Миро
Миро[1][2] — вид на миризлива смола, која потекнува од различни видови африкански и арапски дрвја, но првенствено се користи за производство. Во текот на вековите, мирото се користело за парфеми, кадење и медицински цели.
Назив[уреди | уреди извор]
Зборот миро е изведен од заедничкиот семитски корен m-r-r со значење „горчлив“ (арап. مُرّ трнскр.:murr; арам.:ܡܪܝܪܐ транскр.:mureera). Во нашиот јазик дошол од хебрејската Библија, каде што се појавува како хебрејски: מור транкр.:mor. [3] Зборот се појавува во грчката митологија, како Мирна, жена која се претворила во дрво што лачи смола. Подоцна, зборот се појавува во Септуагинтата, а во старогрчкиот јазик е основа за зборот што претставува парфем (старогрчки: μῠ́ρον транскр.:múron).
Употреба во христијанството[уреди | уреди извор]
Според христијанското предание, жените мироносици носеле миро на Христосовиот гроб за да го помазаат неговото тело, но таму нашле бел ангел кој им рекол дека Исус „станал“.
Миро е маслото за помазание (→ ru ), кое се подготвува во црквите.
Состојки[уреди | уреди извор]
За подготовка на светото миро потребни се 31 состојка и тоа:[4]
- Бело вино,
- Маслиново масло,
- Розово масло,
- Корен од перуника,
- Корен од шумска љубичица,
- Момина солза,
- Индиско оревче,
- Мајчина душица,
- Миртхае,
- Мастикис електисими,
- Бензос,
- Хербае окими базилики,
- Радикс зингиберис,
- Радикс галгангае,
- Олеум теребинтхи венети,
- Олеум кинамони,
- Олеум кариофили,
- Олеум аурантие кортикум,
- Олеум лавандуле оптиме,
- Олеум јунипери бакарис,
- Олеум антхос росмарини,
- Олеум баргамоте,
- Олеум мајоране,
- Бел темјан,
- Чист восок,
- Светена вода,
- Спирит вини коне,
- Рузмарин,
- Измирен темјан,
- Корен од темјанушка,
- Лимонов екстракт.
Подготовка[уреди | уреди извор]
Секоја автокефална црква по правило сама го извршува светиот чин на мироварение и осветување на светото миро.
Состојките се потопуваат во посебни казани, каде се варат на оган, а добиената смеса се прелева во алавастри кои се осветуваат од страна на свештенството.
Возобновување на обичајот во МПЦ-ОА[уреди | уреди извор]
Првиот чин на возобновување на овој црковен обичај МПЦ-ОА го извршила во 1971 година веднаш по нејзиното возобновување. Во црквата Свети Димитрија во Скопје, на Велики четврток, со ѕвона и песни, архиепископот Доситеј ја изговорил свечената молитва Господ Бог да направи духовно помазание и духовно да го збогати нашиот живот во црквата. Со сите почитувања на црковните канони беа исполнети алавастрите од негова страна.[4]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ „миро“ — Дигитален речник на македонскиот јазик
- ↑ „миро“ — Официјален дигитален речник на македонскиот јазик
- ↑ Klein, Ernest, A Comprehensive Etymological Dictionary of the Hebrew Language for Readers of English, The University of Haifa, Carta, Jerusalem, p.380
- ↑ 4,0 4,1 „Кога варењето и осветувањето на Светото Миро е духовен развој на црквата?“. religija.mk. 25.06.2019. Посетено на 8 април 2023. Проверете ги датумските вредности во:
|date=(help)