Кралство Есекс
| Кралство на Источните Саксонци | |||||
| староанглиски: Ēastseaxna rīce латински: Regnum Orientalium Saxonum | |||||
| |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| Главен град | неукажан | ||||
| Јазици | Староанглиски, британско латински | ||||
| Вероисповед | Паганизам (пред 7-ми век) Христијанство (по 7-ми век) | ||||
| Уредување | Монархија | ||||
| Крал | |||||
| - | 527–587 | Есквин (прв) | |||
| - | 798–825 | Сигеред (последен) | |||
| Законодавство | Витенагемот | ||||
| Историски период | Хептархија | ||||
| - | Основана | 527 | |||
| - | Замрела | 825 | |||
Кралство на Источните Саксонци (староанглиски: Ēastseaxna rīce; латински: Regnum Orientalium Saxonum), познато и како Кралство Есекс ― едно од седумте кралства од англосаксонската хептархија. Кралството било основано во 6 век и ги опфаќало териториите на денешните грофовии Есекс, Мидлсекс, поголемиот дел од Хертфордшир и (накратко) западен Кент. Последен крал на Есекс бил Сигеред од Есекс, кој во 825 година му го предал кралството на Егберхт, кралот од Весекс.
Протегање[уреди | уреди извор]
Кралството Есекс на север се граничело со реката Стур и Кралството Источна Англија, на југ со реката Темза и Кент, на исток било Северно Море и на запад Мерсија. Територијата опфаќала две провинциски римски престолнини, Колчестер и Лондон.
Источните Саксонци, исто така, одвреме навреме имале контрола врз Сари.[1] Накратко во 8 век, Кралството Есекс го контролирало западниот дел од Кент.
Денешната англиска грофовија Есекс ги има истите историски граници на север и југ, но ја зафаќа територијата источно од реката Леа, а другите територии ги изгубила во 8-миот век за сметка на соседна Мерсија.[2]
Историја[уреди | уреди извор]
Иако Есекс било едно од кралствата на Хептархијата, неговата историја не е добро документирана и како резултат на тоа, поголем дел од историјата на кралството се смета за релативно нејасна. [3] Во поголемиот дел од постоењето на кралството, кралот на Есекс бил потчинет на господар - различни кралеви од Кент, Источна Англија или Мерсија.[4]
Потекло[уреди | уреди извор]
Саксонците се населиле на овие територии на почетокот на 5 век.[5] Според британската легенда територијата подоцна позната како Есекс на Саксонците им била отстапена од келтските Британци, по озлогласеното Предавство на долгите ножеви, кое се случило околу 460 г. за време на владеењето на кралот Вортигерн.
Кралството Есекс се зголемувало со припојување на помали подкралства[6] или саксонски племенски групи.
Монархија[уреди | уреди извор]
Есекс се појавил како единствено кралство во текот на 6 век. Датумите, имињата и достигнувањата на кралевите на Есекс, како и за повеќето рани владетели од Хептархијата, се сведуваат на претпоставки (нема цврсти докази). Прв крал, според Источносаксонскиот кралски список, бил Есквин од Есекс, кој почнал да владее во 527 година. Според други извори, за основач на кралската династија Есекс се наведува След од Есекс.[7]
Христијанство[уреди | уреди извор]
Најстар англиски запис за кралството датира од Historia ecclesiastica gentis Anglorum од Беде, кој пишува за доаѓањето на бискупот (подоцна свети) Мелитус во Лондон во 604 година. Етелберхт (крал на Кент и господар на јужна Англија според Беде) кој имал одредена власт во Есекс во тоа време, помогнал во покрстувањето на кралот Саберт од Есекс (син на След). Етелбрехт ја изградил црквата Свети Павле во Лондон, каде што денес се наоѓа катедралата Свети Павле. Беде го опишува Етелберхт како господар на Саберт. [8] [9] По смртта на Саберт во 616 г.н.е., Мелитус бил протеран и кралството се вратило кон паганството.
Кралството повторно го примило христијанството за време на владеењето на Сигеберхт II Добриот по мисијата на Свети Сед, кој основал манастири во Тилабург и Итанчестер.
Есекс се вратил на паганството во 660 година откако паганскиот крал Свителм од Есекс дошол на власт. Тој се покрстил во 662 година, но умрел во 664 година. Неговите два сина, Сигхере и Себи, го наследиле на престолот. Чумата која избувнала истата година ги натерала Сигхере и неговиот народ да се откажат од своето христијанство и Есекс по трет пат се свртел кон паганизмот. Вулфер од Мерсија ја искористил слабоста на кралството и се наметнал како господар. Беде ги опишува Сигхере и Себи како „владетели […] под Вулфер, кралот на Мерцијците“.[10] Вулфер го испратил Јаруман, епископ од Личфилд, да ги покрсти Источните Саксонци.[11]
Вајн (во 666 година)[12] и Еркенвалд (во 675 година)[12] биле назначени за лондонски бискупи со црковна власт над Источносаксонското Кралство.
Иако Источните Саксонци го изгубиле Лондон (и остатокот од Мидлсекс) во 8 век, бискупите од Лондон имале црковна власт врз Есекс како кралство, шир и округ до 1845 година.[13]
Подоцнежна историја и пропаѓање[уреди | уреди извор]
Есекс одржувал добри односи со соседното кралство Кент. Како резултат на тоа кралот След стапил во брак со Рикула, сестра на кралот Етелберт од Кент. Накратко во 8 век, Кралството Есекс го опфаќало и западен Кент. Во овој период, кралевите на Есекс издавале свои скеати (монети), можеби како потврда на сопствената независност. [14] Сепак, кон средината на 8-ми век, голем дел од кралството, како и Лондон, потпаднал под Мерсија, а кралството се свело само на крајниот дел, приближно територијата на денешната област. [15] По поразот од мерсискиот крал Беорнвулф околу 825 н.е., Сигеред, последниот крал на Есекс, му го предал кралството кое потоа станало сопственост на кралот од Весекс, Егберт.[16]
Список на кралеви[уреди | уреди извор]
На следниот список од кралеви може да се изоставени цели генерации.
| Период | Владетел | Белешки |
|---|---|---|
| 527 до 587 година | (можеби) Есквин или Eрхенвин | Прв крал според некои извори, други извори велат дека неговиот синот След бил прв крал |
| 587 до пред 604 | След | Син на Есквин/Ерхенвин |
| Пред 604 до 616/7? | Саберхт | Син на След |
| 616/7? до 623? | Сексред | Син на Саберхт. Заедно владеел со Севард и со третот брат; бил убиен во битка против Западните Саксонци |
| 616/7? до 623? | Севард | Син на Саберхт. Заедно владеел со Сексред и третиот брат; бил убиен во битка против Западните Саксонци |
| 616/7? до 623? | (трет син на Заберхт, името не е познато) | Заедно владеел со Сексред и Севард; убиен во битка против Западните Саксонци |
| 623? до анте ок. 653 | Сигеберхт Малиот | |
| ок. 653 to 660 | Сигеберхт Добриот | Очигледно син на Севард. Сент Сигеберт; Свети Себи (Празник 29 август) |
| 660 до 664 година | Свитхелм | |
| 664 до 683 година | Сигхер | син на Сигеберхт, веројатно „добриот“. Заеднички крал со Себи |
| 664 до ок. 694 | Себи | Син на Сексред. Заеднички крал со Сигхер; абдицирал во корист на неговиот син Сигеард |
| ок. 694 до ок. 709 | Сигеард | Заеднички крал со неговиот брат Свефрд [17] |
| ок. 695 до ок. 709 | Свефрд | Син на Себи. Заеднички крал со неговиот брат Сигеард [17] |
| ок. 709 | Офа | Син на Сигер. Заеднички крал за време на вториот дел од владеењето на Свефред и можеби Сигеард. |
| ок. 709? to 746 | Саелред | Веројатно заеднички крал со Свефберт |
| ок. 715 to 738 | Свефберт | Веројатно заедно со Саелред |
| 746 до 758 година | Свитред | Внук на Сигеард |
| 758 до 798 година | Сигерик | Син на Саелред. Абдицирал |
| 798 до 812 година | Сигеред | Син на Сигерик. Мерсија била поразена од Егберт од Весекс, подкралството Есекс било придодаденокон Весекс; од 812 до околу 825 владеел само како војвода. |
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Baker, John T. (2006). Cultural Transition in the Chilterns and Essex Region, 350 AD to 650 AD. Univ of Hertfordshire Press. стр. 12. ISBN 978-1-902806-53-2.
- ↑ Yorke, Barbara (2002). Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England. Routledge. стр. 47–52. ISBN 978-1-134-70725-6.
- ↑ H Hamerow, Excavations at Mucking, Volume 2: The Anglo-Saxon Settlement (English Heritage Archaeological Report 21, 1993)
- ↑ Yorke, Barbara (1985). „The Kingdom of the East Saxons“. Во Clemoes, Peter; Keynes, Simon; Lapidge, Michael (уред.). Anglo-Saxon England 14. Cambridge University Press. стр. 31–36.
- ↑ Yorke, Barbara (1985). „The Kingdom of the East Saxons“. Во Clemoes, Peter; Keynes, Simon; Lapidge, Michael (уред.). Anglo-Saxon England 14. Cambridge University Press. стр. 14.
- ↑ Andrew Reynolds, Later Anglo-Saxon England (Tempus, 2002, page 67) drawing on S Bassett (ed) The Origin of Anglo-Saxon Kingdoms (Leicester, 1989)
- ↑ Yorke, Barbara (1985). „The Kingdom of the East Saxons“. Во Clemoes, Peter; Keynes, Simon; Lapidge, Michael (уред.). Anglo-Saxon England 14. Cambridge University Press. стр. 16.
- ↑ Bede, book II, chapter 3
- ↑ Stenton, Anglo-Saxon England, p. 109.
- ↑ Kirby, The Earliest English Kings, p. 114.
- ↑ Bede, HE, III, 30, pp. 200–1.
- ↑ 12,0 12,1 Fryde, et al. Handbook of British Chronology p. 239
- ↑ „Essex archdeaconry through time“. Архивирано од изворникот на 3 April 2012. Посетено на 14 May 2010.
- ↑ Rippon, Stephen (1996). „Essex c.700 - 1066“. Во Bedwin, O (уред.). The Archaeology of Essex, proceedings of the Writtle conference. Essex County Council. стр. 117. ISBN 9781852811228.
- ↑ Brooke, Christopher Nugent Lawrence; Keir, Gillian (1975). London, 800-1216: the shaping of a city. University of California Press. стр. 18. ISBN 9780520026865.
- ↑ Swanton, Michael, уред. (1996). The Anglo-Saxon Chronicles. Phoenix Press. стр. 60.
- ↑ 17,0 17,1 Handbook of British Chronology (CUP, 1996)
Библиографија[уреди | уреди извор]
- Карпентер, Клајв. Кралеви, владетели и државници. Guinness Superlatives, Ltd
- Рос, Марта. Владетели и влади во светот, том. 1. Најраните времиња до 1491 година.
Понатамошно читање[уреди | уреди извор]
- Rippon, Stephen (2022). Territoriality and the Early Medieval Landscape: the Countryside of the East Saxon Kingdom. Woodbridge, UK: Boydell Press. ISBN 978-1-78327-680-6.
| ||||||||||