Дидје Анзју
Дидје Анзју (Француски: [ɑ̃zjø]; 8 јули 1923 година, Мелун – 25 ноември 1999 година, Париз) бил истакнат француски психоаналитичар.
Живот
[уреди | уреди извор]Анзју студирал филозофија и бил ученик на Даниел Лагаш, пред да ја преземе својата прва психоанализа со Жак Лакан. Потоа, откако открил дека Лакан ја лекувал и неговата мајка („Aimée“), тој започнал втора анализа со Жорж Фавез. Недостатокот на искреност кај Лакан предизвикала длабока огорченост кај Анзју. Тој подоцна, исто така, ги осудил ексцесите и произволните практики на Лаканците - истакнувајќи ја нивната „бескрајна зависност од идол, логика или јазик“, како и сеприсутниот привлечен елемент во Лакановата пристап, со „фундаменталните вистини што треба да се откријат...но секогаш во некоја понатамошна точка“.[1]
Меѓу многуте значајни придонеси на Анзју во психоанализата биле неговата работа на Фројдовата самоанализа и неговото опширно проучување на групи, особено потпирајќи се на работата на Вилфред Рупрехт Бион. Надоврзувајќи се на списите на таквите психоаналитичари како Мелани Клајн и Хајнц Кохут, Анзју, исто така, се обидел со голема вештина да анализира, не само уметничките дела, туку самиот креативен процес; и објавил бројни дела за книжевното творештво (Паскал, Бекет) и уметничкото творештво (Бекон)“.[2]
Меѓутоа, можеби најважната нишка во неговите списи е онаа на таканареченото Его на кожата, како и поврзаниот концепт на „Психичка обвивка“.
За Фројдовата „Самоанализа“
[уреди | уреди извор]Анзјуевата Самоанализа на Фројд (2д ед., 1975; превод. Питер Греам, 1986) е важно, енормно детално истражување на раниот живот на Фројд како што се отсликува во соништата што тој избрал да ги раскаже и анализира во Толкувањето на соништата.[3] Од Клајновска гледна точка, Анзју сметал дека „Фројдовата разработката на психоаналитичката теорија... одговара на поставување на опсесивна одбрана против депресивната анксиозност“ - нагласувајќи ја потребата на Фројд да се „одбрани себеси од неа преку таков степен на интелектуализација“.[4]
За творештвото
[уреди | уреди извор]„Анзју ги истражува врските помеѓу клиничката анализа и самоанализата...и односот помеѓу самоанализата и творештвото“.[5] Тој, исто така, ја истакнува улогата на внатрешниот отпор кон креативноста: „отпорот се состои од горлив и деморализирачки сомнеж за вредноста на она што сме во процес да го откриеме“.[6]
За психичка обвивка (психички пликови)
[уреди | уреди извор]Произлегувајќи од идеите за држењето на писатели како што се Марион Милнер и Доналд Виникот, а потоа „мигрирајќи во континенталната психоанализа, идејата за контејнерот на кожата добива свој живот...обликувајќи го влијателниот концепт на Дидје Анзјуза психичка обвивка во Егото на кожата (Le Moi-peau)'.[7]
„Дидје Анзју (1985) теоретизирал за егото на кожата, првата нарцисоидна обвивка на која се заснова чувството на благосостојба“,[8] сугерирајќи на пример дека „нарцисоидните личности... поседуваат невообичаено густо его од кожа; спротивно на тоа, мазохистичките и граничните личности покажуваат его со неверојатно тенка кожа“.[9]
Анзју би го проширил концептот на поширок поим за „психичка обвивка“, истражувајќи ја на пример идејата за „обвивка од соништата“. Ова е името кое Дидие Анзју му го дава на визуелниот филм на соништата, фината, ефемерна мембрана за која тој мисли дека ја заменува тактилната обвивка на ранливата кожа на егото“.[10]
„Со неговиот развој на поврзаниот концепт, „звучната обвивка“, Анзју го артикулира односот на телесното его со психичкиот простор во однос на здивот.[11]
Во однос на групите, Анзју исто така тврдел дека „нема група без заедничка кожа, обвивка што содржи, што им овозможува на нејзините членови да го искусат постоењето на групно јас“.[12]
Критика
[уреди | уреди извор]„За критика на Анзјуевиот „интерпретативно разноврсен“ пан-пеликуларизам и неговиот терапевтски ориентиран модел на контејнерот за кожа, погледни го Стивен Конор, Книгата на кожата (Лондон...2004)“.[13]
„Каја Силверман тврди дека акцентирањето на Анзју и други (вклучувајќи ја Кристева) на мајчиниот глас како звучна обвивка „произлегува од моќна културна фантазија... сликата на дете кое се држи во околината или сферата на гласот на мајката““.[14]
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ Quoted in Sherry Turkle, Psychoanalytic Politics (London 1978) p. 131
- ↑ Markos Zafiropoulos, Lacan and Levi-Strauss (London 2010) p. 32n
- ↑ Peter Gay, Freud: A Life for Our Time (London 1988) p. 746
- ↑ Didier Anzieu, Freud's Self-Analysis (London 1986) p. 581 and p. 182
- ↑ James W. Barron, Self-Analysis (1993) p. 239
- ↑ Anzieu, Freud's Self-Analysis p. 111
- ↑ Mary Jacobus, The Poetics of Psychoanalysis (Oxford 2005) p. 126
- ↑ Alcira M. Alizade, Feminine Sexuality (London 1999) p. 29
- ↑ Glen O.Gabbard/Eva P. Lester, Boundaries and Boundary Violations in Psychoanalysis (2002) Chap I
- ↑ Jacobus, p. 9
- ↑ Jacobus, p. 131
- ↑ Quoted in Richard Morgan-Jones, The Body of the Organisation and its Health (London 2010) p. 91
- ↑ Jacobus, p. 126n
- ↑ Jacobus, p. 131n
Дополнителна литература
[уреди | уреди извор]- Дидје Анзју, Групата и несвесното (Рутлеџ 1984)
- Дидје Анзју уред., Психички Обвивки (Лондон 1990)
|