Пол и полара

Од Википедија — слободната енциклопедија
Поларата q на точка Q во однос на кружницата со радиус r и центар во точката O. Точката P е точката при инверзија на Q во однос на дадената кружница; поларата е правата низ P која е нормална на правата која ги содржи O, P и Q.

Во геометријата, пол и полара се соодветно точка и права кои имаат единствена реципрочна врска во однос на даден конусен пресек .

Поларната реципрочност во дадена кружница е трансформација на секоја точка од рамнината во нејзината полара и секоја права од рамнината во нејзиниот пол.

Својства[уреди | уреди извор]

Полот и поларата имаат неколку корисни својства:

  • Ако точката P лежи на правата l, тогаш полот L на правата l лежи на поларата p на точката P.
  • Ако точката P се движи по права l, нејзината полара p се врти околу полот L од правата l.
  • Ако може да се повлечат две тангентни прави од полот кон конусниот пресек, тогаш неговата полара поминува низ двете допирни точки.
  • Ако точка лежи на конусниот пресек, нејзината полара е тангентата на конусниот пресек која минува низ оваа точка.
  • Ако точката P лежи на сопствената полара, тогаш P е на конусниот пресек.
  • Секоја права има, во однос на недегенериран конусен пресек, точно еден пол.

Специјален случај за кружници[уреди | уреди извор]

Полот на правата L во кружницата C е точка Q која е инверзна во однос на C на точката P која лежи на L и е најблиску до центарот на кружницата. Спротивно на тоа, поларата (или поларната права) на точката Q во кружницата C е правата L таква што нејзината најблиска точка P до центарот на кружницата е инверзијата на Q во C.

Ако точката A лежи на поларната права q на друга точка Q, тогаш Q лежи на поларната права a на A. Поопшто, поларите на сите точки на правата q мора да минуваат низ неговиот пол Q.

Односот помеѓу половите и поларите е реципрочен. Така, ако точката A лежи на поларата q на точката Q, тогаш точката Q мора да лежи на поларата a на точката A. Двете поларни прави a и q не мора да бидат паралелни.

Постои уште еден опис на поларата на точка P во случај таа да лежи надвор од кружницата C. Во овој случај, има две прави низ P кои се тангенти на кружницата, а поларата на P е правата која ги спојува тие две допирни точки (не е прикажано овде). Ова покажува дека полот и поларата се концепти во проективната геометрија на рамнината и се генерализираат за кој било несингуларен коник на местото на кружницата C.

Поларна реципрочност[уреди | уреди извор]

Илустрација на дуалноста помеѓу точките и правите и дуалното значење на „инциденцата“. Ако две прави a и k минуваат низ една точка Q, тогаш поларата q на Q ги поврзува половите A и K на правите a и k, соодветно.

Концептите пол и негова полара биле унапредени во проективната геометрија . На пример, поларата може да се гледа како збир на проективни хармонични конјугати на дадена точка, полот, во однос на некој коник. Операцијата на замена на секоја точка со нејзината полара и обратно е позната како поларност.

За некоја точка P и нејзината полара p, која било друга точка Q на p е пол на правата q која минува низ P. Ова е реципрочен однос и со него инциденците се зачувани.[1]

Општи конусни пресеци[уреди | уреди извор]

Правата p е полара на точката P, l на L и m на M
p е полара на точката P; m е поларата на М

Концептите пол, полара и реципрочност може да се генерализираат од кружници на други конусни пресеци како елипса, хипербола и парабола. Оваа генерализација е можна затоа што конусните пресеци произлегуваат од реципрочноста на кружница со друга кружница, а вклучените својства, како што се инциденцата и двојниот однос, се запазуваат при сите проективни трансформации .

Пресметување на поларата на точка[уреди | уреди извор]

Општ конусен пресек може да се запише како равенка од втор степен во Декартови координати (x, y) на рамнината

каде A xx, A xy, A yy, B x, B y и C се константите што ја дефинираат равенката. За таков конусен пресек, поларата на даден пол - точка (ξ, η) е дефинирана со равенката
каде што D, E и F се исто така константи кои зависат од координатите на полот (ξ, η)

Пресметување на пол на права[уреди | уреди извор]

Полот на правата , во однос на недегенерираниот конусен пресек

може да се пресмета во два чекора.

Прво, се пресметуваат броевите x, y и z од

Полот е точката со координати

Табели за пол-поларни односи[уреди | уреди извор]

коник равенка полара на точката
кружница
елипса
хипербола
парабола
коник равенка пол на правата u x + v y = w
кружница
елипса
хипербола
парабола

Преку комплетен четириаголник[уреди | уреди извор]

За дадени четири точки кои формираат комплетен четириаголник, правите кои ги поврзуваат точките се вкрстуваат во дополнителни три диагонални точки. За дадена точка Z која не е на коникот C, нацртајте две секанти низ Z кои го сечат C во точките A, B, D и E . Тогаш овие четири точки формираат комплетен четириаголник со Z како една од диагоналните точки. Правата која ги спојува другите две диагонални точки е поларата на Z, а Z е полот на оваа права.[2]

Апликации[уреди | уреди извор]

Половите и поларите биле дефинирани од Жозеф Диаз Жергон и играат важна улога при неговото решавање на задачата на Аполониј .[3]

Во рамнинската динамика, полот е центар на ротација, поларата е линијата на дејство на силата, а коникот е матрицата маса-инерција.[4] Односот пол-полара се користи за дефинирање на центарот на удари на рамнинско цврсто тело. Ако столбот е точката на шарката, тогаш поларата е ударната линија на дејство како што е опишано во рамнинската теорија на завртки .

Исто така види[уреди | уреди извор]

Библиографија[уреди | уреди извор]

  • Johnson RA (1960). Advanced Euclidean Geometry: An Elementary treatise on the geometry of the Triangle and the Circle. New York: Dover Publications. стр. 100–105.
  • Coxeter HSM, Greitzer SL (1967). Geometry Revisited. Washington: MAA. стр. 132–136, 150. ISBN 978-0-88385-619-2.
  • Gray J J (2007). Worlds Out of Nothing: A Course in the history of Geometry in the 19th century. London: Springer Verlag. стр. 21. ISBN 978-1-84628-632-2.
  • Korn GA, Korn TM (1961). Mathematical Handbook for Scientists and Engineers. New York: McGraw-Hill. стр. 43–45. LCCN 59014456. Книжна верзија е издадена од Dover Publications со ISBN 978-0-486-41147-7.
  • Wells D (1991). The Penguin Dictionary of Curious and Interesting Geometry. New York: Penguin Books. стр. 190–191. ISBN 0-14-011813-6.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. Edwards, Lawrence; Projective Geometry, 2nd Edn, Floris (2003). стp. 125-6.
  2. G. B. Halsted (1906) Synthetic Projective Geometry, page 25 via Internet Archive
  3. „Apollonius' Problem: A Study of Solutions and Their Connections“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 2008-04-15. Посетено на 2013-06-04.
  4. John Alexiou Thesis, Chapter 5, pp. 80–108 Архивирано на 19 јули 2011 г.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]