Голем зелен ѕид (Кина)

Од Википедија — слободната енциклопедија

Големиот зелен ѕид, официјално познат како Програма за засолништа на три северни шуми, исто така познат како програма за засолниште со три северни појаси, е серија шумски ленти (засолништа) засадени од човекот во Кина, дизајнирани да го запрат ширењето на пустината Гоби,[1] и да обезбедат дрва за локалното население.[2] Програмата започнала во 1978 година, а се планира да биде завршена околу 2050 година,[3] во кој момент ќе биде 4 500 километри долг.

Името на проектот покажува дека тој треба да се спроведе во сите три северни региони: Северен, Североисточен и Северозападен. [4] Овој проект има историски преседани кои датираат од пред заедничката ера. Меѓутоа, во предмодерните периоди, проектите за пошумување спонзорирани од владата долж историските погранични региони биле главно за воено утврдување.[5]

Ефекти од пустината Гоби[уреди | уреди извор]

Карта на Кина и пустината Гоби

3 600 км² од пасиштата на Кина секоја година ги зафаќа пустината Гоби.[6] Песочни бури одвеваат дури 2000 км² од горниот слој на почвата, а бурите се зголемуваат во интензитет секоја година. Овие бури, исто така, имаат сериозни земјоделски ефекти за другите блиски земји, како што се Јапонија, Северна Кореја и Јужна Кореја.[7] Проектот Зелен ѕид бил започнат во 1978 година, со предложениот краен резултат за подигање на шумската покривка на северна Кина од 5 на 15 проценти,[8] со што ќе се намали опустинувањето.

Глобално движење на прашина од азиска прашина бура

Индивидуални напори[уреди | уреди извор]

Како што кинеската држава направила напори да се бори против песочни бури што зафатиле делови од пасиштата со брза употреба на пошумување. Постојат различни примери на поединци кои земаат за право да се борат против суровата средина што не простува. Јин Јужен и Ли Јунгшенг се доминантни фигури кои се бореле во средините во кои живееле. За нивните напори биле потребни децении за да се постигнат и ги трансформирале екосистемите во живи и бујни оази од она што инаку би било пустелија.

Јин Јужен се нафатила сама да засади дрвја за да ја рехабилитира пустата средина во Ушин-Ци на полусушниот западен пејзаж во Кина. Напорите за пошумување на Јин биле препознаени од поединци како што е генералниот секретар на кинеската Комунистичка партија Си Џинпинг, кој, за време на Националниот народен конгрес во 2020 година, ги опишал акциите на оние како Јин како извонредно достигнување и севкупно подобрување на екологијата во Кина.[9]

Резултати и успеси[уреди | уреди извор]

Почнувајќи од 2009 година, засадената шума во Кина опфаќала повеќе од 500.000 квадратни километри (зголемување на покривката на дрвјата од 12% на 18%) - најголемата вештачка шума во светот.[10] Во 2008 година, зимските бури уништиле 10% од новиот шумски фонд, поради што Светската банка ја советувала Кина да се фокусира повеќе на квалитетот, а не на квантитетот на нејзините видови залихи.[10]

Според Форин аферс, Програмата Шелтер шума на три север успешно го префрлила економскиот модел во пустинскиот регион Гоби од штетно земјоделство во еколошки туризам, овошен бизнис и шумарство.[11]

Во 2018 година, Националната океанска и атмосферска управа на Соединетите држави открило дека зголемувањето на покриеноста со шуми забележано од сателитите е во согласност со податоците на кинеската влада.[12] Според Шиксионг Као, еколог од Шумарскиот универзитет во Пекинг, кинеската влада го препознала проблемот со недостигот на вода во сушните региони и го променила пристапот кон растителната вегетација со помали потреби за вода.[12] Џанг Џианлонг, шеф на одделот за шумарство, за медиумите изјавил дека целта е да се одржи здравјето на вегетацијата и да се изберат соодветни растителни видови и техники за наводнување.[12]

Според извештајот на БиБиСи вести во 2020 година, програмите за насадување дрвја резултирале со значителна апсорпција на јаглерод диоксид и помогнале да се ублажат климатските промени. А користа од садењето дрвја била потценета од претходните истражувања.[13]

Програмата Три-север засолништа шума, исто така, го променила опустинувањето на пустината Гоби, која растела 10.000 квадратни километри годишно во 1980-тите, но се намалувала за повеќе од 2.000 квадратни километри годишно во 2022 година.[14]

Критика[уреди | уреди извор]

Хонг Џианг, професор по географија на Универзитетот во Висконсин, загрижен дека дрвјата би можеле да впијат големи количини на подземни води, што би било исклучително проблематично за сушните региони како северна Кина.[15] Ди Вилијамс, антрополог на американското Министерство за внатрешни работи, укажал на минатите неуспеси на Кина во напорите против опустинувањето и сугерирал дека садењето дрвја е привремено решение што не може да го промени однесувањето. [15]

Во декември 2003 година, американскиот футурист Алекс Штефен на својата веб-страница Светот се менува силно го критикувал проектот Зелен ѕид. Тој тврдел дека Кина не користи заеднички напори и информативни платформи за да ги поддржи локалните напори. Зголемените нивоа на загаденост во Кина, исто така, ја ослабнале почвата, предизвикувајќи таа да биде неупотреблива во многу области.[6]

Истражувањето на пошумените области на висорамнината Лоес покажале дека засадената вегетација ја намалува влагата од подлабоките нивоа на почвата до одреден степен во споредба со обработливото земјиште.[16]

Понатаму, садењето блокови од брзорастечки дрвја ја намалува биолошката разновидност на пошумените области, создавајќи области несоодветни за растенијата и животните кои вообичаено се наоѓаат во шумите. „Кина сади повеќе дрвја отколку остатокот од светот заедно“, вели Џон Мекинон, раководител на Програмата за биодиверзитет ЕУ-Кина. „Но, проблемот е што тие имаат тенденција да бидат плантажи за монокултура. Тие не се места каде што птиците сакаат да живеат“. Недостатокот на разновидност, исто така, ги прави дрвјата поподложни на болести, како во 2000 година, кога една милијарда тополи во Нингсија биле изгубени поради една болест, што ги вратила назад 20-годишните напори за садење.[17] Шумските научници во Кина тврделе дека плантажите со монокултурни дрвја се поефикасни во апсорпцијата на јаглерод диоксидот на стакленички гасови отколку шумите со бавен раст,[10] така што иако различноста може да биде помала, дрвјата наводно помагаат да се надоместат емисиите на јаглерод во Кина.

Лиу Туо, шеф на канцеларијата за контрола на опустинувањето во државната управа за шумарство, верува дека има огромни празнини во напорите на земјата да ја врати земјата што станала пустина.[18] Во 2011 година, во Кина имало околу 1,73 милиони км 2 земја што станала пустина, од кои 530.000 км 2 можела да се третира. Но, со сегашната стапка на третирање од 1.717 км 2 годишно, би биле потребни 300 години за да се врати земјата што станала пустина.[19]

Поврзано[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ „Media Reports: China's Great Green Wall“. BBC News. 3 March 2001. Архивирано од изворникот на 14 April 2009. Посетено на 2012-05-19.
  2. ↑ „Three-North Shelterbelt Poplar Tree Death Caused by the Director of the State Forestry Bureau“ (кинески). Phoenix TV. Архивирано од изворникот на 2019-07-23. Посетено на 2019-07-23.
  3. ↑ „State Forestry Administration“ (кинески). English.forestry.gov.cn. Архивирано од изворникот на 2014-03-15. Посетено на 2012-05-19.
  4. ↑ 李谷城 (Li Kwok-sing) (2006). 中國大陸改革開放新詞語 中國大陸改革開放新詞語 [A Glossary of New Political Terms of the PRC in the Post-Reform Era] (кинески). HK: Chinese University Press. стр. 39. ISBN 978-962-996-258-6.
  5. ↑ Chen, Yuan Julian (2018). „Frontier, Fortification, and Forestation: Defensive Woodland on the Song–Liao Border in the Long Eleventh Century“. Journal of Chinese History (англиски). 2 (2): 313–334. doi:10.1017/jch.2018.7. ISSN 2059-1632.
  6. ↑ 6,0 6,1 „The Fall of the Green Wall of China“. WorldChanging. 29 December 2003. Архивирано од изворникот на 19 July 2010. Посетено на 17 March 2007.
  7. ↑ „China's Dust Storms Raise Fears of Impending Catastrophe“. National Geographic. 1 June 2001. Архивирано од изворникот на 29 March 2010. Посетено на 19 October 2009.
  8. ↑ How China Turned the Desert into Green Forests
  9. ↑ „Green Dream Comes True“. www.chinatoday.com.cn. Посетено на 2021-06-05.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Watts, Jonathan (11 March 2009). „China's loggers down chainsaws in attempt to regrow forests“. The Guardian. London. Архивирано од изворникот на 6 September 2013. Посетено на 19 October 2009.
  11. ↑ Chen, Yimeng (9 July 2022). „It Is Urgent to Protect Global Biodiversity“. The Diplomatic Affairs.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Zastrow, Mark (23 September 2019). „China's tree-planting drive could falter in a warming world“. Nature.
  13. ↑ Amos, Jonathan (28 October 2020). „Climate change: China's forest carbon uptake 'underestimated'“. BBC News.
  14. ↑ Schauenberg, Tim (16 February 2022). „How to stop deserts swallowing up life on Earth“. DW News.
  15. ↑ 15,0 15,1 „The Green Wall Of China“. Wired. April 2003. Архивирано од изворникот на 1 May 2010. Посетено на 19 October 2009.
  16. ↑ Jia, Xiaoxu; Shao, Ming'an; Zhu, Yuanjun; Luo, Yi (2017-03-01). „Soil moisture decline due to afforestation across the Loess Plateau, China“. Journal of Hydrology (англиски). 546: 113–122. Bibcode:2017JHyd..546..113J. doi:10.1016/j.jhydrol.2017.01.011. ISSN 0022-1694.
  17. ↑ Rechtschaffen, Daniel (September 18, 2017). „How China's Growing Deserts Are Choking The Country“. Forbes. Посетено на April 30, 2021.
  18. ↑ Jonathan Watts (4 January 2011). „China makes gain in battle against desertification but has long fight ahead | Environment“. The Guardian. London. Архивирано од изворникот на 21 September 2013. Посетено на 2012-05-19.
  19. ↑ Patience, Martin (2011-01-04). „BBC News - China official warns of 300-year desertification fight“. Bbc.co.uk. Архивирано од изворникот на 2011-09-20. Посетено на 2012-05-19.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Голем_зелен_ѕид_(Кина)&oldid=5195325“