Троен Царски Сојуз
Троен Царски Сојуз или Сојуз на Три Цара (германски: Dreikaiserabkommen, руски: Союз трёх императоров) — сојуз помеѓу германската Империја, руската Империја и Австроунгарија, од 1873 до 1887 година. Канцеларот Ото фон Бизмарк ја презел германската надворешна политика од 1870 до неговото разрешување во 1890 година. Неговата цел била мирна Европа, основана врз рамнотежа на моќ. Бизмарк стравувал дека сојузништвото на Австрија, Франција и Русија ќе ја уништи Германија. Ако две од нив станале сојузници, тогаш третиот ќе станел сојузник со Германија само ако Германија се согласи со нивните барања. Решението било да стане сојузник со две од трите. Во 1873 тој ја формирал лигата на трите императори, сојуз на Кајзерот на Германија, Царот на Русија, и Кајзерот на Австроунгарија. Заедно тие управувале со Источна Европа, со тоа што ги држеле етничките групи како Полјаците под контрола. Тоа придонело до неутрализирање на соперништвото помеѓу двете Германски соседи со договорот за влијание на Балканот и во изолирање на Германискиот непријател, Франција. Балканот бил сериозен проблем, затоа Бизмарк решил да и се даде на Австрија доминантноста во западните области, а на Русија во источните области.[1]
Првата Лига на Три Цара се одвивала од 1873 до 1875 година. Втората лига пак, формално и во тајност, била основана 18 јуни, 1881, и траела три години. Била обновена во 1884 но паднала во 1887 година. Двата сојузи завршиле поради континуираниот судир на интереси меѓу Австроунгарија и Русија на Балканот. Вториот договор гласел да нема територијални промени на Балканот, и дека Австрија може да потпише анекс со Босна и Херцеговина; во случај на војна помеѓу едната страна и друга држава надвор од договорот, другите две држави мора да одржуваат пријателска неутралност.
Бизмарк можел привремено да ја зачува на рамнотежата со Русија со договорот од 1887; но, по неговото разрешување, овој договор не бил обновен, затоа се создала франко-рускиот сојуз.[2]
Формирање 1873
[уреди | уреди извор]
На 22 октомври 1873, Бизмарк стапил во договор со монарсите на Австро–Унгарија, Русија и Германија. Сојузот бил сличне на Светиот Сојуз од 1815 година и да дејствува како бедем против радикалните ставови на конзервативните владетели.[3] Тоа бил проследен и со Шенбрунската конвенција, потпишана од страна на Русија и Австро–Унгарија на 6 јуни 1873.
Позадина и политика
[уреди | уреди извор]Бизмарк често ја водел Лигата бидејќи претставувала предизвик за одржување на рамнотежа на моќ меѓу државите вклучени и во Европа во целина. Во овој темел на својата политичка филозофија била вклучена посветеност за избегнување на војната. И покрај германската победа во Франко-Пруската Војна од 1870-71, што довело до омраза на Германија кон Франција и ја мотивирало да ја намали нивната моќ. Според коалицијата, радикални социјалистички тела претставувале една од многуте клучни закани за регионалната стабилност и доминација. Заради оваа причина, Лигата се спротивставувала за проширување на нивното влијание. Лигата исто така, стапила во криза на Исток, каде што бугарските немири предизвикале насилна реакција од Отоманската сила, која, пак, била нападната од соседните држави.
Првиот пад 1878
[уреди | уреди извор]Колективата првично стапила во недоразбирање во 1878 година околу територијалните спорови во Балканот додека Австроунгарија се плашела дека руската поддршка на Србија може да се запали иредентистички страсти во Словенските популации.[4] Руските власти, исто така, стравувале востание, ако Панславизамското движење добие премногу влијание. Првото нивно решение во 1879 му овозможил на Двојниот Сојуз помеѓу Австроунгарија и Германија да спречат потенција руска агресија. Во 1882 година Италија се приклучи на овој договор за формирање на Тројниот Сојуз.[5]
Преродба 1881-1887
[уреди | уреди извор]Во 1878 година Договорот од Берлин ја измамил Русија териториите добиени во Руско-турската Војна. Нејзината клучна улога во Европската дипломатија не била заборавена од Бизмарк. Официјално лигата на трите Императори била склучена на 18 јуни 1881.[6] Траела три години; Била обновена во 1884 но паднала во 1887 година. Двата сојузи завршиле поради судир на интереси меѓу Австроунгарија и Русија на Балканот. За да се зачува заедничкото разбирање со Русија, Германија го потпишала взаемно Договорот за Реосигурување во 1887 година.
Поврзано
[уреди | уреди извор]- Меѓународни односи (1814-1919)
Белешки
[уреди | уреди извор]- ↑ Raymond James Sontag, European Diplomatic History: 1871-1932 (1933) pp 3-58
- ↑ "Dreikaiserbund".
- ↑ Gildea 2003, p. 237.
- ↑ Gildea 2003, p. 240.
- ↑ [1]
- ↑ Text of the actual agreement, last visited June 24, 2011
Дополнителна литература
[уреди | уреди извор]- Gildea, Robert (2003). Barricades and Borders: Europe 1800-1914. Oxford University Press. стр. 237. ISBN 0-19-925300-5.
- Goriainov, Serge. "На Крајот на Сојузот на Цареви," Американскиот Историски Преглед, (1918) 23#2 pp 324–329. во JSTOR.
- Langer, Вилијам. Европските Сојузи и Алинеи 1870-1890 (2nd ed. 1950), стр 197-212
- Meyendorff, A. "Разговори на Gorkachov со Andrassy и Бизмарк во 1872," Словенските и Југоисточна Преглед (1929) 8#23 pp 400–408. во JSTOR
- Schroeder, Павле В. "Современи Студии во Рамнотежа на Моќ: Историчар Реакција," The Journal of Conflict Resolution (1977) 21#1 pp 3–22. во JSTOR
- Taylor, A. J. P. Борбата за Мајсторство во Европа 1848-1918 (1954)