Јапет (океан)

Реконструкција на тоа како океанот Јапет и околните континенти би можеле да бидат распоредени за време на доцниот Едијакаран период

Океанот Јапет ( /aɪˈæpɪtəs/) бил океан што постоел во доцните неопротерозојски и раните палеозојски ераи од геолошка временска скала (помеѓу 600 и 400 милиони години). Океанот Јапет се наоѓал во јужната полутопка, помеѓу палеоконтинентите Лауренција, Балтика и Авалонија. Океанот исчезна со Акадијан, Каледонска и Таконски орогении, кога овие три континенти се споиle и формираle една голема копнена маса наречена Еврамерика. „Јужниот“ океан Јапет е предложено да се затвори со Фаматинска и Таконска орогенија, што значи судир помеѓу Западна Гондвана и Лауренција.

Бидејќи океанот Јапет бил позициониран помеѓу континенталните маси кои во многу подоцнежно време грубо ќе ги формираат спротивните брегови на Атлантскиот Океан, може да се гледа како еден вид претходник на Атлантикот. Затоа, океанот Јапет бил именуван по титан Јапет, кој во грчката митологија бил татко на [[Атлас (митологија)|Атлас] ], по кој бил именуван Атлантскиот Океан.{{efn-ua|Името Iapetus првпат го користел Предлошка:Харвнб, а пред тоа океанот бил нарекуван „Протоатлантски“ '.

Историја на истражувањеto

Геолошки расед во Ниарбил. Тесната бела дијагонална линија во близина на центарот на сликата е местото каде што двете страни на океанот Јапет се сретнаа за време на неговото затворање. Ваквите конци се современи докази за овој древен океан.

На почетокот на 20 век, американскиот палеонтолог Чарлс Волкот забележал разлики во раната палеозојска бентос трилобит на Лауренција (како што се Оленеллидае, таканаречената „пацифичка фауна“), како што се среќава во Шкотска и западна Њуфаундленд, и оние од Балтика (како што се Paradoxididae, често наречени „Атлантска фауна“), како што се наоѓа во јужните делови на Британските Острови и источниот Њуфаундленд. Геолозите од почетокот на 20 век претпоставуваа дека меѓу Шкотска и Англија во раниот палеозоик постоело големо корито, таканаречено геосинклина, држејќи ги двете страни одвоени.

Со развојот на тектонskata во 1960-тите, геолозите како што се Артур Холмс и Џон Тузо Вилсон заклучија дека Атлантскиот Океан мора да има претходник пред времето на Пангеа . Вилсон исто така забележал дека Атлантикот се отворил на приближно истото место каде што се затворил неговиот претходник океан. Ова го доведе до неговата Вилсон циклус хипотеза.

Неопротерозоичко потекло

На многу места во Скандинавија базалтик коцки се пронајдени со старост меѓу 670 и 650 милиони години. Ова се толкува како доказ дека до тоа време, разделот почнало да се формира океанот Јапет во Норвешка и Alnö Complex во Шведска формирани како последица на благата екстензионална тектоника на античкиот континент Балтика што следло по отворањето на океанот Јапет.

Јужниот Океан Јапет се отворил помеѓу Лауренција и југозападна Гондвана (сега Јужна Америка) околу 550 Ma во транзицијата Едијакаран-Камбриска. Во тоа време тоа го стори Адамасторскиот океан понатаму на исток затворен.

Палеозоик

Позиција на континентите по Каледонската орогенеза (Девонско до Перм времиња). Разликите во фосилните фауни од двете страни на црвената линија (Iapetus Suture) се доказ за постоењето на океан помеѓу двете страни во времето пред да се спојат континентите во суперконтинент Пангеа

.

Југозападно од Јапет, вулкански островски лак еволуирал од раниот Камбријски (пред 540 милиони години) наваму. Овој вулкански лак бил формиран над зона на субдукција каде што океанската литосфера на океанот Јапет се спуштила на југ под друга океанска литосфера. Од камбриско време (пред околу 550 милиони години) западниот океан Јапет почнал постепено да се стеснува поради ова субдукција. Истото се случи уште на север и на исток, каде што Авалонија и Балтика почнаа да се движат кон Лауренција од Ордовикијан (пред 488-444 милиони години) наваму. Трилобит фауната на континентални полици на Балтика и Лауренција сè уште се многу различни во Ордовик, но Силурскиот фауните покажуваат прогресивно мешање на видови од двете страни, бидејќи континентите се доближија еден до друг.

На запад, океанот Јапет се затворил со Таконската орогенеза (пред 480-430 милиони години), кога вулканскиот островски лак се судри со Лауренција. Некои автори го сметаат океанскиот слив јужно од островскиот лак, исто така, дел од Јапет, оваа гранка се затворила за време на подоцнежната Акадијанска орогенезија, кога Авалонија се судри со Лауренција.

Во меѓувреме, и источните делови биле затворени: Торнквистичкото Море помеѓу Авалонија и Балтика веќе за време на покојниот Ордовикијан.

На крајот на Силурскиот период (пред околу 420 милиони години) океанот Јапет целосно исчезнал и комбинираната маса на трите континенти го формирала „новиот“ континент Лауразија.

Наводи

Литература

• Cocks, L. R. N.; Fortey, R.A. (1990). „Biogeography of Ordovician and Silurian faunas“. Во McKerrow, W. S.; Scotese, C. F. (уред.). Palaeozoic Palaeogeography and Biogeography. Geological Society of London Memoirs. 12. стр. 97–104. doi:10.1144/GSL.MEM.1990.012.01.08. S2CID 129626213.
• Dalziel, I. W. (1997). „Neoproterozoic-Paleozoic geography and tectonics: Review, hypothesis, environmental speculation“. Geological Society of America Bulletin. 109 (1): 16–42. Bibcode:1997GSAB..109...16D. doi:10.1130/0016-7606(1997)109<0016:ONPGAT>2.3.CO;2. S2CID 129800903.
• Harland, W. B.; Gayer, R. A. (1972). „The Arctic Caledonides and earlier Oceans“. Geological Magazine. Cambridge University Press (CUP). 109 (4): 289–314. Bibcode:1972GeoM..109..289H. doi:10.1017/s0016756800037717. ISSN 0016-7568.
• Meert, Joseph G.; Torsvik, Trond H. (2003). „The making and unmaking of a supercontinent: Rodinia revisited“. Tectonophysics. 375 (1–4): 261–288. Bibcode:2003Tectp.375..261M. doi:10.1016/s0040-1951(03)00342-1. ISSN 0040-1951.
• Stanley, Steven M. (1999). Earth System History. W.H. Freeman. ISBN 978-0-7167-3377-5.
• Torsvik, Trond H.; Rehnström, Emma F. (2003). „The Tornquist Sea and Baltica–Avalonia docking“. Tectonophysics. 362 (1–4): 67–82. Bibcode:2003Tectp.362...67T. doi:10.1016/s0040-1951(02)00631-5. ISSN 0040-1951.
• Torsvik, T. H.; Smethurst, M. A.; Meert, J. G.; Van der Voo, R.; McKerrow, W. S.; Brasier, M. D.; Sturt, B. A.; Walderhaug, H. J. (1996). „Continental break-up and collision in the Neoproterozoic and Palaeozoic—a tale of Baltica and Laurentia“. Earth-Science Reviews. 40 (3): 229–258. Bibcode:1996ESRv...40..229T. doi:10.1016/0012-8252(96)00008-6.
• Windley, B. F. (1996). The Evolving Continents (3. изд.). Wiley. ISBN 978-0-471-91739-7.
• Ziegler, Peter A. (1990). Geological Atlas of Western and Central Europe (2. изд.). Shell Internationale Petroleum Maatschappij B.V. ISBN 978-90-6644-125-5.

Надворешни врски

• Earth.ox.ac.uk - For more extensive geologic information see Ordovician paleogeography and the evolution of the Iapetus ocean.