Длабоко зелен отпор

Од Википедија — слободната енциклопедија

Длабоко зелен отпор (Deep Green Resistance) е радикално еколошко движење кое смета дека доминантната форма на еколошки активизам е неефикасна. Групата, која го доживува постоењето на самата индустриска цивилизација како најголема закана за природната средина,[1] се стреми кон организирање во рамки на заедницата со цел создавање на алтернативна храна, домување и медицински установи.[2] Организацијата се залага за саботажа против инфраструктурата,[3] и ја гледа како неопходна тактика за да ја постигне својата цел за разбивање на индустриската цивилизација. Религиозниот и еколошки научник Тод ЛеВасер го класифицира движењето како апокалиптично или милениарно.[4]

Верувања[уреди | уреди извор]

Во книгата „Длабоко зелен отпор“ од 2011 година, авторите Лиер Кит, Дерик Џенсен и Арик Мекбеј наведуваат дека цивилизацијата, особено индустриската цивилизација, е фундаментално неодржлива и мора активно и итно да се демонтира за да се обезбеди иднина за сите видови на планетата.[1]

Движењето се разликува од светло зелениот екологизам, кој се одликува со фокусирање на лични, технолошки или владини и корпоративни решенија, со тоа што ги смета овие решенија како несоодветни. ДЗО верува дека промените во животниот стил, како што се користење чаши за патување и торби за повеќекратна употреба и пократко туширање, се премногу мали за големите еколошки проблеми со кои се соочува светот. Исто така, се наведува дека неодамнешниот наплив на екологијата стана комерцијален по природа, и затоа сам по себе е индустријализиран. Движењето тврди дека произведениот индустриски отпад по глава на жител е незамиливо поголем од произведениот личен отпад; затоа, индустријализмот е тој на којшто мора да му се стави крај, а со тоа ќе следат и промени во животниот стил.[1]

ДЗО повикува на демонтирање на индустриската цивилизација,[5][6] и враќање на предземјоделскиот начин на живот.[5][6] Во напис за Earth Island Institute, Макс Вилберт, кој вели дека ДЗО верува дека „земјоделството е кражба“,[5] го поздравува колапсот на глобалната мрежа на енергија,[7] и ја гледа електричната енергија, без разлика дали е генерирана од фосилни горива или технологии со помала емисија како што се ветерот, сончевата енергија или хидроелектричната енергија, како овозможувач на ширењето на индустриската цивилизација, опасна по планетата.[7]

Потекло[уреди | уреди извор]

Конференција со наслов „Длабоко зелен отпор: Соочување со индустриската култура“ беше организирана од Кит во април, 2007 година, во Дирфилд, Масачусетс.[8][9][10] 

Тактики на отпор[уреди | уреди извор]

Перспективата на ДЗО е дека доминантната култура, термин кој ги опфаќа сите култури во рамките на глобализираната цивилизација, нема да претрпи доброволна трансформација во одржлив начин на живеење. Ова го вклучува отфрлањето на изводливоста на бавно и меко преминување кон одржливост од страна на движењето. Членовите на движењето веруваат дека индустриската цивилизација неизбежно ќе пропадне. Овој концепт се заснова на историски примери за колапс на големи цивилизации како што се Рим или цивилизацијата на Маите, и статистика во врска со неодржливоста на сегашниот систем. ДЗО тврди дека луѓето мора да дејствуваат решително пред колапсот за да се осигураат дека Земјата ќе остане погодна за живеење за сите организми и дека луѓето ќе изградат поодржливо структурирано општество по колапсот.[1] Основачите на движењето Deep Green ги сметаат технолошките решенија, без разлика колку се добронамерни, како незадоволителни и тврдат дека тие дури можат да доведат до забрзано еколошко уништување и загадување.[1]

Организацијата се залага за саботажа и насилство, кои ги смета за неопходна тактика за да ја постигне својата цел за разбивање на индустријализираното општество и капитализмот; како такво, може да се класифицира како апокалиптично или милениарно движење.[11] Џенсен изјави во интервју за Демократија сега!: „Ме обвинуваат дека сум „човекот на насилството“... но никогаш не мислам дека тоа е навистина фер, затоа што навистина се сметам себеси за „човекот на сè“, дека сакам да ставам сè на маса и да зборувам за сите форми на отпор... Сигурно можеме да ги анализираме случаите каде што сметаме дека е соодветно да се има милитантен одговор или немилитантен одговор.“ Иако организацијата поддржува подземни движења, таа бара од нејзините членови да се придржуваат до ветувањето за ненасилство и работи само како надземно движење.[12]

Критика[уреди | уреди извор]

Прегледот од 2012 година на манифестот на ДЗО од 2011 година ги критикува идеите на ДЗО како поларизирачки, елитистички, екстремистички или асоцијални.[13] Брон Тејлор тврди во Отпор: Дали целите ги оправдуваат средствата? дека „радикалните тактики имаат тенденција да бидат контрапродуктивни“ при освојувањето на пошироката јавност.[14] Коосновачот на ДЗО, Џенсен, вели дека ако активистите не сакаат да учествуваат во повеќе милитантни акти на саботажа, тие, во најмала рака, треба да се подготват за формирање локални комитети за да се намали или канализира насилството што се очекува да биде спроведено од луѓето на власт во одговор на евентуалниот колапс на цивилизацијата.[15] Една статија во Journal of Strategic Security ја опишува групата како „загрижувачка биотерористичка закана“, наведувајќи ја нејзината стратегија и склоност кон насилство.[16] Почнувајќи од 2014 година, ФБИ го истражуваше Deep Green Resistance.[12][17]

Анархо-примитивистите Џон Зерзан, Кевин Такер и други ја критикуваат промоцијата на хиерархијата на ДЗО во организирањето на подземен отпор, кодексот на однесување, историското разбирање на револуцијата и радикалната историја и култот на личноста околу Џенсен и Кит.[18][19][20][21] Мишел Рене Матисон и Александар Рид Рос од Институтот за анархистички студии ја обвинија ДЗО дека „имитира реторика на десничарската милиција, со придружниот хиерархиски авангардизам, култизам на личноста и реакционерен морализам“.[22]

ДЗО се опишува себеси како радикална феминистичка организација, а критичарите ја опишуваат како трансфобична.[23][24][25] Организацијата ја опиша трансродовата хормонска терапија за деца како евгеника и се залага за исклучување на трансродовите лица од машки пол кои се идентификуваат како жени од женските простори,[26] додека Кит ја спореди родовата транзиција со осакатување.[27] Во 2012 година, основачот Мекбеј ја напушти групата, велејќи дека таа промовира трансфобија.[4] Весникот Земјата на прво место! во 2013 година изјави дека „повеќе нема да печати или на кој било начин промовира материјал за ДЗО“.[28]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 McBay, Aric, Lierre Keith, and Derrick Jensen. 2011. Deep Green Resistance. New York: Seven Stories Press.
  2. ↑ "About Us". Deep Green Resistance. 2022.
  3. ↑ „Radical environmentalism: 'We need to be ready to risk our lives' - Prolific activist Derrick Jensen talks to DW about ending civilization, returning to hunter-gatherer times and why extreme action shouldn't mean ecoterrorism“. Deutsche Welle. 6 September 2020. Посетено на 10 June 2022.
  4. ↑ 4,0 4,1 LeVasseur, Todd (2017). „Decisive Ecological Warfare: Triggering Industrial Collapse via Deep Green Resistance“. Journal for the Study of Religion, Nature and Culture (англиски). 11 (1): 109–130. doi:10.1558/jsrnc.29799. ISSN 1749-4915. Abstract - Deep Green Resistance (or DGR) is a US-based radical environmental group that calls for ‘decisive ecological warfare’ (DEW) that is motivated by naturalistic forms of nature spirituality and biocentric moral sentiments. Exceptionally militant, its advocates champion both aboveground and underground resistance to industrial capitalism, viewing sabotage and violence as a necessary tactic, grounding its views in both apocalyptic and millennial themes. To understand this movement, one must apprehend the ways its ecological, political, and spiritual understandings blend in ways that justify its advocacy of extreme means of ecological resistance.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Wilbert, Max. „Max Wilbert on the Deep Green Resistance movement“. Earth Tribe. Посетено на December 29, 2022.
  6. ↑ 6,0 6,1 Richardson, John H. (December 11, 2018). „Ecoextremism - Children of Ted“. New York. Посетено на December 29, 2022.
  7. ↑ 7,0 7,1 Wilbert, Max (September 1, 2019). „When The Lights Go Out: Dreaming of a power outage that lasts forever“. Earth Island Journal. Посетено на December 29, 2022.
  8. ↑ „Deep Green Resistance: Confronting Industrial Culture“. CampusActivism.org.
  9. ↑ „Deep Green Resistance: Confronting Industrial Culture“. Архивирано од изворникот на 2008-05-24.
  10. ↑ „Event Organizers: About Me“. Архивирано од изворникот на 2008-01-22.
  11. ↑ LeVasseur, Todd (2017). „Decisive Ecological Warfare: Triggering Industrial Collapse via Deep Green Resistance“. Journal for the Study of Religion, Nature and Culture (англиски). 11 (1): 109–130. doi:10.1558/jsrnc.29799. ISSN 1749-4915.
  12. ↑ 12,0 12,1 „Revealed: how the FBI targeted environmental activists in domestic terror investigations“. the Guardian (англиски). 24 September 2019. Посетено на 10 June 2022.
  13. ↑ Ian Angus (May 10, 2012). „'Deep Green Resistance' – How not to build a movement - A path to certain defeat“ (Book review). climateandcapitalism.com. Climate & Capitalism. Посетено на 2016-06-25.
  14. ↑ Taylor, Bron (2013-04-26). „Resistance: Do the Ends Justify the Means? | Latest News | Earth Island Journal | Earth Island Institute“. Earthisland.org. Посетено на 2016-06-25.
  15. ↑ Jensen, Derrick. „It's Time to Get Out“. Endgame. Архивирано од изворникот на 2012-10-29. Посетено на 2013-02-19.
  16. ↑ Spadaro, Paola Andrea (2020). „Climate Change, Environmental Terrorism, Eco-Terrorism and Emerging Threats“. Journal of Strategic Security. 13 (4): 65–66. doi:10.5038/1944-0472.13.4.1863. ISSN 1944-0464. JSTOR 26965518.
  17. ↑ Brown, Alleen (August 24, 2020). „Tilting at Windmills: The FBI Chased Imagined Eco-Activist Enemies, Documents Reveal“. The Intercept (англиски). Посетено на 10 June 2022.
  18. ↑ „Deep Green Resistance: A Book Review“. Sprout Distro. 2013-05-18. Посетено на 2016-06-25.
  19. ↑ Matisons, Michelle; Ross, Alexander Reid (2014–2015). „Deep Green Resistance — a critique“. Earth First! Journal. Архивирано од изворникот на 2014-08-03. Посетено на 2015-06-06.
  20. ↑ „Anarchy Radio 03-08-2011 : John Zerzan : Free Download & Streaming : Internet Archive“. Archive.org. Посетено на 2016-06-25.
  21. ↑ „Authority and civilization“. Архивирано од изворникот на July 10, 2012. Посетено на May 21, 2012.
  22. ↑ Renée Matisons, Michelle (9 August 2015). „Against Deep Green Resistance“. Industrial Workers of the World Environmental Unionist Caucus. Посетено на 26 June 2022.
  23. ↑ Houlberg, Laura (2017). „The End of Gender or Deep Green Transmisogyny?“. Routledge Handbook of Gender and Environment. Routledge. ISBN 978-1-315-88657-2.
  24. ↑ „I'm Not A Gender Zombie and Neither Are You: Rejecting Anti-Trans Bigotry From Rachel Ivey and Deep Green Resistance“. Autostraddle. 20 May 2013. Посетено на 26 June 2022.
  25. ↑ Borden, Mitch (29 March 2016). „Transphobes Still Welcome at Public Interest Environmental Law Conference“. It's Going Down. Архивирано од изворникот на 2022-05-06. Посетено на 26 June 2022.
  26. ↑ Taft, Molly (9 February 2022). „The Environmental Movement Isn't Ready for Transphobia“. Gizmodo. Посетено на 26 June 2022.
  27. ↑ Borden, Mitch (15 January 2018). „Environmental group protested for being transphobic“. KMXT. Посетено на 26 June 2022.
  28. ↑ Pellow, David Naguib (2019). „Eco-Defence, Radical Environmentalism and Environmental Justice“. Routledge Handbook of Radical Politics. Routledge. стр. 112. ISBN 9781315619880.

Понатамошно читање[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Длабоко_зелен_отпор&oldid=5175127“