Нискоенергетска куќа
Нискоенергетска куќа — куќа што троши најмногу 30 kWh/м2 годишно енергија за греење. Таквите куќи се нарекуваат и трилитарски куќи. Според едноставна пресметка, произлегува дека таквата куќа ќе потроши приближно 3 л/м2 година за греење. Масло за греење, 3 м3/м2 г. природен гас или 6 кг/м2 г. дрвени пелети. Намалувањето на топлинските загуби на нискоенергетска куќа се постигнува на следниве начини:
- ориентација на куќата на југ
- одвојување на топлинските зони на куќата (дневна соба на југ, простории за складирање на север)
- компактна конструкција
- многу добра топлинска изолација на целата површина на куќата
- прозорци со 3-слојно стакло
- нискотемпературен систем за греење
- контролирана вентилација на просториите со рекуперација
Со цел да се зголеми добивката на енергија, се препорачува:
- активно користење на сончевата енергија користејќи сончеви топловодни колектори (топла вода) и фотоволтаични панели (електрична енергија) и
- пасивно користење на сончевата енергија преку големи стаклени површини свртени кон југ.[1]
Во Германија, според достапните податоци, има над 150.000 различни пасивни куќи, како поединечни домаќинства и куќи во низа или помали станбени згради, што не изненадува бидејќи во Германија е остварен систем за поттикнување пасивна градба како на национално, така и на локално ниво, што вклучува поволни заеми и дополнителни поттикнувачки мерки.
Досега во Австрија се реализирани околу илјада пасивни куќи. Вкупните трошоци за изградба се покажале за 20% повисоки отколку кај класичната градба, а по истекот на периодот на амортизација, постигнатите заштеди треба да се покажат подрастични.
Поради големите разлики во националните стандарди, нискоенергетската куќа изградена според стандардите на една земја не мора да биде нискоенергетска според стандардите на друга земја. Во Германија, нискоенергетска куќа (германски Niedrigenergiehaus ) има ограничување на потрошувачката на енергија за греење на просторијата од 50 kWh/m 2 годишно. Во Швајцарија, терминот нискоенергетска куќа е дефиниран со стандардот MINERGIE - не може да се користат повеќе од 42 kWh/m 2 годишно за греење на просториите. Во моментов, просечната ниско-енергетска куќа во овие земји достигнува приближно половина од овие количини, односно помеѓу 30 kWh/m2 годишно и 20 kWh/m2 годишно за греење на просториите. Во пракса, оваа вредност би морала да биде значително помала на југ поради поповолната клима.
Пасивна куќа[уреди | уреди извор]
Пасивна куќа е куќа која троши најмногу 15 kWh/m 2 годишно енергија за греење. Таквите куќи се нарекуваат и куќи од еден литар. Според едноставна пресметка, произлегува дека таква куќа би трошила приближно 1,5 lit/m2 годишно масло за греење, 1,5 m3/m2 годишно природен гас или 3 kg/m2 годишно дрвени пелети. Овде е важно да се нагласи дека пасивните куќи повеќе немаат потреба од конвенционален систем за греење, туку ја задоволуваат потребата од топлина преку сложен систем за вентилација со рекуперација и топлинска пумпа. Основните разлики помеѓу нискоенергетските и пасивните куќи се:[2]
- многу дебела топлинска изолација околу куќата
- контролирана вентилација со рекуперација и можност за догревање
- прозорци со 3-слојно стакло наполнето со гас
- непостоење на конвенционален систем за греење поради многу мали загуби на топлина
Енергетска потврда на градба[уреди | уреди извор]
Со Правилникот за енергетски карактеристики на зградите, со сила од 4 јули 2013 година[3], во Република Македонија постои обврска за изработка на Сертификат за потребна топлинска енергија за греење на згради. Овој документ е еден од неопходните чекори за реализација на систем кој ќе овозможи реално намалување на потрошувачката на енергија. Благодарение на обврската за поседување енергетски сертификат за згради, кој го произведуваат сертифицирани институции, постигнати се значителни заштеди во енергијата во земјите од Европската Унија, а со тоа и значително намалување на загадувањето на животната средина.
Во земјите од Европската Унија (ЕУ), потрошувачката на енергија во зградите е 41 % од вкупната потрошувачка на енергија. На превоз отпаѓаат 28 %, а на индустријата 31 % од потрошувачката на енергија. Затоа, зголемувањето на енергетската ефикасност во зградите е еден од најисплатливите начини за намалување на трошоците за енергија, како и за намалување на штетните емисии во животната средина. Најголемиот потенцијал за заштеда на енергија лежи во градежниот сектор. Во земјите на ЕУ потрошувачката на гориво за греење на зградите зема 25 % во вкупната емисија на CO2. Понатаму, во последниве години, во голем број земји од ЕУ е забележан тренд на зголемување на годишната потрошувачка на енергија, а во некои земји овој пораст е значаен. Во Грција, потрошувачката на енергија во јавните згради во 2000 година бил 170 % од потрошувачката од 1990 година.[4]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ "Toplinska zaštita zgrada", Tečaj za energetske savjetnike, www.pvc-stolarija.hr, 2011.
- ↑ [1] Архивирано на 16. prosinca 2011.. "Koncept i idejni projekt energetski samostojeće ekološke kuće kao elementa autonomnog solarnog sela za seoski turizam na otocima", Energetski institut Hrvoje Požar, www.eihp.hr, 2003.
- ↑ „ПРАВИЛНИК ЗА ЕНЕРГЕТСКИ КАРАКТЕРИСТИКИ НА ЗГРАДИТЕ“ (PDF). Службен весник. 4.7.2013. Посетено на 26 декември 2023. Проверете ги датумските вредности во:
|date=(help) - ↑ [2] Архивирано на 10. kolovoza 2014.. "Energetska učinkovitost u zgradarstvu", HEP Toplinarstvo d.o.o., www.eihp.hr, 2011.