимка на глас на жена или дете кое пее со обично музичко темпо. Истражувачите кои го воделе проектот подоцна откриле дека недоразбирањето за вклучената референтна честота резултирало со удвојување на правилната брзина на репродукција, и дека тоа е всушност снимка од 20 секунди на човек, веројатно самиот Скот, кој ја пее песната многу бавно.[11] Сега е најраната позната снимка на пеење постоечка, која претходи на 28 години, неколку фонографски снимки со восочни цилиндри од Едисон од 1888 година на масовен хор кој го изведува Хендловиот ораториум Израел во Египет.[12]

Дополнителни снимки

[уреди | уреди извор]
Additional recordings include tuning fork, Au Clair de la lune, opening lines of Torquato Tasso's pastoral drama Aminta, Vocal scale and Fly, little bee.

Пронајден е и фонавтограм од Скот кој ги содржи почетните редови на пасторалната драма на Торквато Тасо Аминта, кој е најраниот звучен запис на говорен италијански јазик. Снимен околу 1860 година, веројатно по снимањето на Au clair de la lune, овој фонавтограм сега е најраната позната снимка на разбирлив човечки говор.[13] Зачувани се и снимките од гласот на Скот направени во 1857 година, но тие се само неразбирливи фрагменти.[14] Меѓутоа, оттогаш една од овие снимки (снимка од корнет скала од 1857 година) е обновена, а претходните записи од експериментите од 1853 година се пронајдени и конзервирани.[14][15]

Фонавтограмите на Скот беа избрани од Конгресната библиотека како додаток во 2010 година на Националниот регистар за снимање, кој годишно избира снимки кои се „културно, историски или естетски значајни“.[16]

Мит за снимка на Абрахам Линколн

[уреди | уреди извор]

Се тврди дека во 1863 година, фонавтографот на Скот бил користен за снимање на гласот на Абрахам Линколн во Белата куќа.[17] Фонавтограм на гласот на Линколн наводно бил меѓу артефактите што ги чувал Томас Едисон. Според FirstSounds.org, овие приказни се варијации на митот кој најверојатно првпат се појавил во печатена книга во 1969 година за собирање антиквитети, во која снимката на Линколн е експлицитно категоризирана како легенда и отфрлена како заснована на „расипани сметки“.[18] Нема цврсти докази дека таква снимка некогаш постоела.[18] Скот не ги посетил САД во 1860-тите и затоа не можел да го сними самиот Линколн, како што тврди една верзија на легендата.[18]

Публикации

[уреди | уреди извор]

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ 1,0 1,1 Schoenherr, Steven E. „Leon Scott and the Phonautograph“. Recording Technology History. University of San Diego. Посетено на 27 March 2008. Edouard-Leon Scott de Martinville was born in France in 1817.
  2. ↑ „Oldest recorded voices sing again“. BBC. 28 March 2008. Посетено на 29 March 2008. An "ethereal" 10 second clip of a woman singing a French folk song has been played for the first time in 150 years. The recording of "Au Clair de la Lune", recorded in 1860, is thought to be the oldest known recorded human voice.
  3. ↑ „Sound Recording Predates Edison Phonograph“. National Public Radio. Посетено на 5 April 2008. He invented a device called the phonautograph, and, on 9 April 1860, recorded someone singing the words, 'Au clair de la lune, Pierrot repondit [sic].' But he never had any intention of playing it back. He just wanted to study the pattern the sound waves made on a sheet of paper blackened by the smoke of an oil lamp.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Hankins, Thomas L.; Robert J. Silverman (1995). Instruments and the Imagination. Princeton University Press. стр. 133 to 135. ISBN 0-691-00549-4.
  5. ↑ de Martinville, Édouard-Léon Scott. „The Phonautographic Manuscripts of Édouard-Léon Scott de Martinville“ (PDF).
  6. ↑ „Origins of Sound Recording: The Inventors“. www.nps.gov. 2017.
  7. ↑ „What Was the First Sound Ever Recorded by a Machine?“. TIME. Посетено на 31 August 2019.
  8. ↑ „The Phonautograms of Édouard-Léon Scott de Martinville“. FirstSounds.ORG. Посетено на 2023-09-02.
  9. ↑ 9,0 9,1 Rosen, Jody (27 March 2008). „Researchers Play Tune Recorded Before Edison“. The New York Times. Посетено на 27 March 2008. The audio excavation could give a new primacy to the phonautograph, once considered a curio, and its inventor, Édouard-Léon Scott de Martinville, a Parisian typesetter and tinkerer who went to his grave convinced that credit for his breakthroughs had been improperly bestowed on Edison.
  10. ↑ The melody is also that of the ancient "Response Before the Gospel" used during the Lenten season by the Catholic Church; it is first sung by a single congregant, then repeated, melody and lyric, by everyone attending the day’s Mass. In English translation, its words are "[By] Your Cross and Ressurrection,/ You Have Set Us Free".
  11. ↑ „Earliest Known Sound Recordings Revealed“. U.S. News & World Report.
  12. ↑ The 1888 Crystal Palace recordings
  13. ↑ Cowen, Ron (1 June 2009). „Earliest Known Sound Recordings Revealed Researchers unveil imprints made 20 years before Edison invented phonograph“. Science News. U.S. News & World Report. Посетено на 26 June 2009.
  14. ↑ 14,0 14,1 Orbin, Joe. „Leon Scott's COMPLETE DISCOGRAPHY 1853 - 1860“. YouTube. FirstSounds.org. Посетено на 20 March 2019.
  15. ↑ Orbin, Joe. „Restored ! 1857 Cornet Scale Recording“. YouTube. FirstSounds.org. Посетено на 20 March 2019.
  16. ↑ „The National Recording Registry 2010“. Library of Congress. Посетено на 10 April 2011.
  17. ↑ Hafner, Katie (25 March 1999). „In Love With Technology, as Long as It's Dusty“. The New York Times. Посетено на 23 February 2013. In 1863, nearly 15 years before Thomas Alva Edison created the first phonograph, an inventor named Leon Scott is said to have visited the White House. If historical anecdotes are accurate, he made a tracing of President Lincoln's voice with his newly invented 'phonautograph,' a machine that scratched sound patterns onto a soot-blackened sheet of paper wrapped around a drum.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 „The 'Lost' Tracing of Lincoln's Voice“. FirstSounds.org. Посетено на 23 February 2013.

Дополнително читање

[уреди | уреди извор]
  • Хелмхолц, Херман. За сензациите на тонот како физиолошка основа за теоријата на музиката. Превод на Александар Ј. Елис. Лондон: Лонгманс, Грин, 1875, стр. 20.
  • Историја на фонавтографот Марко, Гај А., уредник. Енциклопедија на снимен звук во Соединетите Американски Држави. Њујорк: Гарланд, 1993 година, стр. 615.
  • Винстон, Брајан. Медиумска технологија и општество: историја од Телеграф до Интернет. Њујорк : Routledge, 1998 година.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Едуар-Леон_Скот_де_Мартенвил&oldid=5185256“