Султанат Исак

Од Википедија — слободната енциклопедија
Isaaq Sultanate
Saldanadda Isaaq
سَلْدَنَدْدَ إساقْ
السلطنة الإسحاقية
Знаме
Extent of the Isaaq clan-family at the end of the 19th century
Extent of the Isaaq clan-family at the end of the 19th century
Extent of the Isaaq clan-family at the end of the 19th century
Главен градТун (прв)[1]
Харгеиса (последен)
Уредување Монархија

Султанат Исак (сомалиски: Saldanadda Isaaq, Вадад : سَلْدَنَدْدَ إساقْ, арап. السلطنة الإسحاقية) било сомалиско кралство кое владеело со делови од Рогот на Африка во текот на 18 и 19 век.[2] Се простирала на териториите на кланот Исак во денешна Сомалиланд и Етиопија. Со султанатот управувал огранокот Рер Гулед на кланот Ејдагале[2] и е претколонијален претходник на модерната Република Сомалиленд.[3][4][5]

Историја[уреди | уреди извор]

Потекло[уреди | уреди извор]

Според усната традиција, пред династијата Гулед, семејството на кланот Исак било управувано од династија од гранката Тољело, почнувајќи од, потомци на Ахмед со прекар Тол Џело, најстариот син на жената Харари на Шеик Исхак. Имаше вкупно осум владетели на Тољело, почнувајќи од Боќор Харун (сомалиски: Boqor Haaruun) кој владеел со векови почнувајќи од 13 век.[6][7] Последниот владетел на Тољело Гарад Дух Барар (сомалиски: Dhuux Baraar) бил соборен од коалиција на кланови Исак. Некогаш силниот клан Тољело бил расеан и се засолнил меѓу Хабр Авал со кои сè уште живеат главно.[8][9][10]

Основање[уреди | уреди извор]

Модерната династија Гулед на султанатот Исак била основана во средината на 18 век од султанот Гулед од лозата Ејдагале од кланот Гархаџис. Неговото крунисување се случило по победничката битка кај Лафаруг во 1749 година, во која неговиот татко, верски мула, поглаварот Абди, Поглаварот Еиса успешно го водел Исак во битка и ги поразил племињата Абсами во близина на Бербера, каде што еден век порано се проширил кланот Исак.[11] Откако биле сведоци на неговото лидерство и храброст, поглаварите на Исак го препознале неговиот татко Абди кој ја одбил позицијата наместо да му ја препушти титулата на неговиот малолетен син Гулед, додека таткото дејствувал како регент додека синот не пораснал. Гулед бил крунисан како прв султан од кланот Исак во јули 1750 година.[12] Така, султанот Гулед владеел со Исак до неговата смрт во 1839 година, каде што го наследил неговиот најстар син Фара, полноправниот брат на Јуусуф и Дуале, сите од четвртата сопруга на Гулед, Амбаро Меад Гадид.[4]

Раниот европски конфликт[уреди | уреди извор]

Дел од пораката од султанот Фарах Гулед до султанот Сакр во 1820-тите

Со новиот европски упад во Аденскиот Залив и Рогот на Африка, контактот меѓу Сомалијците и Европејците на африканска почва ќе се случи повторно за прв пат по Етиопија-Адалската војна.[13] Кога британскиот брод по име Мери Ана се обидел да се закотви во пристаништето Бербера во 1825 година, бил нападнат и повеќе членови на екипажот биле масакрирани од Хабр Авал. Како одговор, Кралската морнарица спровеле блокада, а некои извештаи раскажуваат бомбардирање на градот.[14] Во 1827 година, две години подоцна, Британците пристигнаа и дадоа понуда за ублажување на блокадата што ја запреле профитабилната трговија на Бербера во замена за обештетување. По овој првичен предлог, битката кај Бербера 1827 година ќе избие. По поразот на Исак, водачите на султанатот Исак требало да платат 15.000 шпански долари за уништување на бродот и загуба на животи.[14] Во 1820-тите, султанот Фарах Султан Гулед од султанатот Исак напишал писмо до султанот бин Сакр Ал Касими од Рас Ал Каима, барајќи воена помош и заедничка верска војна против Британците.[15] Ова нема да се реализира бидејќи султанот Сакр бил онеспособен од претходната кампања во Персискиот Залив од 1819 година и не можел да испрати помош до Бербера. Заедно со нивното упориште во Персискиот Залив и Оманскиот Залив, Касими биле многу активни и воено и економски во Аденскиот Залив и биле дадени да ограбуваат и напаѓаат бродови до западно до Мока на Црвеното Море.[16] Тие имаа бројни трговски врски со Сомалијците, водејќи бродови од Рас Ал Каима и Персискиот Залив редовно да присуствуваат на саеми во големите пристаништа Бербера и Зеила и биле многу запознаени со султанатот Исак, соодветно.[17][18]

Граѓанската војна во Бербера[уреди | уреди извор]

Едно од најважните населби на султанатот бил градот Бербера кој бил едно од клучните пристаништа на Аденскиот Залив. Караваните поминувале низ Харгеиса, а султанот собирал данок и даноци од трговците пред да им биде дозволено да продолжат понатаму кон брегот. По масовниот конфликт помеѓу ограноците на Ајал Ахмед и Ајал Јунис на Хабр Авал за тоа кој ќе ја контролирал Бербера во средината на 1840-тите, султанот Фарах ги довел двата подклана пред светата реликвија од гробот на Ав Баркхадл. Предмет за кој се вели дека му припаѓал на Билал Ибн Рабах.[19]

Кога ќе се појави некое сериозно прашање кое влијае на интересите на племето Исаак воопшто. На хартија, но сепак внимателно сочувана во гробницата, и на која стои знакот на Белат [Билал], робот на еден [од] раните калифи, се направени свежи заклетви за трајно пријателство и трајни сојузи. Во сезоната 1846 година, оваа реликвија била донесена во Бербера задолжена за Хабер Герхаџис, а на неа ривалските племиња Ајал Ахмед и Ајал Јунус се заколнале да го закопаат сето непријателство и да живеат како браќа.[19]

Фрактура и опаѓање[уреди | уреди извор]

Султанат Хабр Јунис[уреди | уреди извор]

Германска карта од 1874 година што ја прикажува општата локација на Хабр Јунис Султан Херси Аман

За време на владеењето на султанот Фарах Гулед, Хабр Јуни се отцепиле од неговото владеење и го формирале султанатот Хабр Јунис. Султанот Дериа Сугуле би воспоставил сопствен капитал во Вадан и свои даноци.[20] Султанатот Хабр Јунис ги наследил профитабилните трговски патишта кои воделе во планините Шеик и Бурао од султанатот Исак и достигнал врв под султанот Херси Аман пред да биде зафатен со граѓански војни откако неговата значителна моќ предизвика бунт да избувне во доцните 1870-ти.[21][22]

Поделбата била забележлива и поручникот КП Ригби во 1848 година пишува за двајцата султани и главниот град на Исак во Тун.

Племето Хубр Гаџис и неговите различни гранки се управувани од двајца султани, по име султан Дериах [Хабр Јунис султан] и султан Фарах: резиденцијата на вториот е во Торо.[1]

Внатрешни конфликти во Ајдагал[уреди | уреди извор]

Доменот на султанот Дерија во италијанска карта на Рогот, 1894 година

За време на владеењето на последниот владетел на султанатот Исак, Дериа Хасан, тензиите биле високи помеѓу неговиот Рер Гулед и друг подклан на Ејдагале. Легендарниот воин и поет Ејдагале Хусеин Хасан (сомалиски: Xuseen Xassan) кој потекнуваше од Рер Гулед бил горд и ги повика да го продолжат конфликтот. Против него стоеле слично вештиот поет и воин Херси Абсије (сомалиски: Xirsi Cabsiye), истакнат член на тесно поврзаниот Рер Абди Бари кој војувал со Рер Гулед. Тој повикал на редовен шер или состанок на подкланови каде што ќе земел совет и ќе советувал какви одлуки да донесе понатаму. Султанот Дерија пресудил дека исплатата на крв или маг била доволна за двете страни да се разменат во широт со тоа што Рер Гулед изгубил шест, а Абди Бари исто така шест. Хусеин Хасан се фалеше и беше повикан на продолжување на конфликтот со возбудлив габај кој ја отфрли одлуката.[23]

Султанот Дерија одговорил со испраќање на Хусеин во Бербера, а потоа продолжи со широт. Абсије бил принуден да се заколне свечена заклетва дека нема да рецитира габај по одлуката на султанот, но тој не можел да одолее, особено затоа што Хусеин бил отсутен. Хусеин се вратил и се пожалил што ја пропуштил приликата и двајцата други мажи (Дерија и Абсије) победиле тој ден.[23]

Египетска окупација[уреди | уреди извор]

Во 1870 година Египќаните ја окупирале Харгеиса откако не успеале да ја заземат Ауса.[24] Тие продолжиле да ги напаѓаат Бербера, Зеила, Сагало и Булхар.[25][26] Тие помогнале во обновата на берберската економија што пропаѓала и ја воспоставиле Бербера како главен град на Кедивите во источна Африка. Иако долго време не го контролирале северниот дел на Сомалиленд, тие изградиле светилници, столбови, ги подобриле крајбрежните пристаништа и го промовираа исламот.[27] Во 1883 година, Египќаните кои биле под притисок од Британците решиле да ги евакуираат сомалиските и Оромо градовите. За време на египетското владеење, Сомалијците го контролирале трговскиот пат Зеила-Харар а, Оромос го делел трговскиот пат Бербера-Харар.[28] Британскиот офицер Хантерс извршил голем број истражувања на сомалискиот брег. Тој го опишал Хабр Авал како пријателски народ кој живеел помеѓу Харар и Бербера и дека тие го поддржувале египетското заземање на многу градови. Во 1884 година, Египќаните и Хабр Авал запалиле голем број села Бурсуук, како одмазда Бурсуук ги нападнале караваните Хабр Авал на пат кон Бербера.[29] За време на периодот на повлекување, офицерот Хантерс бил позагрижен за Бербера бидејќи се ширеле гласини за Махдија од Судан. Тој повеќе се грижел за Бербера отколку за Харар, бидејќи Сомалијците Хабр Авал го убиле гувернерот на Бербера Абд-Ал Рахман бег. Тие го направиле тоа затоа што Абд Ал Рахман убил Сомалиец во обид да ограби караван. Тој, исто така, се плашел дека Иса Сомалијците ќе ја нападнат Бербера, па наредил британски воен брод да се закотви на Бербера за да можат Британците да забележат какво било движење на Сомалиите во областа.[30] Хантер пишува дека емирот од Зеила, Абу Бакр веројатно планирал инвазија на Бербера. Хинтер го опишува Абу Бакр како афарски стопанственици и емир кој имал големо влијание врз Афарите и Сомалијците. Тој исто така го опишува како господар на робови и дека ја контролирал трговијата со робови во прочитаното море. Хантерс го опишува гувернерот на Бербера како човек кој бил подготвен да преземе каква било команда, но како и сите негови пријатели бил насилник и груб.[31] Во 1884 година, Британците потпишале договор со Хабр Авал со кој било дозволено британско присуство во Бербера некое време.[27] во октомври 1884 година Египќаните ја напуштиле Бербера.

Вклучување во британскиот Сомалиленд[уреди | уреди извор]

Ејдагале воини на коњи

До почетокот на 1880-тите, султанатот Исак бил намален на конфедерацијата Циидангал, а останале подкланот Ејдагале, Арап и Исхаак Арех од Хабр Јунис. Од 1884 до 1886 година Британците потпишале договори со крајбрежните подкланови и сè уште не навлегле во внатрешноста на некој позначаен начин.[32] Султанот Дерија Хасан де факто останал господар на Харгеиса и неговата околина. Работејќи заедно со Мохамед Абдула Хасан и Движењето на Дервишите, тој разменил писма со Хасан во првата година од основањето на движењето и поттикнал бунт во Харгеиса во 1900 година.[33]

Економија[уреди | уреди извор]

Султанатот имал силна економија. Трговијата била значајна на главното пристаниште Бербера, но и на исток долж брегот. Саемот Бербера бил главниот комерцијален настан на годината со десетици илјади луѓе кои се спуштија во градот.[34]

Бербера одржувала годишен саем за време на студените месеци без дожд, помеѓу октомври и април. Овој долготраен пазар обработувал огромни количини кафе, арапски гуми за џвакање, смирна и други стоки. Со овие стоки на почетокот на деветнаесеттиот век управувале речиси исклучиво Сомалијци, кои, според Солт, имале „еден вид навигациски акт со кој ги исклучувале арапските бродови од нивните пристаништа и ги носеле производите од нивната земја или во Аден или во Мока“.

Трговците од Еидагале и Хабр Јунис ги држеле јужните трговски патишта во регионот Хауд и Хабр Авал на западот, при што Хабр Џело ги одржувал источните патишта кон Бербера и нивната значителна трговија со темјан извезувајќи од Хеис, Карин и Цел Дарад.[35] Западната и јужната рута се споиле кај Харгеиса. Жителите на Исак биле доминантните сомалиски трговци во јеменските пристаништа Мукала, Мока и Аден.[36] Дополнително, султанатот произведувал џи, смирна, слонова коска и арапска гума, кои потоа би се извезувале во Јемен.[37]

Администрација[уреди | уреди извор]

Транспарент на Исак што се користел на клучните религиозни места, а потекнувал од знамето на султанатот Адал

Султанот од Исак честопати повикувал на широви или редовни состаноци на кои би бил информиран и советуван од водечките старешини или религиозните личности за тоа какви одлуки да донесе. Во случајот со движењето на Дервишите, султанот Дерија Хасан избрал да не се приклучи откако доби совет од шеикот Мадар. Тој се осврнал на раните тензии меѓу Саад Муса и Еидагале по населувањето на првиот во растечкиот град Харгеиса кон крајот на 19 век.[38]

Султанот исто така бил одговорен за организирање на правата на пасење и кон крајот на 19 век за нови земјоделски простори.[39] Распределбата на ресурсите и нивното одржливо користење било прашање со кое султаните се занимавале и биле клучни во сушниот регион. Во 1870-тите имало познат состанок помеѓу шеикот Мадар и султанот Дериа прогласен дека ловот и сечењето дрвја во околината на Харгеиса ќе бидат забранети.[40]

Светите мошти од Ав Баркхадл биле пренесени, а Исаките се молеле на нив во присуство на султанот дека секогаш кога ќе избие жестока внатрешна борба.[19] Покрај водечкиот султан Исак, имало многу Акили, Гаради и подредени султани покрај верските власти кои го сочинувале Султанатот пред некои да прогласат сопствена независност или едноставно да се оттргнат од неговата власт.

Владетели[уреди | уреди извор]

Султанатот Исак имал вкупно десет владетели, пет пред создавањето на британскиот Сомалиленд во 1884 година, како и пет потоа. Историски султаните биле избрани од комитет од неколку важни членови на различните кланови на Исак. Султаните обично биле погребувани во Тун јужно од Харгеиса, што било значајно место и главен град на султанатот за време на владеењето на Фарах Гулед.[1]

Династија Гулед
Гулед Абди
Гулед Кабди
Предлошка:R.
Фарах Гулед
Фарах Гулед
Предлошка:R.
Хасан Фарах
Хасан Фарах
Предлошка:R.
Дерие Хасан
Дерие Хасан
Предлошка:R.
Абдилахи
Дериа
Абдиалахи Дирије
Предлошка:R.
Расхид
Абдилахи
Расхид
Абдилахи
Предлошка:R.		Абдигадир
Абдилахи
Абдигадир
Абдилахи
Предлошка:R.
Махмед
Абдикари
Махмед
Абдигадир
Предлошка:R.
Дауд
Махмед
Дауд
Махмед
Предлошка:R.

Наследство[уреди | уреди извор]

Меѓу Исак, традиционалната институција и раководството на кланот го преживеале периодот на британскиот Сомалиленд до сегашно време. Султаните на Рер Гулед, иако повеќе не владееле со огромна територија, со посебни подкланови на Исак кои имале свои султани, сè уште уживале статус на primus inter pares и ја задржиле титулата Сулдаанка Гууд ее Бееша Исак (Големиот султан на Исак). Султанот Дериа Хасан ја продолжил својата улога до неговата смрт во 1939 година, со неговиот син султан Абдилахи Дерија кој бил силно вклучен во движењето за независност на британскиот Сомалиленд.[41] Султанот Рашид Абдилахи ја претставуваше Сомалија на светската парламентарна конференција во 1967 година.[42]

Со распадот на Сомалиската Република и последователната војна за независност на Сомалиланд во 80-тите и 90-тите, султанот Махамед Абдикадир бил силно вклучен во мировниот процес и помирувањето на повторно родената Сомалиленд. Со независноста на Сомалиланд во 1991 година, султаните на Исак ја презеле титулата Голем султан на Сомалиланд (Suldaanka Guud ee Soomaaliland).[43][44][45]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 The Transactions of the Bombay Geographical Society 1850, Volume 9, p.133
  2. ↑ 2,0 2,1 „Somali Traditional States“. www.worldstatesmen.org. Посетено на 2023-03-17.
  3. ↑ „Taariikhda Beerta Suldaan Cabdilaahi ee Hargeysa | Somalidiasporanews.com“ (англиски). Посетено на 2021-01-09.
  4. ↑ 4,0 4,1 Genealogies of the Somal (english). Eyre and Spottiswoode (London). 1896.CS1-одржување: непрепознаен јазик (link)
  5. ↑ „Taariikhda Saldanada Reer Guuleed Ee Somaliland.Abwaan:Ibraahim-rashiid Cismaan Guure (aboor). | Togdheer News Network“ (англиски). Архивирано од изворникот на 2021-01-11. Посетено на 2021-08-09.
  6. ↑ „Degmada Cusub Ee Dacarta Oo Loogu Wanqalay Munaasibad Kulmisay Madaxda Iyo Haldoorka Somaliland“. Hubaal Media (англиски). 2017-10-07. Архивирано од изворникот на 2021-08-11. Посетено на 2021-08-11.
  7. ↑ „Taariikhda Toljecle“. www.tashiwanaag.com. Посетено на 2021-08-09.
  8. ↑ „Taariikhda Boqortooyadii Axmed Sheikh Isaxaaq ee Toljecle 1787“. YouTube.
  9. ↑ NEW ISSUES IN REFUGEE RESEARCH Working Paper No. 65 Pastoral society and transnational refugees: population movements in Somaliland and eastern Ethiopia 1988 - 2000 Guido Ambroso, Table 1, pg.5
  10. ↑ Hunt, John Anthony (1951). A General Survey of the Somaliland Protectorate 1944-1950: Final Report on "An Economic Survey and Reconnaissance of the British Somaliland Protectorate 1944-1950," Colonial Development and Welfare Scheme D. 484 (англиски). To be purchased from the Chief Secretary. стр. 169.
  11. ↑ „Maxaad ka taqaana Saldanada Ugu Faca Weyn Beesha Isaaq“. irmaannews.com (English). 2021-02-13. Посетено на 2022-08-30.CS1-одржување: непрепознаен јазик (link)
  12. ↑ „Maxaad ka taqaana Saldanada Ugu Faca Weyn Beesha Isaaq oo Tirsata 300 sanno ku dhawaad?“. 13 February 2021. Архивирано од изворникот на 2023-04-07. Посетено на 2023-09-07.
  13. ↑ The Collapse of the Somali State: The Impact of the Colonial Legacy, pg 9
  14. ↑ 14,0 14,1 Laitin, David D. (1977). Politics, Language, and Thought: The Somali Experience. 9780226467917. стр. 70. ISBN 9780226467917.
  15. ↑ Al Qasimi, Sultan bin Muhammad (1996). رسالة زعماء الصومال إلى الشيخ سلطان بن صقر القاسمي (арапски). стр. ١٧.
  16. ↑ Davies, Charles E. (1997). The Blood-red Arab Flag: An Investigation Into Qasimi Piracy, 1797-1820. University of Exeter Press. стр. 167. ISBN 9780859895095.
  17. ↑ Pankhurst, Richard (1965). „The Trade of the Gulf of Aden Ports of Africa in the Early Nineteenth and Early Twentieth Centuries“. Journal of Ethiopian Studies. 3 (1): 36–81. JSTOR 41965718.
  18. ↑ Al Qasimi, Sultan bin Muhammad (1996). رسالة زعماء الصومال إلى الشيخ سلطان بن صقر القاسمي (арапски). стр. ١٢.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 „The Journal of the Royal Geographical Society Volume 19 p.61-62“. 1849.
  20. ↑ d'Abbadie, Antoine (1890). Géographie de l'Ethiopie: ce que j'ai entendu, faisant suite à ce que j'ai vu. Mesnil. стр. 334. ISBN 9781173215750.
  21. ↑ The Academy: a weekly review of literature, science, and art. Volume 35, 1889, p.126
  22. ↑ Andrzejewski, B.W. and I.M. Lewis, 1964, Somali Poetry: An Introduction, Oxford University Press, Oxford, p.106
  23. ↑ 23,0 23,1 Orwin, Martin; Axmed, Rashiid (2009). War and Peace: An anthology of Somali literature Suugaanta Nabadda iyo Colaadda. Progressio. стр. 209. ISBN 9781852873295.
  24. ↑ Mukhtar, Mohamed Haji (2003-02-25). Historical Dictionary of Somalia (англиски). Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-6604-1.
  25. ↑ Lewis, I. M. (2017-02-03). Peoples of the Horn of Africa (Somali, Afar and Saho): North Eastern Africa Part I (англиски). Routledge. ISBN 978-1-315-30817-3.
  26. ↑ Dumper, Michael (2007). Cities of the Middle East and North Africa: A Historical Encyclopedia (англиски). ABC-CLIO. ISBN 978-1-57607-919-5.
  27. ↑ 27,0 27,1 Lewis, I. M. (1999). A Pastoral Democracy: A Study of Pastoralism and Politics Among the Northern Somali of the Horn of Africa (англиски). LIT Verlag Münster. ISBN 978-3-8258-3084-7.
  28. ↑ Ben-Dror, Avishai (2018-08-23). Emirate, Egyptian, Ethiopian: Colonial Experiences in Late Nineteenth-Century Harar (англиски). Syracuse University Press. ISBN 978-0-8156-5431-5.
  29. ↑ Notes sur le Harar par M. Alfred Bardey. Paris: IMPRIMERIE NATIONALE. 1989. p. 55.
  30. ↑ Ben-Dror, Avishai (2018-08-23). Emirate, Egyptian, Ethiopian: Colonial Experiences in Late Nineteenth-Century Harar (англиски). Syracuse University Press. ISBN 978-0-8156-5431-5.
  31. ↑ Ben-Dror, Avishai (2018-08-23). Emirate, Egyptian, Ethiopian: Colonial Experiences in Late Nineteenth-Century Harar (англиски). Syracuse University Press. ISBN 978-0-8156-5431-5.
  32. ↑ Hugh Chisholm (ed.), The encyclopædia britannica: a dictionary of arts, sciences, literature and general information, Volume 25, (At the University press: 1911), p.383.
  33. ↑ Parliamentary Papers: 1850-1908, Volume 48 (english). H.M. Stationery Office. 1901. стр. 65.CS1-одржување: непрепознаен јазик (link)
  34. ↑ Pankhurst, R. (1965). Journal of Ethiopian Studies Vol. 3, No. 1 (англиски). Institute of Ethiopian Studies. стр. 45.
  35. ↑ Lewis, I. M. (3 February 2017). I.M Lewis: Peoples of the Horn of Africa. ISBN 9781315308173.
  36. ↑ Hunter, Frederick (1877). An Account of the British Settlement of Aden in Arabia (english). Cengage Gale. стр. 41.CS1-одржување: непрепознаен јазик (link)
  37. ↑ Society, Royal Geographical (1849). The Journal of the Royal Geographical Society: JRGS (англиски). Murray. стр. 62.
  38. ↑ F.O.78/5031, Sayyid Mohamad To The Aidagalleh, Enclosed Sadler To Salisbury. 69, 20 August 1899
  39. ↑ THE GABOYE OF SOMALILAND: LEGACIES OF MARGINALITY, TRAJECTORIES OF EMANCIPATION Elia Vitturini pg.129
  40. ↑ WSP Transition Programme, War-torn Societies Project (2005). Rebuilding Somaliland: Issues and Possibilities, Volume 1. Red Sea Press. стр. 214.
  41. ↑ Mohamed, Jama (2002). Imperial Policies and Nationalism in The Decolonization of Somaliland, 1954-1960 (english). The English Historical Review.CS1-одржување: непрепознаен јазик (link)
  42. ↑ Central Intelligence Agency, United States (1966). Daily Report, Foreign Radio Broadcasts, Issues 181-185. Ohio State University. стр. 19.
  43. ↑ „"Boqorka Beesha Direed Waa Maxamud Nuur Isaaq" Suldaanka Guud Ee Beelaha Somaliland. | Waaberi News“ (англиски). Посетено на 2021-07-22.
  44. ↑ „Suldaanka Guud Ee Somaliland Oo Ku Baaqay In Aan La Aqbalin Wasiiradii Shalay Is Casilay“. Goobjoog News (сомалиски). 2015-10-27. Посетено на 2021-10-20.
  45. ↑ „Hundreds Attend the burial of The Grand Sultan of Somaliland“. Somaliland.com. Посетено на 2022-02-23.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Султанат_Исак&oldid=5158820“