Слободан Мицковиќ
Слободан Мицковиќ (Битола, 18 јуни 1935 - Скопје, 21 мај 2002) - македонски есеист, критичар, романописец и преведувач.
Животопис[уреди | уреди извор]
Мицковиќ е роден во Битола на 18 јуни 1935 година. Завршил Филолошки факултет во Скопје. Работел како уредник за уметничка литература во издавачката куќа „Мисла“, како и во Македонскиот народен театар. Бил уредник на списанието „Разгледи“. Доктор по филолошки науки. Бил професор на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“ во Скопје и раководител на Институтот за македонска книжевност. Бил претседател на Советот на Струшките вечери на поезијата. Член на ДПМ од 1965 година. Автор е на книгите: Размислувања (критики, 1969), Толкувања (есеи и критики, 1973), Време на песната (есеи и критики, 1983), Поетските идеи на Конески (студија, 1986), Збор и разбор (студии, есеи и критики 1990), Александар и смртта (роман, 1992), Да се убие Апостол (роман, 1994), Канал (роман, 1994), Трета генерација (есеи и критики, 1995), Ах тој Париз што ја испи реката (роман, 1995), Историја на црната љубов(роман, 1996), Промена на Бога (роман, 1998), Книжевни текови (есеи и критики, 1998), Куќата на Мазарена (роман, 1999, 2000). Добитник на наградите: „Димитар Митрев“, „Рациново признание“, прва награда на издавачката куќа „Зумпрес“, роман на годината на „Утрински весник“.[1]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Македонски писатели, Друштво на писатели на Македонија, Скопје, 2004, стр. 163 - 164.
 | Оваа биографска статија е никулец. Можете да помогнете со тоа што ќе ја проширите. |