Метеоритика
Метеоритика — наука која се занимава со метеори, метеорит и метеороид.{{#tag:ref|А метеорит е цврста карпа што слетува на Земјата по потеклото од вселената. Не треба да се меша со метеор (ѕвезда што паѓа, предизвикана од дојдовен објект што гори во Земјината атмосфера) или метеороид (мало тело што орбитира во рамките на Сончевиот Систем)[1].
Кога списанието на Метеоритичкото друштво и Институтот за метеорити на Универзитетот во Ново Мексико првпат се појавија во 1953 година, ја цитирало тогаш прифатената дефиниција за метеорити како „наука за метеоритите и метеорите“, но продолжи со објаснување дека метеоритите во тоа време ги вклучуваа она што сега се нарекуваат метеороиди: „Метеоритиката може да се дефинира независно од метеоритите и метеорите, сепак, како онаа гранка на астрономијата која се занимава со проучување на цврстата материја што доаѓа на Земјата од вселената; на цврстите тела со субпланетарна маса што лежат надвор од Земјата; и на појавите што се поврзани со таква материја или такви тела.“
Терминот метеороид не бил дефиниран до 1961 година од Меѓународниот астрономски сојуз, Центар за мали планети сè уште не го користи терминот, поврзани со космохемија, минералогија и геохемија. Специјалист кој проучува метеоритика е познат како „метеоритичар“.
Научното истражување во метеоритиката вклучува збирка, идентификација и класификација на метеорити и анализа на примероци земени од нив во лабораторија. Типичните анализи вклучуваат истражување на минерал кои го сочинуваат метеоритот, нивните релативни локации, ориентации и хемиски состав; анализа на односите на изотопи; и радиометриско датирање. Овие техники се користат за да се одреди староста, процесот на формирање и последователната историја на материјалот што го формирал метеоритот. Ова дава информации за историјата на Сончевиот Систем, како тој се формирал и еволуирал, и за процесот на формирање на планетата.
Историја на истражувањето[уреди | уреди извор]
Пред документацијата за L'Aigle општо се веруваше дека метеоритите се еден вид суеверие и оние кои тврдеа дека ги гледаат како паѓаат од вселената лажеа.
Во 1960 година Џон Рејнолдс открил дека некои метеорити имаат вишок во сончевата маглина.
Методи на истражување[уреди | уреди извор]
Минералогија[уреди | уреди извор]
Присуството или отсуството на одредени минерали е показател за физички и хемиски процеси. Влијанијата врз матичното тело се евидентираат со ударни бреки и минерални фази под висок притисок (на пр. wadsleyite).
Радиометриско датирање[уреди | уреди извор]
Радиометриските методи може да се користат за датира различни фази од историјата на метеорит. Кондензацијата од сончевата маглина е снимена со инклузија богата со калциум-алуминиум и хондрула. Тие може да се датираат со користење на радионуклиди кои биле присутни во сончевата маглина. Откако кондензираниот материјал ќе се насобере до планетимали со доволна големина, се случува топење и диференцијација. Овие процеси може да се датираат со U/Pb и методи. Формирањето и ладењето на металното јадро може да се датираат со примена на железен метеорити. По ударот на земјата (или на која било друга планета со доволна заштита на космичките зраци) космогените радионуклиди се распаѓаат и можат да се користат за да се означи времето од падот на метеоритот.[2].