Енциклопедија на вонсончеви планети

Од Википедија — слободната енциклопедија
Енциклопедија на вонсончеви планети
The Extrasolar Planets Encyclopaedia
Вид место
астрономија
СопственикПариска опсерваторија
СоздавачЖан Шнајдер
Приходи5
Адресаhttp://exoplanet.eu/
Зачленувањенема

Енциклопедијата на вонсончеви планети (англиски: Extrasolar Planets Encyclopaedia)[1][2][3][4][5] — астрономски портал кој претставува база на сите познати и потенцијални вонсончеви планети, со поединечни страници за секоја планета и полн интерактивен таблеарен каталог. Основач и уредник на енциклопедијата е астрономот Жан Шнајдер од Париската опсерваторија кој ја започнал во февруари 1995.[6][7] Главниот каталог содржи бази на податоци за сите тековно потврдени вонсончеви планети и база на забележани, но непотврдени планети. Базата често се подновува со најнови податоци од стручни трудови, билтени и конференции.

На поединечните страници, планетите се наведени заедно со нивните основни особини како годината на откривање, масата, полупречникот, орбиталниот период, големата полуоска, орбиталното отстапување, наклонот, должината на перицентарот, времето на перицентарот, максималната временска варијација и времето на преминување, вклучувајќи ги сите опсези на грешка.

Страниците на планетите содржат и податоци за нивните матични ѕвезди, како што се име, оддалеченост (во парсеци), спектрален тип, делотворна температура, привидна величина V, маса, полупречник, старост, координати на ректасцензија и деклинација. Дури и кога се познати, не сите податоци се наведени во интерактивниот табеларен каталог. Изоставени се и многу од податоците што се пресметуваат со проста примена на Третиот Кеплеров закон за движењето. Најзабележително е отсуството на податоци за сјајноста на ѕвездите.

Каталогот заведува објекти со масивност до 25 Јупитерови маси,[8] накачено од претходниот критериум од 20 Јупитерови маси.[9]

Поврзано[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Pätzold, M.; Rauer, H. (2002). „Where Are the Massive Close-in Extrasolar Planets?“. Astrophysical Journal Letters. 568 (2): L117. Bibcode:2002ApJ...568L.117P. doi:10.1086/339794.
  2. ↑ Ida, S.; Lin, D. N. C. (2004). „Toward a Deterministic Model of Planetary Formation. I. A Desert in the Mass and Semimajor Axis Distributions of Extrasolar Planets“. Astrophysical Journal. 604: 388. arXiv:astro-ph/0312144. Bibcode:2004ApJ...604..388I. doi:10.1086/381724.
  3. ↑ Raymond, S. N.; Mandell, A. M.; Sigurdsson, S. (2006). „Exotic Earths: Forming Habitable Worlds with Giant Planet Migration“. Science. 313 (5792): 1413–6. arXiv:astro-ph/0609253. Bibcode:2006Sci...313.1413R. doi:10.1126/science.1130461. PMID 16960000.
  4. ↑ Armstron, J. C.; Larson, S. L. (2007). „Specific Angular Momenta of Extrasolar Planetary Systems“. Bulletin of the American Astronomical Society. 38: 105. Bibcode:2007AAS...210.0904A.
  5. ↑ Stevenson, D. J. (2008). „A planetary perspective on the deep Earth“. Nature. 451 (7176): 261–5. Bibcode:2008Natur.451..261S. doi:10.1038/nature06582. PMID 18202637.
  6. ↑ Kirkland, K. (2010). Space and Astronomy: Notable Research and Discoveries. Frontiers of Science. Infobase Publishing. стр. 29. ISBN 0-8160-7445-3.
  7. ↑ Dvořák, R. (2008). Extrasolar Planets: Formation, Detection and Dynamics. Wiley-VCH. стр. 57. ISBN 3-527-40671-9.
  8. ↑ Schneider, J.; Dedieu, C.; Le Sidaner, P.; Savalle, R.; Zolotukhin, I. (2011). „Defining and Cataloging Exoplanets: The Exoplanet.eu Database“. Astronomy & Astrophysics. 532: A79. arXiv:1106.0586. Bibcode:2011A&A...532A..79S. doi:10.1051/0004-6361/201116713.
  9. ↑ Matson, J. (29 ноември 2010). „How One Astronomer Became the Unofficial Exoplanet Record-Keeper“. Scientific American. Посетено на 29 јули 2012.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Енциклопедија_на_вонсончеви_планети&oldid=4500261“