Италијанско-португалски односи
Односите Италија-Португалија се актуелни и историски односи меѓу Италијанската Република и Португалската Република. Двете нации се членки на Советот на Европа, Европската унија, НАТО, Организацијата за економска соработка и развој, Унијата за Медитеранот и Обединетите нации.
Италија и Португалија имаат долга историја на односи со оглед на близината меѓу двете нации. Под Пиринејскиот сојуз од 1580 до 1640 година, Португалија и Кралството Неапол, Кралството Сицилија и Војводството Милано биле управувани од Мадрид, Шпанија. Помеѓу 1680 и 1682 година, постоела директна трговија помеѓу Португалија и Војводството Савој.[1]
До 1860 година, Португалија имала дипломатски претставништва во Кралството Сардинија и во Кралството на двете Сицилии. Во април 1850 година, португалскиот амбасадор кој престојувал во Рим, акредитиран во Светата столица, бил акредитиран и во Големото Војводство Тоскана. Во 1860 година, Италија и Португалија воспоставиле официјални дипломатски односи.[2] Во септември 1861 година, Португалија го признала кралот Виктор Емануел III од Обединетото Кралство Италија.
Во септември 1911 година, Италија ја признала Првата Португалска Република, а во мај 1918 година, Италија ја признала владата на португалскиот претседател Сидонио Паис. Во 1946 година, последниот италијански крал, Умберто II од Италија, побегнал во Португалија каде останал 37 години.
За време на Првата светска војна, Португалија останала неутрална, но во 1916 година станала придружна членка на сојузничките сили (кои ја вклучиле Италија). За време на Втората светска војна, Португалија останала неутрална во текот на целата војна.
Политичките односи меѓу Италија и Португалија остануваат блиски. Двете нации се членки на Европската унија и тесно соработуваат за многу прашања.
Билатерални договори[уреди | уреди извор]
Двете нации имаат потпишано неколку билатерални договори како што е Договорот за трговија и навигација (1872); Договор за културна и научна соработка (1977); Договор за избегнување двојно оданочување и спречување даночно затајување во областа на даноците на доход (1980); Договор за безбедност (2007); и Договор за взаемна заштита на класифицирани информации (2007).[3]