Речник на презимињата кај Македонците
| Земја | Македонија |
|---|---|
| Јазик | македонски |
| Издавач | Институт за македонски јазик „Крсте Мисирков“ |
Издадена | 1994 (I том) и 2001 година (II том) во Скопје |
Речник на презимињата кај Македонците – речник на презимињата кај етничките Македонци во Република Македонија. Издавач е Институтот за македонски јазик „Крсте Мисирков“ под редакција на Трајко Стаматоски кој се јавува и како обработувач заедно со Марија Коробар-Белчева и Маринко Митков за првиот том, додека за вториот том како обработувач се јавува и Олга Иванова.[1]
Извори[уреди | уреди извор]
Основен извор за речникот се податоците од пописот на населението во Република Македонија во 1961 година кој Заводот за статистика му ги предал на Институтот за македонски јазик, и тоа само за лицата кои се изјасниле како етнички Македонци. Од друга страна на овој начин се опфатени презимиња кои се одлики на други средини (Битолјану, Бојаџијан, Гоцис, Лесченко и др.). Со обработката биле опфатени околу 300.000 семејства, 10% од податоците од пописот Заводот за статистика ги задржал за свои потреби, па овие презимиња недостигаат во речникот. Веројатно има и одредени презимиња на Македонци-муслимани кои во времето на наведениот попис се изјасниле поинаку.[2]
При обработката на материјалот користена е литература за запознавање на антропонимските системи на соседните народи (српскиот, бугарскиот, грчкиот, албанскиот), како и антропонимикони на другите словенски народи. Присуството на Турците на нашиве простори во подолг временски период се покажало и во присуството на апелативи на турски јазик во не мал број македонски презимиња.[2]
Структура на речничката единица[уреди | уреди извор]
Секоја речничка единица се состои од одредница и два дела означени со римските бројки I и II. Во точката I се дадени подрачјата (ареалите) и честотата на секое одделно презиме, а во точката II, најпрво основата на презимето и потоа во заграда структурата, потеклото (етимологијата) и нужните граматички и правописни објаснувања и на крајот наставката (суфиксот) со која е образувано одделно презиме.[2]
Во точката I е даден податок за вкупниот број членови, во заграда и бројот на нивни семејства, кои го носат презимето од одредницата. Со тоа се добива слика за раширеноста на даденото презиме по населени места. Имињата на населените места и општините се според Списокот на населени места и општини од 1992 година.[2]
Во точката II се дава најпрво основата на презимето, при што можни се три ознаки: лично име, прекар и антропоним. Во случаите кога се можни повеќе ликови на основата, тоа се бележи со коса црта: Абаџи/-ја, Георги/-ј, -ја, Ангел/-е. Во ретките случаи, кога треба да се укаже и на разликата во образувањето на одделно презиме, се прибегнува кон обележување на таа разлика со арапските бројки 1 и 2. [2]
Наводи[уреди | уреди извор]
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
- Речници на семрежното место на Институтот за македонски јазик „Крсте Мисирков“