Примарна хипероксалурија

Од Википедија — слободната енциклопедија

Примарната хипероксалурија е ретка состојба ( автосомно рецесивна ) што резултира со зголемена екскреција на оксалат (до 600 милиграми на ден од нормалните 50 милиграми на ден) при што вообичаени се оксалатни камења.[1]

Патофизиологија[уреди | уреди извор]

Оксалат

Натрупувањето на оксалат во телото предизвикува зголемена бубрежна екскреција на оксалат ( хипероксалурија ) што пак резултира со камења во бубрезите и мочниот меур . Камењата предизвикуваат уринарна опструкција (често со силна и акутна болка), секундарна инфекција на урината и оштетување на бубрезите. Примарната хипероксалурија се предизвикува од генетски дефекти кои резултираат со хиперпродукција на оксалат. Ова е различно од секундарната хипероксалурија, што се предизвикува од зголемување на диететската и интестиналната апсорпција на оксалат или прекумерното внесување на претходници на оксалат.

Оксалатните камења кај примарната хипероксалурија имаат тенденција да бидат тешки, што резултира со релативно рано оштетување на бубрезите (во тинејџерските години до раната зрелост), што ја нарушува екскрецијата на оксалат што доаѓа до дополнително забрзување на акумулацијата на оксалат во телото. 

По развојот на бубрежна инсуфициенција, пациентите може да добијат депозити на оксалат во коските, зглобовите и коскената срцевина. Тешките случаи може да развијат хематолошки проблеми како што се анемија и тромбоцитопенија . Таложењето на оксалат во телото понекогаш се нарекува „оксалоза“ за да се разликува од „оксалурија“ што се однесува на оксалат во урината.[се бара извор]

Знаци и симптоми[уреди | уреди извор]

Примарната хипероксалурија е автосомно рецесивно заболување, што значи дека и двете копии на генот ја содржат мутацијата. И двајцата родители мора да имаат по една копија од овој мутиран ген за да го пренесат на своето дете, но тие обично не покажуваат знаци или симптоми на болеста.

Еден камен во бубрегот кај деца или повторливи камења кај возрасни често е првиот предупредувачки знак за примарна хипероксалурија. Другите симптоми се движат од повторливи инфекции на мочните патишта, силна болка во стомакот или болка во страната, крв во урината, до хронично заболување на бубрезите и откажување на бубрезите .[2] Возраста на почетокот на симптомите, прогресијата и сериозноста може многу да варираат од едно до друго лице, дури и меѓу членовите на истото семејство. Некои поединци може да имаат благи случаи кои остануваат недијагностицирани во зрелоста; други може да развијат тешки компликации за време на детството, што може да резултира со рана смрт.[3][4]

Дијагноза[уреди | уреди извор]

Дијагнозата на примарна хипероксалурија се сомнева врз основа на презентираните одлики на пациентот како што се камења во бубрезите кај доенчиња или деца, рекурентни бубрежни камења кај возрасни или семејна историја на хипероксалурија. Кај овие пациенти се препорачува анализа на камења и анализа на урина за да се исклучат секундарните причини за хипероксалурија. Дефинитивната дијагноза на примарна хипероксалурија бара генетско тестирање. Ова се изведува со помош на генски панел кој ги покрива познатите мутации за сите три типа на примарна хипероксалурија.[5][6]

Класификација[уреди | уреди извор]

Трите главни типа на примарна хипероксалурија (PH1, PH2 и PH3) се поврзани со мутации во специфични гени вклучени во метаболизмот на глиоксилат, претходник на оксалат. Овие мутации резултираат со намалено производство или активност на белковините кои се вклучени во нормалното разградување на глиоксилат, што резултира со прекумерно производство на оксалат.[7] Мутациите во гените AGXT и GRHPR предизвикуваат PH1 и PH2, соодветно, преку намалено производство или активност на белковините што тие ги создаваат, што го запира нормалното разградување на глиоксилат. Слично на тоа, мутациите во генот HOGA1 предизвикуваат PH3 поради мутации со губење на функцијата што резултира со нарушена протеинска функција.[8]

PH1 се смета за најчеста и брзо напредувачка форма, која опфаќа околу 80%, од сите моментално дијагностицирани случаи и PH2 и PH3 кои сочинуваат приближно 10% секој од тековните случаи.[9][10] Сепак, неодамнешните докази сугерираат дека PH2 и PH3 не се толку доброќудни како што се мислеше претходно, при што до 50% од пациентите со PH2 развиваат бубрежна инсуфициенција ( хронична бубрежна болест [ХББ] стадиум 5).[10]

Тип ОМИМ ген
PH1 AGXT
PH2 GRHPR
PH3 HOGA1 [11]

Се препорачува зголемен внес на вода и алкализација на урината за да се спречи таложење на оксалати во мочните патишта. Покрај тоа, витаминот Б6 (пиридоксин) се користи за лекување на PH1 бидејќи аланин глиоксилат трансаминазата бара пиридоксин како кофактор. Кај приближно една третина од пациентите со PH1, третманот со пиридоксин ја намалува екскрецијата на оксалати и го спречува формирањето на бубрежни камења.[10] Спротивно на тоа, ограничувањето на внесот на оксалати е од ограничена употреба бидејќи главниот извор на оксалат е ендоген кај примарна хипероксалурија.[12]

Lumasiran, an RNA interference therapeutic drug,[13] is indicated for the treatment of primary hyperoxaluria type 1 (PH1) in adults and children of all ages and is available under the UK Early Access to Medicines Scheme (EAMS).[14] Lumasiran was approved for medical use in the European Union and in the United States in November 2020.[15][16]

Третман на бубрежна инсуфициенција кај примарна хипероксалурија[уреди | уреди извор]

Бубрежната инсуфициенција е сериозна компликација која бара третман сама по себе. Дијализата може да ја контролира бубрежната инсуфициенција, но има тенденција да биде неадекватна за отстранување на вишокот оксалат. Бубрежната трансплантација е поефикасна и е примарен третман на тешка хипероксалурија. Сепак, на крајот, трансплантација на црн дроб (често покрај бубрежна трансплантација) е потребна за да се поправи основниот метаболички дефект.[1]

Наводи[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

  1. ↑ 1,0 1,1 Ги запознаваме ретките болести
  2. ↑ „LEARN Oxalosis & Hyperoxaluria | Oxalosis & Hyperoxaluria Foundation“. www.ohf.org. Архивирано од изворникот на 2021-10-28. Посетено на 2022-01-16.
  3. ↑ „Primary Hyperoxaluria“. NORD (National Organization for Rare Disorders)."Primary Hyperoxaluria". NORD (National Organization for Rare Disorders).
  4. ↑ Hopp, Katharina; Cogal, Andrea G.; Bergstralh, Eric J.; Seide, Barbara M.; Olson, Julie B.; Meek, Alicia M.; Lieske, John C.; Milliner, Dawn S.; Harris, Peter C. (1 October 2015). „Phenotype-Genotype Correlations and Estimated Carrier Frequencies of Primary Hyperoxaluria“. Journal of the American Society of Nephrology (англиски). 26 (10): 2559–2570. doi:10.1681/ASN.2014070698. ISSN 1046-6673. PMC 4587693. PMID 25644115.
  5. ↑ „Test ID: HYOX Hyperoxaluria Panel, Random, Urine“ (PDF). Mayo clinic laboratories. Посетено на 14 April 2021.
  6. ↑ Edvardsson, Vidar O.; Goldfarb, David S.; Lieske, John C.; Beara-Lasic, Lada; Anglani, Franca; Milliner, Dawn S.; Palsson, Runolfur (October 2013). „Hereditary Causes of Kidney Stones and Chronic Kidney Disease“. Pediatric Nephrology (Berlin, Germany). 28 (10): 1923–1942. doi:10.1007/s00467-012-2329-z. ISSN 0931-041X. PMC 4138059. PMID 23334384.
  7. ↑ Hulton, SA (December 2016). „The primary hyperoxalurias: A practical approach to diagnosis and treatment“. International Journal of Surgery (London, England). 36 (Pt D): 649–654. doi:10.1016/j.ijsu.2016.10.039. PMID 27815184.
  8. ↑ Milliner, DS; Harris, PC; Lieske, JC (September 24, 2015). „Primary Hyperoxaluria Type 3“. Во Adam MP; Ardinger HH; Pagon RA; и др. (уред.). GeneReviews. University of Washington, Seattle. PMID 26401545.
  9. ↑ Bhasin, Bhavna; Ürekli, Hatice Melda; Atta, Mohamed G (6 May 2015). „Primary and secondary hyperoxaluria: Understanding the enigma“. World Journal of Nephrology. 4 (2): 235–244. doi:10.5527/wjn.v4.i2.235. ISSN 2220-6124. PMC 4419133. PMID 25949937.Bhasin, Bhavna; Ürekli, Hatice Melda; Atta, Mohamed G (6 May 2015). "Primary and secondary hyperoxaluria: Understanding the enigma". World Journal of Nephrology. 4 (2): 235–244. doi:10.5527/wjn.v4.i2.235. ISSN 2220-6124. PMC 4419133. PMID 25949937.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Weigert, Alexander; Martin-Higueras, Christina; Hoppe, Bernd (2018-10-02). „Novel therapeutic approaches in primary hyperoxaluria“. Expert Opinion on Emerging Drugs. 23 (4): 349–357. doi:10.1080/14728214.2018.1552940. PMID 30540923.
  11. ↑ „Mutations in DHDPSL are responsible for primary hyperoxaluria type III“. Am. J. Hum. Genet. 87 (3): 392–9. September 2010. doi:10.1016/j.ajhg.2010.07.023. PMC 2933339. PMID 20797690.
  12. ↑ https://iris.unito.it/retrieve/handle/2318/104759/16020/2012_Cochat_post-print.pdf
  13. ↑ Forbes, Thomas A.; Brown, Bob D.; Lai, Chengjung (2021-06-11). „Therapeutic RNA interference: A novel approach to the treatment of primary hyperoxaluria“. British Journal of Clinical Pharmacology: bcp.14925. doi:10.1111/bcp.14925. S2CID 235126922 Проверете ја вредноста |s2cid= (help).
  14. ↑ „Lumasiran: Public Assessment Report (PAR)“ (PDF). Medicines and Healthcare products Regulatory Agency (MHRA). Посетено на 17 October 2020. Contains public sector information licensed under the Open Government Licence v3.0.
  15. ↑ „Oxlumo EPAR“. European Medicines Agency (EMA). Посетено на 26 December 2020.
  16. ↑ (23 ноември 2020). "FDA Approves First Drug to Treat Rare Metabolic Disorder". Соопштение за печат. Оваа статија содржи текст од овој извор, кој е во јавна сопственост.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Примарна_хипероксалурија&oldid=5160645“